Διαβάστε και γαμωσταυρίστε ελεύθερα.
Αντιγράφω από το σημερινό "Βήμα"
ΜΟΝΑ ΠΑΠΑΔΑΚΟΥ «Θέλω να χαστουκίσω όσους μας έφεραν εδώ»
Η «σκιά» του κ. Γ. Παπακωνσταντίνου μιλά για τις διαπραγματεύσεις με την τρόικα
γράφει ο ΝΙΚΟΣ ΧΑΣΑΠΟΠΟΥΛΟΣ | Κυριακή 4 Ιουλίου 2010
Η κυρία Μόνα (Λεμονιά) Παπαδάκου , 32 ετών, από τη Νάξο, οικονομικός σύμβουλος του υπουργού Οικονομικών κ. Γ. Παπακωνσταντίνου, δεν είναι μια συνηθισμένη σύμβουλος ή επιστημονική συνεργάτις σε κάποιο υπουργείο. Μετείχε στις σκληρές διαπραγματεύσεις ως «supporting team», της κυβέρνησης με τη λεγόμενη τρόικα, δηλαδή με το ΔΝΤ, την ΕΕ και την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα: «Οι διαπραγματεύσεις αυτές είχαν αποτέλεσμα να κόψουν τη σύνταξη του πατέρα μου, να κόψουν τη σύνταξη της μητέρας του κ. Παπακωνσταντίνου και τον δικό μου μισθό. Εκοψαν ακόμη και τον μισθό του υπουργού. Δεν ήταν καθόλου ευχάριστη κατάσταση» έλεγε σε συνεργάτες της μόλις ολοκληρώθηκαν οι διαπραγματεύσεις.
Αποφεύγει επιμελώς τα φλας των φωτογράφων, όπως και να δίνει συνεντεύξεις, επιμένει να βρίσκεται στην αφάνεια. Δεν την ενδιαφέρει η δημοσιότητα, λένε όσοι τη γνωρίζουν στο υπουργείο Οικονομικών. «Ξέρετε», εξηγούσε τις προάλλες, «οι διαπραγματευτές δεν ήταν κακοί άνθρωποι». Πολλές φορές ένιωθε ότι και αυτοί στενοχωρήθηκαν. Είναι ανθρώπινο, πιστεύει, αλλά και αυτοί δεν μπόρεσαν ποτέ να καταλάβουν, όποια προσπάθεια κι αν έγινε, πώς είναι δυνατόν μια χώρα που έχει τέτοια χάλια να έχει για τους υπαλλήλους της 13ο και 14ο μισθό. Το θεώρησαν περιττή πολυτέλεια. Το θεώρησαν επίσης ως κάτι εξτρά για τους Ελληνες και όχι μισθό, γι΄ αυτό προτίμησαν να τους κόψουν.
Η 32χρονη κυρία Μόνα (Λεμονιά) Παπαδάκου από τη Νάξο, με δύο μεταπτυχιακά, ήταν επιστημονική συνεργάτις στο ΙΣΤΑΜΕ και έγινε η «σκιά» του υπουργού Οικονομικών
Η κυρία Παπαδάκου δεν ανοίγει εύκολα τα χαρτιά της και αποφεύγει να μοιράζεται τις εμπειρίες της: «Ισως αυτό μου κάνει κακό» λέει συχνά. Μετείχε άλλωστε, ακόμη και ως υποστηρικτική βοηθητική ομάδα του υπουργού, σε μια διαπραγμάτευση που άλλαξε προς το χειρότερο τη ζωή όλων των Ελλήνων. Αντιθέτως, εμφανίζεται ότι έχει κάνει τη δουλειά της, δεν νιώθει ενοχές αλλά οργή. Μεγάλη οργή. Και την εξωτερικεύει: «Ηθελα να δώσω δύο χαστούκια στον καθέναν που έφερε τη χώρα μου σ΄ αυτή την κατάντια. Αυτό θέλω να κάνω» ακούστηκε πολλές φορές να λέει.
Στην πραγματικότητα δεν έκανε η ίδια τις διαπραγματεύσεις. Τις έκαναν, λέει, ξοδεύοντας ατέλειωτες ώρες στο υπουργείο Οικονομικών, στο Σύνταγμα, ο υπουργός κ. Παπακωνσταντίνου, ο υφυπουργός κ. Φ. Σαχινίδης και ο πρόεδρος του Συμβουλίου Οικονομικών Εμπειρογνωμόνων κ. Γ. Ζανιάς . Κατά περίπτωση και ανάλογα με το θέμα καλούνταν να συμμετάσχουν στις διαπραγματεύσεις και οι γενικοί γραμματείς των υπουργείων: «Εγώ απλώς έκανα την υποστήριξη προς τον υπουργό. Τίποτε περισσότερο. Μου ζητούσε, φέρ΄ ειπείν, στοιχεία και έτρεχα να τα βρω ή κρατούσα σημειώσεις» αναφέρει. Ηταν ωστόσο παρούσα σε όλες τις διαπραγματεύσεις με την τρόικα: «Λίγους καφέδες, λίγα εμφιαλωμένα νερά, πορτοκαλάδες, αυτά τους προσφέραμε τόσες ώρες. Δεν ζήτησαν τίποτε άλλο. Λιτότητα είπαμε άλλωστε...» έλεγε χαριτολογώντας σε συνεργάτες της που τη ρωτούσαν πώς συμπεριφέρθηκαν οι άνθρωποι της τρόικας που ήρθαν στην Ελλάδα για να κόψουν μισθούς και συντάξεις.
«Οι γονείς μου αγάπησαν τον υπουργό»
Απόφοιτος του Λυκείου Νάξου, με πατέρα συνταξιούχο ιδιωτικό υπάλληλο «με κουτσουρεμένη σύνταξη» και με μητέρα μοδίστρα, η «Μόνα», όπως οι πάντες την αποκαλούν στο Μέγαρο της πλατείας Συντάγματος, είναι απόφοιτος του Οικονομικού Τμήματος του Πανεπιστημίου Αθηνών με δύο μεταπτυχιακά (ακόμη και στο ΕΜΠ), αλλά και στην οικονομική επιστήμη. Γνώρισε τον κ. Παπακωνσταντίνου στο ΙΣΤΑΜΕ, όπου εργαζόταν ως επιστημονικός σύμβουλος, με θέσεις που προκήρυξε ο τότε πρόεδρός του και σημερινός βουλευτής Μαγνησίας κ. Κ. Καρτάλης. Εκαναν μαζί με τον μετέπειτα υπουργό Οικονομικών αρκετή δουλειά: έγιναν ειδικοί σε θέματα προϋπολογισμών και η συνεργασία τους ήταν τόσο καλή ώστε ο κ. Παπακωνσταντίνου της ζήτησε να πάνε μαζί στις Βρυξέλλες ως επιστημονική του σύμβουλος, όταν εξελέγη ευρωβουλευτής.
Η ίδια, όπως λέει, παρ΄ ότι οι γονείς της δεν εκφράστηκαν ποτέ υπέρ του ΠαΣοΚ, «ήμουν μια ζωή ΠαΣοΚ και προτού γνωρίσω τον κ. Παπακωνσταντίνου». Αυτή η συμμετοχή της στην υποστηρικτική επιστημονική ομάδα του υπουργείου Οικονομικών, δίπλα στον υπουργό, έκαναν τελικά τους γονείς της, παρ΄ ότι «κουτσουρεύτηκε» η σύνταξή τους, να συμπαθήσουν τώρα το ΠαΣοΚ. Και αυτό επειδή «αγαπούν πολύ τον κ. Παπακωνσταντίνου».
Οι διαπραγματευτές ήταν καλοί άνθρωποι, ευγενικοί και αξιοπρεπείς.
Οταν κάποιος διαπραγματεύεται και μάλιστα, όπως ειπώθηκε κατά κόρον το τελευταίο διάστημα, ουσιαστικά διαπραγματεύεται την εθνική κυριαρχία της χώρας του, δεν είναι καθόλου εύκολη υπόθεση. Η κυρία Παπαδάκου αποφεύγει τη δημοσιότητα και έχει τους λόγους της. Μία φορά γράφτηκαν σε εφημερίδα το όνομά της και η ιδιότητά της και δεν την άφησαν για εβδομάδες ήσυχη. Και όμως, οι διαπραγματεύσεις, αυτές που οι πάντες τις χαρακτήρισαν σκληρές, με τον επίτροπο κ. Ολι Ρεν να μας προδιαθέτει ευχόμενος «καλό κουράγιο», δεν ήταν για τους συμβούλους του υπουργού δύσκολες. Και το βεβαιώνει ένας άνθρωπος που τις έζησε από μέσα: «Δεν νομίζω ότι οι διαπραγματεύσεις όταν ξεκίνησαν ήταν δύσκολες. Δύσκολο ήταν όταν συνειδητοποιήσαμε τη ζημιά που είχαν κάνει οι προηγούμενοι» είπαν. Αυτό θεωρούν οι συνεργάτες του υπουργού και την πιο δύσκολη στιγμή των διαπραγματεύσεων. «Εβλεπαν ψυχρά τα νούμερα»
Οι διαπραγματευτές της τρόικας ήταν συνηθισμένοι υπάλληλοι, «συμπαθείς, αξιοπρεπείς και ευγενικοί», καλοί γνώστες του αντικειμένου τους, ιδίως αυτοί του ΔΝΤ, έλεγε συχνά. Και τότε που άρχισαν οι διαπραγματεύσεις, ποιος στο υπουργείο δεν θυμόταν τις ασφυκτικές πιέσεις που δεχόταν η κυβέρνηση, αλλά και η χώρα με τα spreads στα ύψη και τα διεθνή ΜΜΕ να επιτίθενται εναντίον μας. Το μέγεθος του προβλήματος που αντιμετώπιζε η χώρα ήταν μεγάλο. Αλλωστε, όπως έλεγαν οι συνεργάτες του υπουργού, αλλά και η κυρία Παπαδάκου, οι διαπραγματευτές γνώριζαν πλήρως το ελληνικό πρόβλημα: «Μη νομίζετε ότι δεν ήταν ανθρώπινοι. Απλώς έβλεπαν ψυχρά τα νούμερα και μας έλεγαν “πρέπει να κάνετε αυτό,πρέπει να κάνετε το άλλο”». Και βεβαίως αυτό σήμαινε περικοπές, μειώσεις, κατάργηση προνομίων, επιδομάτων, κατάργηση του 13ου και του 14ου μισθού: «Δεν μπορεί», έλεγαν, «να έχετε τέτοια προνόμια στους μισθούς, στις συντάξεις, στα επιδόματα και η χώρα να βρίσκεται σε κίνδυνο χρεοκοπίας». Ηταν τόσο προσηλωμένοι στο αντικείμενό τους και στο περιεχόμενο των διαπραγματεύσεων ώστε τα υπόλοιπα τους άφηναν παγερά αδιάφορους. Ακόμη και όταν βρίσκονταν κλεισμένοι, σχεδόν περικυκλωμένοι, στο υπουργείο Οικονομικών από δεκάδες χιλιάδες διαδηλωτές, δεν έδιναν καμία σημασία. Ούτε έδειχναν να φοβούνται. Αντιθέτως έλεγαν: «Τι άλλο προτείνετε να γίνει ώστε να μειωθεί το έλλειμμα;».
Οι διαπραγματεύσεις με την τρόικα, αλλά και οι σπουδές σπουδές. Η κυρία Παπαδάκου συνεχίζει σήμερα τη διδακτορική της διατριβή με θέμα τη Διεθνή Αλληλεξάρτηση και Οικονομική Μεγέθυνση στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και ως μέλος του ΙΣΤΑΜΕ πήρε μέρος σε πολλές επιστημονικές εκδηλώσεις που διοργανώθηκαν. Μια τέτοια ήταν στην Κοζάνη (εκλογική περιφέρεια του κ. Παπακωνσταντίνου) με θέμα «Σύγχρονες μορφές κοινωνικού αποκλεισμού», με ομιλητές τον κ. Παπακωνσταντίνου, τον βουλευτή κ. Π. Κουκουλόπουλο και βεβαίως την ίδια.
Διαβάστε περισσότερα: http://www.tovima.gr/default.asp?pid=2&ct=1&artId=341329&dt=04/07/2010#ixzz0sjjWWcWW
ΜΠΡΑΒΟ ΚΕΝΤΡΩΤΗ ΠΟΥ ΣΚΕΦΤΗΚΕΣ ΝΑ ΤΟ ΒΑΛΕΙΣ. ΤΟΥΣ ΞΕΦΤΙΛΕΣ.
ΑπάντησηΔιαγραφή@ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΚΑΤΑΣΤΡΩΜΑΤΟΣ: Φίλε, είναι από πάσης απόψεως επιεικώς γελοίο το όλο στήσιμο. Εδώ καράβια χάνονται...
ΑπάντησηΔιαγραφήΑγαπητέ κύριε δεν την έφερε η κ. Παπαδάκου τη χώρα εδώ. Αυτό είναι κατανοητό σε ανθρώπους ευφυείς όπως εσείς. Θα είχε ενδιαφέρον η άποψή σας για το τι μέλλει γενέσθαι, ειδικά από σας που μαθαίνει τα παιδιά μας γράμματα. Ειρωνίες και μίσος εναντίον του Λαμπρακέικου ή όποιου άλλου που δεν μας αφορούν, μπορούμε να διαβάσουμε παντού. Το τι έπρεπε ή τι πρέπει να γίνει έχει σημασία και εγώ ένας απλός συνταξιούχος, περιμένω από σας ή από το παιδί μου, με βάση αυτά που θα του πείτε να μάθω. Αλλά δε θέλω το παιδί μου να γυρίσει σπίτι από το πανεπιστήμιο με εκφράσεις, όπως γελοίο, ξεφτίλες κλπ.,αλλά με άποψη και επιχειρήματα και όχι με copy paste από διάφορα blogs. Ας περισσέψει η ευθύνη σε όλους μας.
ΑπάντησηΔιαγραφήΦιλικά
ένας πατέρας
@ Ανώνυμος: Αγαπητέ κύριε, κοιτάξτε να σώσετε το παιδί σας από δασκάλους σαν εμένα. Εγώ το δικό μου το έσωσα (από δασκάλους σαν εμένα). Σας το δηλώνω με την ευθύνη που μου περισσεύει.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑγαπητέ κύριε αν δεν θεωρείτε τον εαυτό σας κατάλληλο δάσκαλο να διδάσκει τα παιδιά μας και θέλετε να τα σώσουμε σας λέω ότι ενδεχομένως θα μπορούσαμε, αν είχαμε δυνατότητα επιλογής.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕπιλέγοντας όμως το δημόσιο πανεπιστήμιο, δεν μπορούμε να επιλέξουμε δάσκαλο, ούτε έχουμε την οικονομική δυνατότητα να επιλέγουμε σχολές του εξωτερικού για τα παιδιά μας.
Αν θέλατε να μη ή να σας επιλέγουν θα μπορούσατε να είχατε επιλέξει κι εσείς τον ιδιωτικό τομέα και όχι την ασφαλή αμοιβή του Δημοσίου. Δεν σας επιτίθεμαι προσωπικά, γιατί γνωρίζω ότι είστε ένας εξαιρετικός δάσκαλος, αλλά το ειρωνικό σας ύφος με υποχρεώνει να σας απαντήσω ανάλογα.
@ Ανώνυμος: Αγαπητέ κύριε, που ξέρετε τόσα για εμένα και εγώ (φευ) τίποτε για εσάς, σας παρακαλώ πολύ να μην παραδίδετε μαθήματα σε εμένα περί δημοσίου Πανεπιστημίου (και μάλιστα από το ιστολόγιό μου, στο οποίο δεν σας εκάλεσα), διότι το δημόσιο Πανεπιστήμιο ΕΓΩ τό έχω υπηρετήσει με το αίμα της καρδιάς ΜΟΥ κυριολεκτικώς. Σας προτρέπω μάλιστα να πάτε να βρείτε τα πρασινογαλαζοροζέρυθρα καθίκια που το λυμαίνονται και το έχουν από δεκαετιών μετατρέψει σε οίκο εμπορίου, και από δαύτα να σώσετε όσους θέλετε να σώσετε.
ΑπάντησηΔιαγραφήΌσο για την "ασφάλεια του δημοσίου", που μου "επιρρίπτετε", τί να σας πω! Σας την εύχομαι εκθύμως και ολοψύχως!
Αλλά δεν θα απολογηθώ κιόλας και μάλιστα σε ανώνυμο (που, κάλλιστα, μπορεί να είναι και "επώνυμος", αλλά... κρύπτεσθαι φιλεί). Την επόμενη φορά μπείτε με το ονοματεπώνυμό σας, για να συζητήσουμε ό,τι θέλετε. Και αν δεν θέλετε να γίνει τούτο μέσω του ιστολογίου, να στείλετε το μήνυμά σας στην ηλεκτρονική μου διεύθυνση: geo_kent@hotmail.com
ΥΓ. 1: Δεν έχω διατελέσει σε κανένα αξίωμα δοτό ποτέ και πουθενά, και όταν ήμουν συγκλητικός στο πανεπιστήμιο, ήμουν αιρετός εκπρόσωπος και ex officio, που -όπως έχει καταγραφεί στα επίσημα πρακτικά των συνεδριάσεων- σχεδόν μονίμως μειοψηφούσα στις ψηφοφορίες, καθόσον δεν τυγχάνω "συνεργάσιμος" - και τούτο είναι τοις πάσι γνωστό (και δεν με ζαλίζουν).
ΥΓ. 2: Επειδή δε κανένας δεν με έχει στο χέρι, γιατί δεν χρωστάω σε κανέναν απολύτως τίποτα, και επειδή κοιμάμαι αμέσως και ήρεμος τα βράδυα, εξακολουθώ από μιας αρχής να λέω την γνώμη μου πάντοτε ευθέως, χωρίς να υπολογίζω πως θα την "ακούσουν" ή πώς θα την "ερμηνεύσουν" οι άλλοι. Γι' αυτό άλλωστε και δεν γουστάρω ούτε τα "μαθηματάκια" από κανέναν (σας).