ΔΥΟ "ΟΜΗΡΙΚΑ" ΑΠΟΣΠΑΣΜΑΤΑ ΤΟΥ ΣΟΛΩΜΟΥ

ΔΙΟΝΥΣΙΟΣ ΣΟΛΩΜΟΣ


Η ΣΚΙΑ ΤΟΥ ΟΜΗΡΟΥ
(απόσπασμα)

Έλαμπε αχνά το φεγγαράκι – ειρήνη
Όλην, όλη τη φύση ακινητούσε,
Και μέσα από την έρημη την κλίνη
Τ’ αηδόνι τα παράπονα αρχινούσε·
Τριγύρω γύρω η νυχτική γαλήνη
Τη γλυκύτατη κλάψα ηχολογούσε·
Απάντεχα βαθύς ύπνος με πιάνει,
Κι’ ομπροστά μου ένας γέροντας μου εφάνη.

Στο ακρογιάλι αναπαύοτουν ο γέρος·
Στα παλαιά τα ρούχα τα σχισμένα
Γλυκά γλυκά το φύσημα του αέρος
Τ’ αριά μαλλιά του εσκόρπαε τ’ ασπρισμένα,
Κι’ αυτός εις το πολύαστρον του αιθέρος
Τα μάτια εστριφογύριζε σβησμένα·
Αγάλι γάλι ασηκώθη από χάμου,
Και ωσάν νά ’χε το φως του ήλθε κοντά μου.



ΩΔΗ ΕΙΣ ΤΗ ΣΕΛΗΝΗ
(απόσπασμα)

Γλυκύτατη φωνή βγάν’ η κιθάρα.
Και σε τούτη την άφραστη αρμονία
Της καρδιάς μου αποκρίνεται η λαχτάρα.

Γλυκέ φίλε, είσαι συ, που με τη θεία
Έκσταση του Οσσιάνου, εις τ’ ακρογιάλι
Της νυχτός εμψυχείς την ησυχία.

Κάθισε για να πούμε ύμνον στα κάλλη
Της σελήνης· αυτήν εσυνηθούσε
Ο τυφλός ποιητής συχνά να ψάλλη.

Μου φαίνεται τον βλέπω που ακουμβούσε
Σε μιάν ετιά, και το φεγγάρι ωστόσο
Στα γένια τα ιερά λαμποκοπούσε.

Απ’ το Σκοπό νά το προβαίνει· ω πόσο
Συ την νύχτα τερπνά παρηγορίζεις!
Ύμνον παθητικόν θε να σου υψώσω·

Παθητικό σα εσένα, όταν λαμπίζης
Στρογγυλό, μεσουράνιο, και το φως σου
Σε ταφόπετρα ολόασπρη αποκοιμίζης.