ΤΑ ΠΡΟΣΚΥΝΗΤΟΥΔΙΑ

 

FEDERICO GARCÍA LORCA

 

ΤΑ ΠΡΟΣΚΥΝΗΤΟΥΔΙΑ

 

Δυό… δυό μικρά προσκυνητούδια

το δρόμο για τη Ρώμη επήραν·

ναν τα παντρέψει ο άγιος Πάπας,

γιατί είναι… είναι ξαδερφάκια.

 

Το κετσεδένιο καπελάκι

τ’ αγόρι στο κεφάλι του έχει·

ενώ η μικρή προσκυνητούδα

στην κεφαλή βελούδινο έχει.

 

Καθώς περνούσαν το γιοφύρι,

της Βικτωρίας το γιοφύρι,

εσκόνταψε η νονά, πλην όμως

δεν έπεσε αυτή – έπεσε η νύφη.

 

Μόλις στ’ ανάκτορο βρεθήκαν

ανέβηκαν τα σκαλοπάτια,

στου Πάπα το σαλόνι εμπήκαν,

κι είχαν τα γόνατα κομμένα.

 

Ρωτάει ο άγιος Πάπας τα παιδάκια

να πουν ποιά είν’ τα ονόματά τους.

Τ’ αγόρι λέει τότε Πέτρος,

και το κορίτσι του είπε Άννα.

 

Ρωτάει ο άγιος Πάπας τα παιδάκια

την ηλικία τους να ειπούνε.

Δεκαεφτά του είπε ο Πέτρος

και δεκαπέντε του ’πε η Άννα.

 

Ρωτάει ο άγιος Πάπας τα παιδάκια

το μέρος της καταγωγής τους,

Η Κάμπρα απάντησε η Άννα·

η Αντεκέρα τού ’πε ο Πέτρος.

 

Ρωτάει ο άγιος Πάπας τα παιδάκια

αν ποτέ έχουν κάνει αμαρτίες.

Ο νέος λέει μια φορά μονάχα

ένα φιλί της έχει δώσει.

 

Και της προσκυνητούδας τότε,

που είναι κομμάτι ντροπαλούλα,

ανάβει η όψη, κοκκινίζει,

και γίνεται άλικη σαν ρόδο.

 

Από τον θρόνο του αναντάει

ο άγιος ποντίφιξ τότε:

Μα δεν υπάρχει αμαρτία

εγώ ναν τους τη συγχωρήσω!

 

Της Ρώμης οι καμπάνες όλες

τρελές αρχίσαν να χτυπάνε:

τα δυό μικρά προσκυνητούδια

ενώθηκαν εις σάρκα μίαν.

 

Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.