ΡΩΞΑΝΗ ΝΙΚΟΛΑΟΥ
ΛΑΘΡΑΙΑ ΣΚΙΑ
Από τις παλαιές γυναίκες κλέβω
καθώς τον δρόμο τους τυλίγουν
και ξετυλίγουν όταν νυχτώνει.
Πίσω από τ’ αγκαλιασμένα τους βλέφαρα
λαμπηδόνες λιγοστεύουν το σκοτάδι
πεθαμένοι περπατούν
αίμα φωνής γυρεύουν.
Ο θόρυβος της λαθραίας μου σκιάς
διασπά την αγκαλιά του βλέμματος
στα νερά του αντανακλάται
το απλωμένο χέρι μου.
Κάποτε όταν η νύχτα γίνεται
στενό μικρόψυχο δωμάτιο
ζητώ απ' τις λέξεις
τη φωνή μου.
Μα όσο μιλώ τόσο βουβαίνει η σιωπή.
Λεύκα γερμένη στον ώμο του φωτός
Σπηλιά της Χαϊδελβέργης
με θυμάστε με είδατε ποτέ;
Από τις παλαιές γυναίκες κλέβω
καθώς τον δρόμο τους τυλίγουν
και ξετυλίγουν όταν νυχτώνει.
Πίσω από τ’ αγκαλιασμένα τους βλέφαρα
λαμπηδόνες λιγοστεύουν το σκοτάδι
πεθαμένοι περπατούν
αίμα φωνής γυρεύουν.
Ο θόρυβος της λαθραίας μου σκιάς
διασπά την αγκαλιά του βλέμματος
στα νερά του αντανακλάται
το απλωμένο χέρι μου.
Κάποτε όταν η νύχτα γίνεται
στενό μικρόψυχο δωμάτιο
ζητώ απ' τις λέξεις
τη φωνή μου.
Μα όσο μιλώ τόσο βουβαίνει η σιωπή.
Λεύκα γερμένη στον ώμο του φωτός
Σπηλιά της Χαϊδελβέργης
με θυμάστε με είδατε ποτέ;
Υπάρχουν και παράγουν τώρα ποίηση νέοι άνθρωποι, χωρίς να νοιάζεται κανείς πόσα χρόνια μετά....''η λησμονημένη θα ξεριζώσει τα λόγια'' τους.
ΑπάντησηΔιαγραφήΊσως πολύ πιο νωρίς απ΄τα προγνωστικά, και θα τα κάνει τροφή.
Κεντούν σε μωβ και πορφυρό χρώμα μιαν ελπίδα πικραμένη, αλλά ζωντανή.