ΟΨΙΓΕΝΕΙΣ ΜΙΜΗΣΕΙΣ ΤΟΥ ΔΑΝΤΗ ΚΑΙ ΤΟΥ ΠΕΤΡΑΡΧΗ ΣΤΑ ΕΠΤΑΝΗΣΑ

ΝΑΘΑΝΑΗΛ Ι. ΔΟΜΕΝΕΓΙΝΗΣ (1865-1935)


ΜΙΚΡΟ ΛΟΥΛΟΥΔΙ

Στη μοναξιά που ανοίγεται η καρδιά μου
και Συ σαν άστρο αυγής λαμπρό προβαίνεις,
μ’ αγγελικούς ρυθμούς τον έρωτά μου
σού ψάλλω και θαρρώ πως μ’ ανασταίνεις.

Μ’ αν εις τ’ αλήθεια Συ φανείς μπροστά μου,
το νου, τη σκέψη, την καρδιά μου δένεις,
δε βρίσκω λόγια, χάνω τη μιλιά μου
δεν ξέρω τι ζητώ και Συ διαβαίνεις.

Περνούσε με σιωπή ο καιρός και μόνο
εθάρρεψα μ’ ένα άτεχνο τραγούδι
για Σε να πω ποιόν υποφέρω πόνο.

Αγάπης είν’ αγνό, μικρό λουλούδι…
μη το πετάξεις, κι αν θα το μυρίσεις,
ίσως με τ’ άρωμά του θ’ αγαπήσεις.



ΤΟ ΠΕΡΑΣΜΑ ΣΟΥ…

Στο μάγο αγγελικό γλυκό σου μάτι,
που αχτιδοκαθρεφτίζεται η ψυχή σου,
στον κόσμο σου το μέσα, βλέπω κάτι
που μάταια ζητούσα. Στη μορφή σου

που τη χαϊδοφυσά πνοή, γεμάτη
από την καλοσύνη τη δική σου,
αγάπη νιώθω τ’ ουρανού δροσάτη
που ζει στην αιθερόπλαστη ζωή σου.

Κι όταν περνάς σεμνή, χαριτωμένη,
το πέρασμά σου μ’ ένα φως αφήνει,
την ώρα που είσαι απ’ όλους παινεμένη,

στα βάθη της ψυχής κρυφή γαλήνη
που κάθε πόνο και λαχτάρα πνίγει.
Αγάπης ουρανός λες πως ανοίγει.



Τα δύο σονέττα, που δημοσιεύθηκαν το 1920 σε έκδοση της "ΕΣΤΙΑΣ" και με πρόλογο του Γρηγορίου Ξενοπούλου, αναρτώνται χάριν του φίλου του "Αλωνακιού της Ποίησης" Παναγιώτη Σακελλαρίου. Και η φωτογραφία της Yamila Diaz χάριν μεν αυτού ποστάρεται, δεν απαγορεύεται ωστόσο η απόλαυσή της από όλους τους μπλογκεπισκέπτες. Στο μπλογκ αυτό δεν ευνοούνται εγωισμοί...