ΒΟΜΒΑ, 1

 

PABLO NERUDA

 

ΒΟΜΒΑ, 1

 

Στὰ χρόνια τοῦτα, ὅμως, ἐγεννήθηκε

τὸ ὁλικὸ ἐργοστάσιο τοῦ θανάτου,

ὁ ξαμολυμένος πυρήνας,

καὶ δὲν μᾶς ἔφτανε ἡ δολοφονία

ἑκατὸ χιλιάδων Ἰαπώνων ποὺ κοιμοῦνταν,

ἀλλὰ καὶ τελειοποιήθηκε

τὸ ἐργαλεῖο ποὺ βγάνει πριονίδι:

φτάσανε νὰ τὸ ταΐζουν καὶ νὰ τὸ γυαλίζουν,

νὰ τὸ δυναμώνουν, νὰ τὸ γονιμοποιοῦν,

νὰ τὸ ἀφήνουν νὰ κρέμεται ψηλά —

ἀπὸ πάνω ἀπὸ τοῦ κόσμου τὸ κεφάλι.

 

Ἐν ἀναμονῇ βρίσκονται τὰ νετρόνια,

τὰ κύματα τῆς ἐπίθεσης, τὰ μακριὰ

δάχτυλα τῶν δορυφόρων, τῶν  ρουκετῶν,

ἡ παγκόσμια δολοφονία,

καὶ ὅπως ἀκριβῶς τὸ ἁγνὸ τὸ χῶμα

μᾶς ἑτοιμάζει τὴν ἄνοιξη, ἔτσι

μὲ τὴν ἴδια ἐξαιρετικὴ ἐπιμέλεια

ἀνάμεσα σὲ χειρόκτια καὶ ὑπουργεῖα

ἑτοιμάζεται καὶ μι᾽ ἄλλη γιορτή:

ἡ αὐτοκτονία τοῦ σύμπαντος.

 

Τοῦ δάσους τὴν κάπνα ἐγὼ τὴ γνωρίζω

κι ἔχω ἀκουμπήσει τὴν πράσινη στάχτη

τῶν ὅλο εὐωδιὲς καὶ μόσχους βουνῶν·

ἄσε δὲ ποὺ ἔζησα ἔπειτα

καὶ κάτω ἀπὸ τὴν κάπνα

τῆς πολιτείας τῆς δύστροπης

καὶ τῶν ψωμάδικών της.

 

Ἀργότερα ὅμως γνώρισα

στὴν Ἰσπανία τῆς ὀδύνης μου

καὶ τῆς καταστροφῆς τὴν κάπνα·

καὶ τούτη τὴν ἀνάμνηση προσωπικὰ

ἴσαμε τώρα τὴ μισῶ βαθιά:

δὲν ὑπάρχει, λέω, πιὸ πικρὸς καπνὸς

ἀπὸ τὸν ἄχρηστὸ καπνὸ τοῦ πολέμου.

 

Καὶ τώρα ἕνας πλανήτης μέσα στοὺς καπνοὺς

μᾶς περιμένει ὅλους τοὺς ἀνθρώπους·

δὲν θὰ μποροῦμε πιὰ νὰ χαιρετιόμαστε

οἱ πεθαμένοι κάτω ἀπ᾽ τὰ ἐρείπια,

τέλος θὰ πάρουνε τὰ λόγια,

ἀφοῦ θὰ ἔχουνε καεῖ οἱ γλῶσσες,

καὶ θὰ ποτίζει τὰ λουλούδια δηλητήριο

μι᾽ ἄνοιξη ραδιενεργή,

γιὰ πέφτει κομμάτι τὸ κομμάτια

ὁ νεκρὸς καρπός, τὸ ψωμὶ τὸ σάπιο.

 

Μετάφραση: Γιῶργος Κεντρωτής.