ΕΥΤΥΧΙΑ ΠΑΠΑΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΥ
ΜΟΙΡΟΛΟΓΙΉρταν τα σφουγκαράδικα, ήρταν τα στοιχειωμένα,
ο βιολιτζής βαρεί βιολί κι όλα τα παληκάργια,
άλλος αρραβωνιάζεται κι άλλος παντρολογιέται
και σένα, γιέ μου ακριβέ, ήρτε το μήνυμά σου
και το πικρό χαμπάρι σου στη μάνα σου, πουλί μου.
Κι έκλεισε το σπιτάκι μας και ντύθηκε στα μαύρα
κι εγώ που λαφιαζόμουνα στον ύπνο που κοιμόμουν
μην ακουστεί περπατησιά, την πόρτα μην χτυπήσεις
κάθουμαι τώρα μοναχή, βαργιόπληγη λαφίνα
που της σκοτώσαν το παιδί και κλαίει και δε μερώνει.
Πάψε, καημένε βιολιτζή, για σύρε παραπέρα,
κι εγώ τραγούδια τραγουδώ του χάροντα ν’ αρέσουν
να λυπηθεί ο χάροντας καράβι ν’ αρματώσει
που να μη σκιάζεται καιρούς, να μη δειλιά φουρτούνες,
να πελαγώσει μ’ αντρειά με μια καλή συμπόνια,
να τρέξει μες στα πέλαγα, να ψάξει μες στα πλάτια
για να μου βρει το γιόκα μου το θαλασσοδαρμένο,
και νά ’ν’ η μέρα Κυργιακή να τρέξω να τ’ αλλάξω,
να σου τον στείλω στο γιαλό, στον καφφενέ που θά ’σαι
και τότε βάρα το βιολί, βάρα του να χορέψει…
Πάψε, καημένε βιολιτζή, για σύρε παρακάτω.
Από το αθηναϊκό περιοδικό «Πνευματική Ζωή», χρόνος Β΄, αρ. 34, 25.10.1938, σελ. 298.ΕΝΥΧΤΩΣΕ ΚΑΙ ΚΑΡΤΕΡΩΕνύχτωσε και καρτερώ σαν το στοιχειό στο μώλο.
Οι βάρκες τραβηχτήκανε σ’ απανεμιό σημάδι,
αγέρας δέρνει το κορμί, αγέρας και το νου μου
και μια βροχή θεόλωλη τ’ αφτιά μ’ αγριοδέρνει.
Έγινε το τσεμπέρι μου κατάμαυρη παντιέρα
Και το κορμί μου, γιόκα μου, ασάλευτο κοντάρι,
Δεν το λυγίζει ο καιρός μήδ’ ο κακός αγέρας·
Μαζί μ’ αυτόν μοιρολογώ, μαζί μ’ αυτόνε σκούζω.
Απόψε, γιέ μου, που η βροχή τα πέλαγα πλαταίνει,
πού να ’σαι, πού να δέρνεσαι, πού θαλασσοκτυπιέσαι;
Μην είσαι ναύτης του καιρού, το χάρου καπετάνιος
και κυβερνάς του το σκαρί στη διάτα τη δική του;
Αχ, να τον αποκοίμιζες, αχ, να τον ξεγελούσες,
νά ’στρεφες το τιμόνι σου κατά το λιμανάκι…
Από το αθηναϊκό περιοδικό «Πνευματική Ζωή», χρόνος Γ΄, αρ. 47, 25.5.1939, σελ. 137.ΜΟΝΑΧΑ Ο ΜΟΥΡΓΟΣΑχ, γιέ μου, πώς κατάντησα, λωλή κι αναμαλλιάρα,
ξετράχειλη, αδιάντροπη, βρεγμένη, γυμνοπόδα,
να γκεζεράω στο γιαλό σαν την κακιά γυναίκα,
να μπαίνω μες στον καφφενέ, να πιάνω την κουβέντα
με το Στρατή, με το Γκαβό, με τους καπεταναίους,
μη λάχει κι ήρτε μήνυμα, μη ξαφνικά γραφή σου.
Μηδ’ ο Στρατής, μηδ’ ο Γκαβός, μηδέ κι ο καπετάνιος,
μηδέ κι ο μούτσος του Γκαβού μού μένε για τα σένα.
Μονάχα ο Μούργος, γιόκα μου, το μπιστικό σκυλί σου,
με την ουρά πισώσκελα απόκοντα με παίρνει
σαν να μου λέει τ’ άμοιρο «Κάτσε, κυρά, στο σπίτι
κι ώς θα τον δω που θά ’ρχεται, θα τρέξω σαν και πρώτα
να φέρω σου το μήνυμα και το γλυκό χαμπάρι».
Αχ, γιέ μου, να γινότανε, αχ, γιέ μου, νά ’χε γίνει.
Από το αθηναϊκό περιοδικό «Πνευματική Ζωή», χρόνος Γ΄, αρ. 57, 25.11.1939, σελ. 294.
