ΓΙΑΝΝΗΣ ΡΙΤΣΟΣ
ΤΟ ΠΟΙΗΜΑ ΠΕΡΙΜΕΝΕΙ
Πρώτα ήταν η φτώχεια κι η πίκρα. Όταν άνοιγες το παράθυρο
δε φαινότανε τίποτα στον ουρανό και στο δρόμο.
Το δέντρο, το σπίτι, το σύννεφο δε μιλούσαν.
Όταν ήρθε το ψωμί, το στόμα γνώρισε τη λέξη «εγώ»
και «ο άλλος».
Όταν ήρθε το φαΐ και το τσιγάρο, γνώρισε τη λέξη «εμείς».
Τα βιβλία σταθήκαν στις βιτρίνες σαν τετράγωνες βεβαιότητες.
Έξω απ’ τη μεγάλη φάμπρικα –για δες– ένα ψηλόσωμο ποίημα,
πιτσιλισμένο στάλες φως και κάρβουνο –για δες– περιμένει
να σεργιανίσει τους εργάτες στη δική τους άνοιξη
απ’ το μεγάλο δρόμο του ψωμιού, του σίδερου και του έρωτα.
Νά το
που περιμένει στη διασταύρωση της πράξης και του ονείρου
την ώρα που τα καμπανάκια των εργοστασίων σημαίνουν
σκόλασμα
κι οι εργατικές γαλάζιες φόρμες κρεμασμένες στα
καρφιά ανεμίζουν
σαν μεγάλες σελίδες φυσημένες απ’ την αναπνοή
του μέλλοντος.
Μπρατισλάβα, 28.Ι.60
Από την ποιητική συλλογή «Μοναχικά σχέδια».
Από το βιβλίο: Γιάννης Ρίτσος, «Ποιήματα», τ. Θ΄, Κέδρος, Αθήνα 1989, σελ. 98.
Πολύ σπουδαίο ποίημα. Έκανε την ψυχή μου ν΄ανεμίσει. Κι άλλα τέτοια, γι ν' ανυψώνονται οι άνθρωποι.
ΑπάντησηΔιαγραφήΩραίο ποίημα Γιώργο...για σήμερα ,για πάντα.Μεγάλος Ρίτσος.Ενοχλούν φαίνεται οι ποιητές σ αυτούς τους δύσκολους καιρούς ..και τώρα και πάντα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑπό βδομάδα ανεβαίνει και η παράσταση μας ..θάχεις νέα μου..
νασαι καλά.
@ Ανώνυμος: Θα βάλω κι άλλα όλη τηξ χρονιά. Σε χαιρετώ.
ΑπάντησηΔιαγραφή@ κόκκινη κίσσα: Το είδα προχθές στο μπλογκ του Μίχου. Θα τα πούμε όταν κατεβώ στην Αθήνα, κατά τις 25 του μηνός. Καλή επιτυχία. Σε φιλώ.
ΑπάντησηΔιαγραφή