ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΑΝΕΛΛΟΠΟΥΛΟΣ
ΠΝΙΓΟΝΤΑΙ ΠΟΤΑΜΙΑ
Τώρα,
σιωπές που μέσα πνίγονται ποτάμια
είναι βαρύ το αντίτιμο
να μένεις μόνος· οι άλλοι
να ξαργυρώουν μια μικρή συμμετοχή
με υπερβολικά μεγάλο τόκο.
Τόσες φωνές απ’ το βυθό
δε λένε να μ’ αφήσουν ήσυχο τα βράδυα·
μόνη η φωνή μου
σπάζει στην επιφάνεια της νύχτας
τα μάτια μου βουτάνε στο σκοτάδι.
Τίποτα·
παλιά χνάρια και δακτυλικά αποτυπώματα.
Από το βιβλίο: Δημήτρης Κανελλόπουλος, «Σκυθικές ερημίες (Ποιήματα
1986-1996)», Κολωνός, Αθήνα 1996, σελ. 48.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου