ΣΤΑ ΚΥΘΗΡΑ, ΚΟΙΝΩΣ ΤΣΙΡΙΓΟ

JAIME GIL DE BIEDMA Y ALBA (1929-1990)


ΑΠΟΒΙΒΑΣΗ ΣΤΑ ΚΥΘΗΡΑ

Όπως το φως, η μουσική
έχει μια ποιότητα φωσφορίζουσα κι απαλή
ονείρου που αναθυμάσαι. Κοντά η θάλασσα
κι η νύχτα ήσυχη πάνω στη μεγάλη λεωφόρο
τον περιμένουν, ζωντανεύοντας του
τη σπάνια και λεπτή αίσθηση της ύπαρξης
που κανείς νιώθει στα νησιά και τα μπαρ.

Απ' το να ζουν στην άμμο, κάτω από τον ήλιο,
είναι ευγενή αυτά τα σώματα
και ικανά να κάνουνε να κλάψει από έρωτα
κι ένα σύννεφο χωρίς νερό, που το φιλί τους
αφήνει μια γεύση αλατιού στο σάλιο,
γεύση ελευθερίας που κάνει να ονειρεύεται
και να ερεθίζεται υπερβολικά ο ξένος.

Όταν θα πάει να κοιμηθεί,
μόνος του και πολύ αργά, η νοσταλγία
θα συμπέσει με την ζήλια και τον πόθο.
Νοσταλγία για μια ηλικία της καρδιάς,
και για μιαν άλλη ηλικία του σώματος,
για να ανακαλύψει τη νύχτα στις ακτές
τον κόσμο, των δυο-δυο.

Όχι μονάχα να επιθυμεί, μα και να νιώσει
ότι κι αυτός επιθυμείται. Είναι αυτό το όνειρο,
το ίδιο όνειρο της εφηβείας του,
κάθε φορά πιο μακρινό. Γιατί τον πιέζει ο χρόνος,
και στον έρωτα - αυτός το ξέρει -
αν και δεν πρέπει ακόμη να προσφέρει χρήματα
πρέπει πια να πουλάει εξυπνάδα.

Αύριο τη νύχτα και χωρίς φεγγάρι, πάνω στη θάλασσα,
πετώντας ως το σπίτι του,
θα πάει μαζί του η εικόνα αυτών των κορμιών
των χρυσαφένιων. Και στην ασαφή τους χάρη
θα νιώσει την ανησυχία μιας μομφής
οδυνηρής κι ασήμαντης σαν την ενθύμηση
μιας ξεχασμένης υποχρέωσης.


Μετάφραση: Βασίλης Λαλιώτης.