Ο ΔΕΚΑΤΟΣ ΕΝΑΤΟΣ ΑΙΩΝΑΣ

 

PABLO NERUDA

 

Ο ΔΕΚΑΤΟΣ ΕΝΑΤΟΣ ΑΙΩΝΑΣ

 

Τὸ περίεργο εἶναι ὅτι σὲ τοῦτον αἰώνα

ὁ Μότσαρτ, ὁ ἁβρὸς ρεντιγκοτοφορεμένος,

συνέχισε νὰ φοράει τὴ ρεντιγκότα του,

τὸ μουσικό του ἔνδυμα τουτέστιν:

σὲ τοῦτα τὰ ἑκατὸ χρόνια

μόλις ποὺ ἀκούστηκαν ἄλλοι θόρυβοι,

ὁ δὲ Θεόδωρος Ντοστογιέφσκι

ἀκόμα μακραίνει τὶς ἐπιφυλλίδες του,

τὰ πορίσματά του γιὰ τὰ ἐρέβη,

τὴ μακρὰ ἀγκαθωτὴ ταινία τῶν γραπτῶν του.

 

Ἔχει καλῶς. Καὶ ὁ Ρεμπώ; Πολὺ καλά, εὐχαριστῶ,

ἀποκρίνεται ὁ πλάνος πλάνητας

ποὺ ἀκόμα περπατάει ὁλομόναχος

χωρὶς ν᾽ ἀφήσει ἄλλη σκιὰ σὲ τοῦτο τὸν αἰώνα.

 

Σ᾽ ἐμένα ποὺ ἦρθα ἀπὸ τὸ Παρὰλ

ἐτοῦτο τὸν αἰώνα νὰ γνωρίσω,

γιατί μοῦ δίνουνε τὸ ἴδιο ψύχος,

τὸ ἴδιο πιάτο, τὴν ἴδια φωτιὰ

μὲ ὅλους τοὺς ἀγαπητοὺς παππούληδες

ἢ καὶ μὲ τοὺς δύστροπους παπποῦδες;

 

Ὣς πότε θὰ βρέχει Βερλαὶν

ἀπὸ πάνω μας; Ὣς πότε τοῦ Μπωντλαὶρ ἡ ὀμπρέλα

θὰ μᾶς συνοδεύει στὴ λιακάδα;

Θέλουμε νὰ μάθουμε ποῦ βρίσκονται

οἱ ἀροκάριες ποὺ γέννησαν

τὶς βελανιδιὲς τοῦ εἰκοστοῦ αἰώνα,

ποῦ βρίσκονται τὰ χέρια, τὰ δάχτυλα,

τῆς δικῆς μας ἑκατονταετίας τὰ γάντια.

Ὁ Οὐὼλτ Οὐίτμαν δὲν μᾶς ἀνήκει,

ὀνομάζεται δέκατος ἔνατος αἰώνας,

μὰ μᾶς συντροφεύει συνέχεια.

Καὶ σὲ τούτη τὴν ἔρημο ἐξαπέλυσε

ὁ σπούτνικ τὴν κόκκινη γύρη του

γύρω κι ἀνάμεσα στὰ γαλάζια ἀστέρια.

 

Ὁ εἰκοστὸς αἰώνας ἀναλώνεται

ἔχοντας τὸν περασμένο αἰώνα στὴ ράχη του

καὶ ὅλοι ἐμεῖς οἱ χλομοὶ συγγραφεῖς,

ὄντας κάτω ἀπὸ τοὺς πεθαμένους γίγαντες,

ἀνεβήκαμε τὴ σκάλα

ζαλωμένοι ἕνα σακὶ στὸν ὦμο

κουβαλώντας τὸ βαρὺ προσβάδισμα

τῶν πιὸ ἐπιφανῶν ὀστῶν.

 

Ζυγίζει ὁ Μπαλζὰκ ἕναν ἐλέφαντα,

ὁ Βίκτωρ Οὐγκὼ ἕνα καμιόνι,

μιὰ κορδιγιέρα ὁλόκληρη ὁ Τολστόι,

ὅσο μι᾽ ἀγελάδα ὁ Ζολά,

ὅσο ἕνας νάρδος ἡ Ἔμιλυ Μπροντέ,

ὁ δὲ Μαλλαρμὲ ὅσο ἕνας ζαχαροπλάστης —

κι ὅλοι μαζί, καθὼς μᾶς συνθλίβουνε,

δὲν μᾶς ἀφήνουν νὰ πάρουμε ἀνάσα,

δὲ μᾶς ἀφήνουν νὰ γράψουμε,

δὲν ἤθελαν κὰν νὰ μᾶς ἀφήσουν,

μέχρι πού ᾽ρθε ὁ θεῖος Ὑμπὺ Νταντὰ

καὶ μᾶς ἔστειλε ὅλους στὰ σκατὰ γιὰ βόλτα.

 

Μετάφραση: Γιῶργος Κεντρωτής.