Η ΠΑΣΑ ΠΟΙΚΙΛΙΑ ΤΩΝ ΠΑΝΤΩΝ

LUÍS VAZ DE CAMÕES (1514-1580)


A FERMOSURA DESTA FRESCA SERRA

A fermosura desta fresca serra
E a sombra dos verdes castanheiros,
O manso caminhar destes ribeiros,
Donde toda a tristeza se desterra;

O rouco som do mar, a estranha terra,
O esconder do Sol pelos outeiros,
O recolher dos gados derradeiros,
Das nuvens pelo ar a branda guerra;

Enfim, tudo o que a rara natureza
Com tanta variedade nos of'rece,
Me está, se não te vejo, magoando.

Sem ti, tudo me enoja e me aborrece;
Sem ti, perpetuamente estou passando,
Nas mores alegrias, mor tristeza.



ΑΥΤΟΥ ΤΟΥ ΔΡΟΣΕΡΟΥ ΒΟΥΝΟΥ ΤΑ ΕΞΑΙΣΙΑ ΚΑΛΛΗ

Αυτού του δροσερού βουνού τα εξαίσια κάλλη•
και οι καστανιές οι πράσινες με τα εύσκια φύλλα·
των ρυάκων το μαιάνδρισμα που τη μαυρίλα
του μισεμού εξορίζει και τον πόνο• ή –πάλι–

ο φλοίσβος της θαλάσσης σ’ ώριο περιγιάλι·
της γης τα σβωλαρούδια• οι λόφοι και η ασπρίλα
τους η χρυσή στο ηλιοβασίλεμα• τα κοίλα
των σύγνεφων, που ορχούνται οι ανέμοι· το χαλάλι

το μέγα των χυμών που η Φύσις θέλει στύψει
απλόχερα να πιω• και η πάσα ποικιλία
των πάντων με πληγώνουν τώρα που μου λείπεις.

Χωρίς εσέ οι ηδονές μού φέρνουν υπνηλία
–αξία έχουν (το πολύ) λιανής, αχνής τολύπης–,
μιας κι η χαρά μικραίνει και αβγαταίνει η θλίψη.


Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.