ΕΩΣ ΘΑΝΑΤΟΥ ΕΡΩΣ

MIGUEL HERNÁNDEZ (1910-1942)


SONETO FINAL

Por desplumar arcángeles glaciales,
la nevada lilial de esbeltos dientes
es condenada al llanto de las fuentes
y al desconsuelo de los manantiales.

Por difundir su alma en los metales,
por dar el fuego al hierro sus orientes,
al dolor de los yunques inclementes
lo arrastran los herreros torrenciales.

Al doloroso trato de la espina,
al fatal desaliento de la rosa
y a la acción corrosiva de la muerte

arrojado me veo, y tanta ruina
no es por otra desgracia ni por otra cosa
que por quererte y sólo por quererte.



ΤΕΛΙΚΟ ΣΟΝΕΤΤΟ

Χιονιάς κρινένιος με τα σβέλτα δόντια επόθει
τους παγερούς αρχάγγελους να ξεμαδήσει·
να κλαίει δικάστηκε, την δε ποινή θα εκτίσει
σε νάματα πηγών απελπισμένα. Εδόθη

ολόψυχα στα μέταλλα: του σίδερου ώθει
το μέσα πυρ να βγει έξω, και λαμπρούς να χύσει
στ’ αμείλικτα αμόνια πόνους, να λυγίσει
τους χειμαρρώδεις σιδεράδες. Εφαγώθη-

κα στο άλγος πάνω τού ακάνθινου στεφάνου,
στου ρόδου το μαράζι που μοιραίως θάλλει·
η πράξη του θανάτου θα οριστικοποιήσει

τα ερείπια που με περιβάλλουν. Αχ, τυγχάνου-
σι ταύτα! Στο χαμό μου μη ζητάς αιτία άλλη,
παρά που σ’ έχω έως θανάτου εγώ αγαπήσει.


Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.