ΚΙ ΑΛΛΟ ΕΝΑ ΤΟΥ ΚΑΡΟΥΖΟΥ ΑΚΡΩΣ ΕΠΙΚΑΙΡΟ - και κλείσαμε οριστικώς ώς τον Σεπτέμβριο

ΝΙΚΟΣ ΚΑΡΟΥΖΟΣ


ΑΡΝΗΣΙΚΑΚΟΣ

Θα πεθάνω ζητώντας έναν ήλιο
στα μεγάλα χρονικά μυστήρια
κομματιάζοντας τη νύχτα μ’ ένα σμήνος από γαλαξίες
αιωρούμενος δίχως τη μητρυιά μας
την αλύγιστη Βαρύτητα
δίχως τα δάκρυα που μας επιβάλλει η Ελλάδα
τούτ’ η χώρα που παιδεύει τα δροσερά ελληνόπουλα
κι ανεμίζει τους αμέτρητους γραικύλους.



Από τη συλλογή: «Φαρέτριον», 1981.
Από το βιβλίο: Νίκος Καρούζος, «Τα ποιήματα, Β΄, (1979-1991), Ίκαρος, Αθήνα 1994, σελ. 201.

ΟΛΩΣ ΕΚΤΑΚΤΩΣ ΠΟΙΗΣΙΣ - ΕΝΑΡΞΙΣ ΚΑΝΟΝΙΚΩΣ ΤΟΝ ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΝ

ΝΙΚΟΣ ΚΑΡΟΥΖΟΣ


ΕΧΟΥΜΕ ΚΑΘΕ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΝΑ ΚΟΙΜΟΜΑΣΤΕ

ή μήπως όχι;
για σκέψου να ανήκε στο κράτος
   ο ύπνος
τα πράγματα θά ’τανε δύσκολα
θ’ αγοράζαμε ύπνο με δελτίο; ή ελεύθερα; και πόσο;
κι αν είχε παραχωρηθεί στην ιδιωτική πρωτοβουλία; ποιά
   η τιμή του σήμερα;
θα πεθαίναμε από εγρήγορση χωρίς χρήματα;
οι πάσχοντες από αϋπνίες τυχερότεροι λιγάκι
    – δεν είν’ έτσι;

για σκέψου να μη μας ανήκε ο ύπνος.



Από τη συλλογή: «Φαρέτριον», 1981.
Από το βιβλίο: Νίκος Καρούζος, «Τα ποιήματα, Β΄, (1979-1991), Ίκαρος, Αθήνα 1994, σελ. 259.

ΕΝΑΡΞΙΣ ΤΟΝ ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΝ

Καλό καλοκαίρι!

ΚΑΒΑΦΗΣ!

Κ.Π. ΚΑΒΑΦΗΣ


ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΣΚΑΛΙ

Εις τον Θεόκριτο παραπονιούνταν
μιά μέρα ο νέος ποιητής Ευμένης·
«Τώρα δυό χρόνια πέρασαν που γράφω
κ' ένα ειδύλιο έκαμα μονάχα.
Το μόνον άρτιόν μου έργον είναι.
Αλλοίμονον, είν' υψηλή το βλέπω,
πολύ υψηλή της Ποιήσεως η σκάλα·
και απ' το σκαλί το πρώτο εδώ που είμαι
ποτέ δεν θ' αναιβώ ο δυστυχισμένος».
Ειπ' ο Θεόκριτος· «Αυτά τα λόγια
ανάρμοστα και βλασφημίες είναι.
Κι αν είσαι στο σκαλί το πρώτο, πρέπει
νάσαι υπερήφανος κ' ευτυχισμένος.
Εδώ που έφθασες, λίγο δεν είναι·
τόσο που έκαμες, μεγάλη δόξα.
Κι αυτό ακόμη το σκαλί το πρώτο
πολύ από τον κοινό τον κόσμο απέχει.
Εις το σκαλί για να πατήσεις τούτο
πρέπει με το δικαίωμά σου νάσαι
πολίτης εις των ιδεών την πόλι.
Και δύσκολο στην πόλι εκείνην είναι
και σπάνιο να σε πολιτογραφήσουν.
Στην αγορά της βρίσκεις Νομοθέτας
που δεν γελά κανένας τυχοδιώκτης.
Εδώ που έφθασες, λίγο δεν είναι·
τόσο που έκαμες, μεγάλη δόξα».



Το υλικό της ανάρτησης μάς το έστειλε η νέα φίλη του ιστολογίου κ. Alejandra S.

ΤΡΑΓΟΥΔΑΕΙ Ο ΑΛΒΕΡΤΟ ΑΡΕΝΑΣ

ΤΡΑΓΟΥΔΑΕΙ Ο ALBERTO ARENAS


ADIÓS PAMPA MIA

¡Adiós, pampa mía!...
Me voy... Me voy a tierras extrañas
adiós, caminos que he recorrido,
ríos, montes y cañadas,
tapera donde he nacido.
Si no volvemos a vernos,
tierra querida,
quiero que sepas
que al irme dejo la vida.
¡Adiós!...

Al dejarte, pampa mía,
ojos y alma se me llenan
con el verde de tus pastos
y el temblor de las estrellas...
Con el canto de tus vientos
y el sollozar de vihuelas
que me alegraron a veces,
y otras me hicieron llorar.

¡Adiós, pampa mía!...
Me voy camino de la esperanza.
Adiós, llanuras que he galopado,
sendas, lomas y quebradas,
lugares donde he soñado.
Yo he de volver a tu suelo,
cuando presienta
que mi alma escapa
como paloma hasta el cielo...
¡Adiós!...
¡Me voy, pampa mía!...
¡Adiós!...



Στίχοι: Ivo Pelay.
Μουσική: Francisco Canaro y Mariano Mores.
Τάνγκο του 1945.

ΓΥΝΑΙΚΕΣ

NICANOR PARRA


MUJERES

La mujer imposible,
La mujer de dos metros de estatura,
La señora de mármol de Carrara
Que no fuma ni bebe,
La mujer que no quiere desnudarse
Por temor a quedar embarazada,
La vestal intocable
Que no quiere ser madre de familia,
La mujer que respira por la boca,
La mujer que camina
Virgen hacia la cámara nupcial
Pero que reacciona como hombre,
La que se desnudó por simpatía
Porque le encanta la música clásica
La pelirroja que se fue de bruces,
La que sólo se entrega por amor
La doncella que mira con un ojo,
La que sólo se deja poseer
En el diván, al borde del abismo,
La que odia los órganos sexuales,
La que se une sólo con su perro,
La mujer que se hace la dormida
(El marido la alumbra con un fósforo)
La mujer que se entrega porque sí
Porque la soledad, porque el olvido...
La que llegó doncella a la vejez,
La profesora miope,
La secretaria de gafas oscuras,
La señorita pálida de lentes
(Ella no quiere nada con el falo)
Todas estas walkirias
Todas estas matronas respetables
Con sus labios mayores y menores
Terminarán sacándome de quicio.

ΙΣΠΑΝΙΑ! ... ¡ QUE VIVA ESPAÑA !

FEDERICO GARCÍA LORCA


DESEO


Sólo tu corazón caliente,
Y nada más.

Mi paraíso, un campo
Sin ruiseñor
Ni liras,
Con un río discreto
Y una fuentecilla.

Sin la espuela del viento
Sobre la fronda,
Ni la estrella que quiere
Ser hoja.

Una enorme luz
Que fuera
Luciérnaga
De otra,
En un campo de
Miradas rotas.

Un reposo claro
Y allí nuestros besos,
Lunares sonoros
Del eco,
Se abrirían muy lejos.

Y tu corazón caliente,
Nada más.



Το υλικό της ανάρτησης μάς το έστειλε ο φίλος του ιστολογίου κ. Andrés Iniesta.

ΠΟΙΗΤΗΣ!

Ντιέγκο Φορλάν / Diego Forlán.

ΤΡΑΓΟΥΔΑΕ Η ΛΙΔΙΑ ΒΟΡΔΑ

ΤΡΑΓΟΥΔΑ Η LIDIA BORDA: MALENA

ΜΕ ΠΙΟ ΛΙΓΕΣ ΛΕΞΕΙΣ

ΤΙΤΟΣ ΠΑΤΡΙΚΙΟΣ


ΑΠΟΠΕΙΡΑ ΜΥΘΙΣΤΟΡΗΜΑΤΟΣ

Ύστερα από μιαν απόπειρα μυθιστορήματος
ξαναγύρισε στην ποίηση.
Τον κούραζε πολύ να φτιάχνει ήρωες
από τα εκμαγεία του προσώπου του.
Αν ήταν πάλι να μιλάει
μέσα από τις δικές του μάσκες
προτιμούσε με πιο λίγες λέξεις.



Από την ποιητική συλλογή: «Αντικριστοί καθρέφτες».
Από το βιβλίο: Τίτος Πατρίκιος, «Ποιήματα, IV, 1988-2002», Κέδρος, Αθήνα 2007, σελ. 59.

ΔΙΠΛΗ ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ ΕΝΟΣ ΣΟΝΕΤΤΟΥ ΤΟΥ ΜΟΛΙΕΡΟΥ ΑΠΟ ΤΟΝ ΒΑΡΝΑΛΗ

MOLIÈRE (1622-1673)


ΤΟ ΣΟΝΕΤΟ ΤΟΥ ΟΡΟΝΤΑ,
ΤΟΥ ΕΡΑΣΤΗ ΤΗΣ ΣΕΛΙΜΕΝΗΣ

Η ελπίς ηδύνει επί καιρόν
τον βίον τον ανιαρόν,
αλλ’ όταν μένει ελπίς κενή,
δεν είναι πλέον ηδονή.

Μου φέρεσθε μετά πολλής
φιλοφροσύνης, ω Φυλλίς,
ας έλειπεν αυτός ο κόπος
ίνα μη ήλπιζον ασκόπως.

Αναμονή τοσούτον χρόνον
τον ζήλον μου τον εξαντλεί
κι ο τάφος θα με σώσει μόνον.

Αν και μου φέρεσθε καλή,
απήλπισα οριστικώς,
ενώ ελπίζω διαρκώς.



Μετάφραση: Κώστας Βάρναλης.
Από τα "Ποιήματα", σελ. 241.





Άγει και φέρει με η ελπίς,
ματαία ελπίς! Ώσπερ λεπίς
εν τοις εγκάτοις μου σφηνούται,
αφού ποσώς δεν πραγματούται.

Απέναντι μου, ωραία Φυλλίς,
είσαι φιλόφρων, αφελής.
Αν ολιγώτερόν πως ήσο,
θα ήτο δυσχερές να ελπίσω.

Αν ούτω πως αγωνιών
μάτην προσμένω έτη όλα,
με της ελπίδος τον ιόν


θέλω τινάζει φευ! τα κώλα.
Ελπίς, ω λέξις θεσπεσία,
κατάντησες απελπισία!




Μετάφραση: Κώστας Βάρναλης.
Από τη μετάφραση του Μισανθρώπου.


****************************************


L'espoir, il est vrai, nous soulage,
Et nous berce un temps notre ennui;
Mais, Philis, le triste avantage,
Lorsque rien ne marche après lui!

Vous eûtes de la complaisance;
Mais vous en deviez moins avoir,
Et ne vous pas mettre en dépense
Pour ne me donner que l'espoir.

S'il faut qu'une attente éternelle
Pousse à bout l'ardeur de mon zèle,
Le trépas sera mon recours.

Vos soins ne m'en peuvent distraire:
Belle Philis, on désespère,
Alors qu'on espère toujours.


(Le Misanthope, Σκηνή ΙΙ)

ΤΣΙΜΑΡΟΖΑ: Η ΕΙΣΑΓΩΓΗ ΤΟΥ "ΑΡΤΑΞΕΡΞΗ"

DOMENICO CIMAROSA, ARTASERSE (ΕΙΣΑΓΩΓΗ)

ΒΑΡΝΑΛΗΣ ΜΕΤΑΦΡΑΣΤΗΣ

NICOLAS VAUQUELIN DES YVETAUX (1567-1649)


ΕΠΙΚΟΥΡΕΙΟ

Λίγοι σου να ’ν’ οι συγγενήδες, τα έξοδά σου
ναν τα ζυγιάζεις και παντού την ηδονή
να κυνηγάς, χωρίς να βλάβεις την υγειά σου.
Ποτές καρδιά μηδέ ψυχή να σου πονεί.

Φιλοδοξίες και τα λοιπά διώχνε μακριά σου,
οι σπιτικοί σου να σ’ ακούνε ταπεινοί,
χωρίς ανάγκη κανενού τη λεφτεριά σου
κράτα ψηλά, που πασανείς να σε φτονεί.

Λαλήματα, μπαξέδες, ζουγραφιές και στίχοι,
σε μπόλικο τραπέζι ολίγοι καλεσμένοι,
τον εαφτό σου αγάπα κι όχι την Ελένη!

Να σε τιμάνε πρίγκηπες έχε την τύχη·
Λίγα παιδιά, χωρίς γυναίκα, κι ας σε σβήσει
Γλυκός ο θάνατος εδώ στο θείο Παρίσι.



Μετάφραση: Κώστας Βάρναλης.





***********************************************


[AVOIR PEU DE PARENTS, MOINS DE TRAIN QUE DE RENTE]

Avoir peu de parents, moins de train que de rente,
Et chercher en tout temps l'honnête volupté,
Contenter ses désirs, maintenir sa santé,
Et l'âme de procès et de vices exempte ;

À rien d'ambitieux ne mettre son attente,
Voir ceux de sa maison en quelque autorité,
Mais sans besoin d'appui garder sa liberté,
De peur de s'engager à rien qui mécontente ;

Les jardins, les tableaux, la musique, les vers,
Une table fort libre et de peu de couverts,
Avoir bien plus d'amour pour soi que pour sa dame,

Être estimé du Prince, et le voir rarement,
Beaucoup d'honneur sans peine et peu d'enfants sans femme,
Font attendre à Paris la mort fort doucement.

ΤΡΑΓΟΥΔΟΥΝ ΟΙ ΜΠΗΤΛΣ

ΤΡΑΓΟΥΔΟΥΝ ΟΙ BEATLES


YESTERDAY

Yesterday,
All my troubles seemed so far away,
Now it looks as though they're here to stay,
Oh, I believe in yesterday.

Suddenly,
I'm not half the man I used to be,
There's a shadow hanging over me,
Oh, yesterday came suddenly.

Why she
Had to go I don't know, she wouldn't say.
I said,
Something wrong, now I long for yesterday.

Yesterday,
Love was such an easy game to play,
Now I need a place to hide away,
Oh, I believe in yesterday.

Why she
Had to go I don't know, she wouldn't say.
I said,
Something wrong, now I long for yesterday.

Yesterday,
Love was such an easy game to play,
Now I need a place to hide away,
Oh, I believe in yesterday.

Mm-mm-mm-mm-mm-mm-mm.

ΙΣΠΑΝΙΑ!

FEDERICO GARCÍA LORCA


BALADA DE UN DÍA DE JULIO

Esquilones de plata
Llevan los bueyes.

—¿Dónde vas, niña mía,
De sol y nieve?

—Voy a las margaritas
Del prado verde.

—El prado está muy lejos
Y miedo tiene.

—Al airón y a la sombra
Mi amor no teme.

—Teme al sol, niña mía,
De sol y nieve.

—Se fue de mis cabellos
Ya para siempre.

—Quién eres, blanca niña.
¿De dónde vienes?

—Vengo de los amores
Y de las fuentes.

Esquilones de plata
Llevan los bueyes.

—¿Qué llevas en la boca
Que se te enciende?

—La estrella de mi amante
Que vive y muere.

—¿Qué llevas en el pecho
Tan fino y leve?

—La espada de mi amante
Que vive y muere.

—¿Qué llevas en los ojos,
Negro y solemne?

—Mi pensamiento triste
Que siempre hiere.

—¿Por qué llevas un manto
Negro de muerte?

—¡Ay, yo soy la viudita
Triste y sin bienes!

Del conde del Laurel
De los Laureles.

—¿A quién buscas aquí
Si a nadie quieres?


—Busco el cuerpo del conde
De los Laureles.

—¿Tú buscas el amor,
Viudita aleve?
Tú buscas un amor
Que ojalá encuentres.

—Estrellitas del cielo
Son mis quereres,
¿Dónde hallaré a mi amante
Que vive y muere?

—Está muerto en el agua,
Niña de nieve,
Cubierto de nostalgias
Y de claveles.

—¡Ay! caballero errante
De los cipreses,
Una noche de luna
Mi alma te ofrece.

—Ah Isis soñadora.
Niña sin mieles
La que en bocas de niños
Su cuento vierte.
Mi corazón te ofrezco,
Corazón tenue,
Herido por los ojos
De las mujeres.

—Caballero galante,
Con Dios te quedes.

—Voy a buscar al conde
De los Laureles...

—Adiós mi doncellita,
Rosa durmiente,
Tú vas para el amor
Y yo a la muerte.

Esquilones de plata
Llevan los bueyes.

—Mi corazón desangra
Como una fuente.



Το υλικό της ανάρτησης μάς το έστειλε ο καλός φίλος του ιστολογίου κ. Carles Puyol.

ΟΛΛΑΝΔΙΑ!

GERRIT ACHTERBERG (1905-1962)


TELEFOON

Geen dood ontstaat in het getal,
dat mij met u verbonden heeft.
Er is niets in het toestel
dan het suizen van de eeuwigheid.

Misschien dat zich nog eens herhaalt
een oogopslag, een siddering
van zijde, die nog niet verging,
en dat het hoorbaar wezen zal,

o teken, dat u overleeft,
om zich te voegen in de ring
cijfers mijner verzerkering.



Το υλικό της ανάρτησης μάς το έστειλε ο φίλος του ιστολογίου κ. Giovanni van Bronckhorst.

ΩΡΑΙΕΣ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ ΚΑΙ ΥΠΕΡΟΧΟ ΒΙΝΤΕΟ!

Μέσα στο ελικόπτερο είναι το καθίκι ο Φερνάνδο Δε Λα Ρούα...



Demonstrators protest in Buenos Aires in December 2001 against the government of President Fernando de la Rua. After people started withdrawing their savings from Argentinean accounts, panic led to a run on the banks. When the government effectively froze all accounts, angry Argentineans took to the streets. De la Rua resigned the day after this photo was taken and fled the presidential palace in a helicopter.

Read more: http://www.thefirstpost.co.uk/45688,news-comment,news-politics,in-pictures-argentinas-economic-crisis#ixzz0sql9Ur9T

ΜΕ ΤΟΝ ΤΑΡΖΑΝ

ΤΡΑΓΟΥΔΑΕΙ Ο ΓΙΑΝΝΗΣ ΝΤΟΥΝΙΑΣ


Ο ΤΑΡΖΑΝ

Θα πάω στη ζούγκλα με τον Ταρζάν
θα την περνάω φίνα,
θα πάω στη ζούγκλα με τον Ταρζάν
θα φύγω σ' ένα μήνα.

Κι αν θα με φάνε τ' άγρια θηρία
θα με γράψουν και στην ιστορία
πως με φάγανε τα ζώα
κι όχι η μπόρα του αιώνα.

Θα πάω στη ζούγκλα με τον Ταρζάν
τον παιδικό μου φίλο,
παρέα με τον ελέφαντα
να μη μου δίνουν ξύλο.

Κι αν θα με φάνε τ' άγρια θηρία
θα με γράψουν και στην ιστορία
πως με φάγανε τα ζώα
κι όχι η μπόρα του αιώνα.

Θ' αφήσω το γραφείο μου
και τα υπάρχοντά μου,
θα πάρω το κορίτσι μου
να το 'χω συντροφιά μου.

Κι αν θα μας φάνε τ' άγρια θηρία
θα μας γράψουν και στην ιστορία
πως μας φάγανε τα ζώα
κι όχι η μπόρα του αιώνα.

Θα πάμε στη ζούγκλα με τον Ταρζάν
θα την περνάμε φίνα,
θα πάμε στη ζούγκλα με τον Ταρζάν
θα πάμε σ' ένα μήνα.



Μουσική: Γιάννης Μαρκόπουλος.
Στίχοι: Ερρίκος Θαλασσινός.

ΧΑΛΚΙΔΑ

ΓΙΑΝΝΗΣ ΣΚΑΡΙΜΠΑΣ


ΧΑΛΚΙΔΑ

Νάν’ σπασμένοι οι δρόμοι, νά φυσάει ο νότος
κι εγώ καταμονάχος και νά λέω: τί πόλη!
νά μήν ξέρω αν είμαι –μέσα στήν ασβόλη–
ένας λυπημένος πιερότος!

Φύσαε –είπα– ο νότος κι έλεγα: Η Χαλκίδα,
ω Χαλκίδα –πόλη (έλεγα) και φέτος
ήμουν –στ’ όνειρό μου είδα– Περικλέτος,
πάλι Περικλέτος ήμουν – είδα…

Έτσι έλεγα! Ήσαν μάταιοί μου οι κόποι
πάν’ σέ ξύλο κούφιο, πρόστυχο, ανάρια,
ως θερία, ως δέντρα –αναγλυμμένοι– ως ψάρια
τά όνειρά μου (μούμιες) κι οι ανθρώποι.

Τώρα; Πόλη, τρέμω τά γητέματά σου
κι είμαι ακόμα ωραίος σαν το Μάη μήνα,
κρίμα, λέω, θλιμμένη νά ’σαι κολομπίνα
καί νά κλαίω εγώ στά γόνατά σου.

. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

Έτσι νά ’ν’ σπασμένοι, νά φυσά απ’ τό νότο
και μέ πίλο κλόουν να γελάς, Χαλκίδα:
Αχ, νεκρόν στο χώμα –να φωνάζεις– είδα
έναν μου ακόμη πιερότο!...

ΕΧΟΥΝ ΑΠΟΘΡΑΣΥΝΘΕΙ ΣΤΟ ΛΑΜΠΡΑΚΕΪΚΟ - ΠΙΟ ΠΟΛΥ ΑΠΟ ΤΙΣ ΔΙΑΦΟΡΕΣ ΜόΝΕΣ

Διαβάστε και γαμωσταυρίστε ελεύθερα.

Αντιγράφω από το σημερινό "Βήμα"


ΜΟΝΑ ΠΑΠΑΔΑΚΟΥ «Θέλω να χαστουκίσω όσους μας έφεραν εδώ»

Η «σκιά» του κ. Γ. Παπακωνσταντίνου μιλά για τις διαπραγματεύσεις με την τρόικα

γράφει ο ΝΙΚΟΣ ΧΑΣΑΠΟΠΟΥΛΟΣ | Κυριακή 4 Ιουλίου 2010

Η κυρία Μόνα (Λεμονιά) Παπαδάκου , 32 ετών, από τη Νάξο, οικονομικός σύμβουλος του υπουργού Οικονομικών κ. Γ. Παπακωνσταντίνου, δεν είναι μια συνηθισμένη σύμβουλος ή επιστημονική συνεργάτις σε κάποιο υπουργείο. Μετείχε στις σκληρές διαπραγματεύσεις ως «supporting team», της κυβέρνησης με τη λεγόμενη τρόικα, δηλαδή με το ΔΝΤ, την ΕΕ και την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα: «Οι διαπραγματεύσεις αυτές είχαν αποτέλεσμα να κόψουν τη σύνταξη του πατέρα μου, να κόψουν τη σύνταξη της μητέρας του κ. Παπακωνσταντίνου και τον δικό μου μισθό. Εκοψαν ακόμη και τον μισθό του υπουργού. Δεν ήταν καθόλου ευχάριστη κατάσταση» έλεγε σε συνεργάτες της μόλις ολοκληρώθηκαν οι διαπραγματεύσεις.

Αποφεύγει επιμελώς τα φλας των φωτογράφων, όπως και να δίνει συνεντεύξεις, επιμένει να βρίσκεται στην αφάνεια. Δεν την ενδιαφέρει η δημοσιότητα, λένε όσοι τη γνωρίζουν στο υπουργείο Οικονομικών. «Ξέρετε», εξηγούσε τις προάλλες, «οι διαπραγματευτές δεν ήταν κακοί άνθρωποι». Πολλές φορές ένιωθε ότι και αυτοί στενοχωρήθηκαν. Είναι ανθρώπινο, πιστεύει, αλλά και αυτοί δεν μπόρεσαν ποτέ να καταλάβουν, όποια προσπάθεια κι αν έγινε, πώς είναι δυνατόν μια χώρα που έχει τέτοια χάλια να έχει για τους υπαλλήλους της 13ο και 14ο μισθό. Το θεώρησαν περιττή πολυτέλεια. Το θεώρησαν επίσης ως κάτι εξτρά για τους Ελληνες και όχι μισθό, γι΄ αυτό προτίμησαν να τους κόψουν.

Η 32χρονη κυρία Μόνα (Λεμονιά) Παπαδάκου από τη Νάξο, με δύο μεταπτυχιακά, ήταν επιστημονική συνεργάτις στο ΙΣΤΑΜΕ και έγινε η «σκιά» του υπουργού Οικονομικών
Η κυρία Παπαδάκου δεν ανοίγει εύκολα τα χαρτιά της και αποφεύγει να μοιράζεται τις εμπειρίες της: «Ισως αυτό μου κάνει κακό» λέει συχνά. Μετείχε άλλωστε, ακόμη και ως υποστηρικτική βοηθητική ομάδα του υπουργού, σε μια διαπραγμάτευση που άλλαξε προς το χειρότερο τη ζωή όλων των Ελλήνων. Αντιθέτως, εμφανίζεται ότι έχει κάνει τη δουλειά της, δεν νιώθει ενοχές αλλά οργή. Μεγάλη οργή. Και την εξωτερικεύει: «Ηθελα να δώσω δύο χαστούκια στον καθέναν που έφερε τη χώρα μου σ΄ αυτή την κατάντια. Αυτό θέλω να κάνω» ακούστηκε πολλές φορές να λέει.

Στην πραγματικότητα δεν έκανε η ίδια τις διαπραγματεύσεις. Τις έκαναν, λέει, ξοδεύοντας ατέλειωτες ώρες στο υπουργείο Οικονομικών, στο Σύνταγμα, ο υπουργός κ. Παπακωνσταντίνου, ο υφυπουργός κ. Φ. Σαχινίδης και ο πρόεδρος του Συμβουλίου Οικονομικών Εμπειρογνωμόνων κ. Γ. Ζανιάς . Κατά περίπτωση και ανάλογα με το θέμα καλούνταν να συμμετάσχουν στις διαπραγματεύσεις και οι γενικοί γραμματείς των υπουργείων: «Εγώ απλώς έκανα την υποστήριξη προς τον υπουργό. Τίποτε περισσότερο. Μου ζητούσε, φέρ΄ ειπείν, στοιχεία και έτρεχα να τα βρω ή κρατούσα σημειώσεις» αναφέρει. Ηταν ωστόσο παρούσα σε όλες τις διαπραγματεύσεις με την τρόικα: «Λίγους καφέδες, λίγα εμφιαλωμένα νερά, πορτοκαλάδες, αυτά τους προσφέραμε τόσες ώρες. Δεν ζήτησαν τίποτε άλλο. Λιτότητα είπαμε άλλωστε...» έλεγε χαριτολογώντας σε συνεργάτες της που τη ρωτούσαν πώς συμπεριφέρθηκαν οι άνθρωποι της τρόικας που ήρθαν στην Ελλάδα για να κόψουν μισθούς και συντάξεις.

«Οι γονείς μου αγάπησαν τον υπουργό»
Απόφοιτος του Λυκείου Νάξου, με πατέρα συνταξιούχο ιδιωτικό υπάλληλο «με κουτσουρεμένη σύνταξη» και με μητέρα μοδίστρα, η «Μόνα», όπως οι πάντες την αποκαλούν στο Μέγαρο της πλατείας Συντάγματος, είναι απόφοιτος του Οικονομικού Τμήματος του Πανεπιστημίου Αθηνών με δύο μεταπτυχιακά (ακόμη και στο ΕΜΠ), αλλά και στην οικονομική επιστήμη. Γνώρισε τον κ. Παπακωνσταντίνου στο ΙΣΤΑΜΕ, όπου εργαζόταν ως επιστημονικός σύμβουλος, με θέσεις που προκήρυξε ο τότε πρόεδρός του και σημερινός βουλευτής Μαγνησίας κ. Κ. Καρτάλης. Εκαναν μαζί με τον μετέπειτα υπουργό Οικονομικών αρκετή δουλειά: έγιναν ειδικοί σε θέματα προϋπολογισμών και η συνεργασία τους ήταν τόσο καλή ώστε ο κ. Παπακωνσταντίνου της ζήτησε να πάνε μαζί στις Βρυξέλλες ως επιστημονική του σύμβουλος, όταν εξελέγη ευρωβουλευτής.

Η ίδια, όπως λέει, παρ΄ ότι οι γονείς της δεν εκφράστηκαν ποτέ υπέρ του ΠαΣοΚ, «ήμουν μια ζωή ΠαΣοΚ και προτού γνωρίσω τον κ. Παπακωνσταντίνου». Αυτή η συμμετοχή της στην υποστηρικτική επιστημονική ομάδα του υπουργείου Οικονομικών, δίπλα στον υπουργό, έκαναν τελικά τους γονείς της, παρ΄ ότι «κουτσουρεύτηκε» η σύνταξή τους, να συμπαθήσουν τώρα το ΠαΣοΚ. Και αυτό επειδή «αγαπούν πολύ τον κ. Παπακωνσταντίνου».

Οι διαπραγματευτές ήταν καλοί άνθρωποι, ευγενικοί και αξιοπρεπείς.
Οταν κάποιος διαπραγματεύεται και μάλιστα, όπως ειπώθηκε κατά κόρον το τελευταίο διάστημα, ουσιαστικά διαπραγματεύεται την εθνική κυριαρχία της χώρας του, δεν είναι καθόλου εύκολη υπόθεση. Η κυρία Παπαδάκου αποφεύγει τη δημοσιότητα και έχει τους λόγους της. Μία φορά γράφτηκαν σε εφημερίδα το όνομά της και η ιδιότητά της και δεν την άφησαν για εβδομάδες ήσυχη. Και όμως, οι διαπραγματεύσεις, αυτές που οι πάντες τις χαρακτήρισαν σκληρές, με τον επίτροπο κ. Ολι Ρεν να μας προδιαθέτει ευχόμενος «καλό κουράγιο», δεν ήταν για τους συμβούλους του υπουργού δύσκολες. Και το βεβαιώνει ένας άνθρωπος που τις έζησε από μέσα: «Δεν νομίζω ότι οι διαπραγματεύσεις όταν ξεκίνησαν ήταν δύσκολες. Δύσκολο ήταν όταν συνειδητοποιήσαμε τη ζημιά που είχαν κάνει οι προηγούμενοι» είπαν. Αυτό θεωρούν οι συνεργάτες του υπουργού και την πιο δύσκολη στιγμή των διαπραγματεύσεων. «Εβλεπαν ψυχρά τα νούμερα»
Οι διαπραγματευτές της τρόικας ήταν συνηθισμένοι υπάλληλοι, «συμπαθείς, αξιοπρεπείς και ευγενικοί», καλοί γνώστες του αντικειμένου τους, ιδίως αυτοί του ΔΝΤ, έλεγε συχνά. Και τότε που άρχισαν οι διαπραγματεύσεις, ποιος στο υπουργείο δεν θυμόταν τις ασφυκτικές πιέσεις που δεχόταν η κυβέρνηση, αλλά και η χώρα με τα spreads στα ύψη και τα διεθνή ΜΜΕ να επιτίθενται εναντίον μας. Το μέγεθος του προβλήματος που αντιμετώπιζε η χώρα ήταν μεγάλο. Αλλωστε, όπως έλεγαν οι συνεργάτες του υπουργού, αλλά και η κυρία Παπαδάκου, οι διαπραγματευτές γνώριζαν πλήρως το ελληνικό πρόβλημα: «Μη νομίζετε ότι δεν ήταν ανθρώπινοι. Απλώς έβλεπαν ψυχρά τα νούμερα και μας έλεγαν “πρέπει να κάνετε αυτό,πρέπει να κάνετε το άλλο”». Και βεβαίως αυτό σήμαινε περικοπές, μειώσεις, κατάργηση προνομίων, επιδομάτων, κατάργηση του 13ου και του 14ου μισθού: «Δεν μπορεί», έλεγαν, «να έχετε τέτοια προνόμια στους μισθούς, στις συντάξεις, στα επιδόματα και η χώρα να βρίσκεται σε κίνδυνο χρεοκοπίας». Ηταν τόσο προσηλωμένοι στο αντικείμενό τους και στο περιεχόμενο των διαπραγματεύσεων ώστε τα υπόλοιπα τους άφηναν παγερά αδιάφορους. Ακόμη και όταν βρίσκονταν κλεισμένοι, σχεδόν περικυκλωμένοι, στο υπουργείο Οικονομικών από δεκάδες χιλιάδες διαδηλωτές, δεν έδιναν καμία σημασία. Ούτε έδειχναν να φοβούνται. Αντιθέτως έλεγαν: «Τι άλλο προτείνετε να γίνει ώστε να μειωθεί το έλλειμμα;».

Οι διαπραγματεύσεις με την τρόικα, αλλά και οι σπουδές σπουδές. Η κυρία Παπαδάκου συνεχίζει σήμερα τη διδακτορική της διατριβή με θέμα τη Διεθνή Αλληλεξάρτηση και Οικονομική Μεγέθυνση στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και ως μέλος του ΙΣΤΑΜΕ πήρε μέρος σε πολλές επιστημονικές εκδηλώσεις που διοργανώθηκαν. Μια τέτοια ήταν στην Κοζάνη (εκλογική περιφέρεια του κ. Παπακωνσταντίνου) με θέμα «Σύγχρονες μορφές κοινωνικού αποκλεισμού», με ομιλητές τον κ. Παπακωνσταντίνου, τον βουλευτή κ. Π. Κουκουλόπουλο και βεβαίως την ίδια.

Διαβάστε περισσότερα: http://www.tovima.gr/default.asp?pid=2&ct=1&artId=341329&dt=04/07/2010#ixzz0sjjWWcWW

ΤΡΑΓΟΥΔΑΕΙ Ο ΑΛΦΡΕΔΟ ΣΙΤΑΡΡΟΣΑ

ΤΡΑΓΟΥΔΑΕΙ Ο ALFREDO ZITARROSA


ADAGIO A MI PAÍS

En mi país, que tristeza
La pobreza y el rencor
Dice mi padre que ya llegará
Desde el fondo del tiempo otro tiempo
Y me dice que el sol brillará
Sobre un pueblo que sueña
Labrando su verde solar
En mi país, que tristeza
La pobreza y el rencor.

Tu no pediste la guerra
Madre tierra, yo lo sé
Dice mi padre que un solo traidor
Puede con mil valientes
El siente que el pueblo
En su inmenso dolor
Hoy se niega a beber
En la fuente clara del honor
Tu no pediste la guerra
Madre tierra, yo lo sé.

En mi país somos duros
El futuro lo dirá
Canta mi pueblo una canción de paz
Detrás de cada puerta
Está alerta mi pueblo

Y ya nadie podrá
Silenciar su canción
Y mañana también cantará
En mi país somos duros
El futuro lo dirá

En mi país que tibieza
Cuando empieza a amanecer
Dice mi pueblo que puede leer
En su mano de obrero el destino
Y que no hay adivino ni Rey
Que le pueda marcar el camino
Que va a recorrer
En mi país que tibieza
Cuando empieza a amanecer

En mi país somos miles y miles
De lágrimas y fusiles
Un puño y un canto vibrante
Una llama encendida, un gigante
Que grita: adelante, adelante.

En mi país brillará
Yo lo sé el sol del pueblo
Arderá nuevamente
Alumbrando a mi tierra.

Ο ΙΡΛΑΝΔΟΣ ΚΑΙ Ο ΙΟΥΔΑΙΟΣ

ΤΡΑΓΟΥΔΑΕΙ Ο ΓΙΩΡΓΟΣ ΡΩΜΑΝΟΣ


Ο ΙΡΛΑΝΔΟΣ ΚΑΙ Ο ΙΟΥΔΑΙΟΣ

Χρόνια και χρόνια μες στην άμμο
εκεί που ανθίζει η φοινικιά
δυο φίλοι πήγαιναν σε γάμο
δώρα κρατώντας και προικιά
ο ένας ήταν Ιρλανδός
ο άλλος ήταν Ιουδαίος

Δίψα τους έκαιγε τα χείλη
μα πριν φωνάξουν τη βροχή
είδαν στην έρημο μια πύλη
που 'γραφε τέλος και αρχή
μπροστά πηγαίνει ο Ιρλανδός
πίσω πηγαίνει ο Ιουδαίος

Πέρασαν τα μεγάλα τείχη
και κάπου εκεί στην αγορά
κάποιον ρωτήσανε στην τύχη
πού είναι ο γάμος κι η χαρά
τον ρώτησε ο Ιρλανδός
τον ρώτησε κι ο Ιουδαίος

Κι αυτός απλώνοντας τα χέρια
τους έδειξε στο χώμα εμπρός
δυο πεθαμένα περιστέρια
που ήταν η νύφη κι ο γαμπρός
κι έκλαψε τότε ο Ιρλανδός
κι έκλαψε κι ο Ιουδαίος



Στίχοι: Νίκος Γκάτσος.
Μουσική: Μάνος Χατζιδάκις.

ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΟΣ

ΤΙΤΟΣ ΠΑΤΡΙΚΙΟΣ


ΕΠΙΚΑΙΡΙΚΗ ΠΟΙΗΣΗ

Δεν ξέχασα ποτέ τη σπουδαιότητα
της επικαιρικής ποίησης
ούτε της εύληπτης γραφής.
Να λοιπόν ένας στίχος
σημερινός, ευκολονόητος
και πανελλήνιος:
«Τί λέτε ρε μαλάκες!»



Από την ποιητική συλλογή: «Αντικριστοί καθρέφτες».
Από το βιβλίο: Τίτος Πατρίκιος, «Ποιήματα, IV, 1988-2002», Κέδρος, Αθήνα 2007, σελ. 58.

ΛΑΝΓΚΟΣΤΑ

ΤΡΑΓΟΥΔΑΕΙ Ο CARLOS GARDEL, ΑΠΑΓΓΕΛΛΕΙ Ο MARIO TRUCCO


LANGOSTA

Una noche muy cruda de invierno
a Langosta lo vieron pasar
con un traje marrón entallado
y una saga tristeza al mirar.
Con el pucho apagado en la boca
recostóse el malevo a pensar
en quién sabe qué cosas tan locas
que a veces los chicos lo vieron llorar.

Las viejas decían: "Son cosas de amor
que tarde o temprano se habrán de saber".
Y cuentan que un día lo vieron volver
diciendo, borracho, con hondo rencor:
"Tal vez algún día terminen de hablar
que para ese ejemplo me tengo yo fe...
Yo tengo el remedio que no ha de fallar..."
Dio un beso al cuchillo y cantando se fue.

"Que soy malo murmura la gente,
que a llamarme Langosta llegó;
que jamás me encontraron sonriente
y que miro con rabia y rencor...
¡Yo no puedo mirar de otro modo
ni es posible esconder lo que soy!...
Desgraciarme no quiero del todo...
Por eso me callo, suspiro y me voy..."

Una noche después de algún tiempo
a Langosta lo vieron venir
con un brillo fugaz en los ojos
y una mueca feroz al reír...
Al llegar a la esquina en que siempre
recostóse el malevo a pensar,
arrojando a la calle el cuchillo,
besando un retrato se puso a llorar...




Μουσική: Juan de Dios Filiberto.
Στίχοι: Juan Andrés Bruno.
Τάνγκο του 1925.

Ο ΚΑΡΛΟΣ ΓΑΡΔΕΛ ΤΡΑΓΟΥΔΑΕΙ ΤΑ "ΣΠΟΥΡΓΙΤΙΑ"

ΤΡΑΓΟΥΔΑΕΙ Ο CARLOS GARDEL


GORRIONES

La noche, compadre, se ha ido a baraja
y pinta la guía del sol en el cielo.
La luna, es la bruja fulera que raja
y el sol, una rubia que se suelta el pelo.

El sol es la diana que trae la alegría,
la suave alegría de la vida nueva,
la pilcha caliente que se pone el día
cuando sale triste de su obscura cueva.

El sol es el poncho del pobre que pasa
mascando rebelde blasfemias y ruegos
pues tiene una horrible tragedia en su casa
tragedia de días sin pan y sin fuego.

Nosotros gorriones del hampa gozamos
su amistad sincera en días de farra.
¡Qué importa la guita si adentro llevamos
el alma armoniosa de veinte guitarras!

Nosotros cantamos con nuestra miseria
el himno a los libres del verso sonoro
sin tenerle envidia al canto de histeria
del pobre canario de la jaula de oro.

Nos queman las alas las luces del centro
por eso el suburbio tranquilos buscamos
y cuando una pena nos tala por dentro
cantamos más tristes pero igual cantamos.

La vida fulera, tan mistonga y maula
nos talló rebeldes como los gorriones
que mueren de rabia dentro de la jaula
y llenan las plazas de alegres canciones.

Marchamos sin orden, sin rumbo marchamos
sin que el desaliento nos clave sus garras
¡Qué importa el camino, si adentro llevamos
el alma armoniosa de veinte guitarras!



Μουσική: Eduardo Pereyra.
Στίχοι: Celedonio Flores.
Τάνγκο του 1926.