ΔΑΣΗ, ΒΟΥΝΑ ΚΑΙ ΛΟΙΠΑ

JAROSLAV SEIFERT (1901-1986)



ΕΝ ΑΝΘΡΩΠΟΙΣ ΕΥΔΟΚΙΑ

Αυτά τα δάση, τα βουνά, όπου σιωπηλά χιονίζει,
και όπου σε όσους κοιμήθηκαν η νύχτα άστρα σκορπά,
αυτά τα δάση, τα βουνά, το έθνος πιά δεν τα ορίζει,
τα σύνορά μας σήμερα τα δείχνουν τα πουλιά.

Θά ’λεγες πως στο χτύπημα κανείς μας δεν θ’ αντέξει,
κάτω απ’ τη φτέρνα, αλίμονο, το έθνος θα συντριφτεί.
Ο μύθος που παρήγορα παλιά μας είχε θρέψει
μας δείχνει δρόμο αδιάβατο που έχει αποκλειστεί.

Μα να που δεν κατάρρευσε κι αν και ταπεινωμένο
δεν είναι ανυπεράσπιστο θανάσιμα, για δες:
από χιτώνα αγγελικό, βουβό, μαρμαρωμένο,
μπορείς να σχίζεις σήμερα πανί για τις πληγές.


Από την ποητική συλλογή «Přilba hlíny», 1945.
Από το βιβλίο: Jaroslav Seifert, «Η γλυκιά συμφορά της ποίησης», μετάφραση, εισαγωγή, σημειώσεις Κάρολος Τσίζεκ, Ποταμός, Αθήνα, 2003, σελ. 95.