ΟΛΟΦΩΤΟΙ ΜΥΡΙΟΙ ΚΟΣΜΟΙ

DIONISIO SOLOMOS (1798-1857)


SONETTO PER PRIMA MESSA

Sciogliesti il labbro ai misteriosi accenti
Che chiamano quaggiù l’eterna prole ;
Li replicò maravigliando il sole,
E ruotò i raggi oltre l’usato ardenti.

Beveano gli astir taciturni, intenti,
Il suono delle mistiche parole,
Indi anch’ei gl’infiniti orbi lucenti
Tutti affidarli alla superna mole.

Del ciel l’interminato arco profondo
Di vergine sereno era ridente
Tal che mai così vivo apparve al mondo ;

E solo allor, che nell’immenso vuoto
Alla voce di Dio senti repente
Delle stelle e del sole il peso ignoto.



ΣΟΝΕΤΤΟ ΓΙΑ ΠΡΩΤΗ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ

Τους μυστικούς ύμνους τα χείλη σου αναδίναν
που τον Άναρχο Λόγο κράζουν εδώ κάτου·
τους ξανάλεγε πάλι ο Ήλιος στη χαρά του,
και φλόγ’ αγνώριστην οι αχτίνες του ξεχύναν.

Μ’ έκσταση σιωπηλή τα’ άστρα τον ήχο επίναν
του θείου λόγου σου μυστήριο όλου γεμάτου,
κι όλους στην έκταση κατόπι τού υπερτάτου
θόλου οι ολόφωτοι μύριοι κόσμοι τούς εχύναν.

Στ’ ουρανού το βαθύ κι απέραντο δοξάρι
τέτοιο παρθενικής γαλήνης γέλιο εχύθη,
που ποτέ δεν εφάνη με παρόμοια χάρη,

παρ’ όταν στ’ Άδειο το ατελείωτο, στου θείου
λόγου το πρόσταγμα, κατάξαφνα εδοκήθη
το βάρος τ’ άγνωστο των άστρων και του Ηλίου.



Μετάφραση: Γεώργιος Καλοσγούρος (1849-1902)