ΓΙΩΡΓΟΣ ΛΙΚΟΣ (1920)
ΑΒΕΣΑΛΩΜ
Στον Ανδρέα Εμπειρίκο
Πυρακτωμένα σίδερα χαϊδεύουν την πληγή μου
Λιοντάρια βροντοφωνούν Αβεσαλώμ
Χτυπώντας με την ουρά τους κορφοβούνια
Κρατώντας μες στα μάτια τους πουλιά κρεουργημένα
Πυρακτωμένα σίδερα χαϊδεύουν την πληγή μου.
Η γη κινιέται ηδονικά με το σεισμό
Στην αγκαλιά μου κρατώ ένα πληγωμένο σύννεφο
Με το κεφάλι του γερτό τα χέρια του ανοιχτά
Τα δάκρυα τρών το ηρωικό του σώμα
Η γη κινιέται ηδονικά με το σεισμό.
Μαύρη και κόκκινη φωλιά που αγαπώ
Αχ να με κράταγε σφιχτά στην αγκαλιά της
Όπως ένα μικρό βλαστάρι της η γη
Όπως ένα νεκρό πάνω στα στήθια της η νύχτα
Μαύρη και κόκκινη φωλιά που αγαπώ
Ο ουρανός ξεσκίζεται πνίγεται μες στο αίμα
Πόνοι κι’ αντάρτισσες φωνές μαχαιρωμένες
Μορφές χαμένες στην αγκαλιά των ινδαλμάτων
Σβήνουν πικρά το λύχνο της καρδιάς μου
Ο ουρανός ξεσκίζεται πνίγεται μες στο αίμα.
Από το βιβλίο: Γιώργος Λίκος, «Ποίηση 1944-1990», Εκδόσεις Νεφέλη, Αθήνα 1992, σελ. 29.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου