ΜΕΓΑΣ ΖΑΚΥΝΘΙΟΣ ΑΝΗΡ

UGO FOSCOLO


ΕΙΣ ΤΟ ΕΣΠΕΡΑΣ

Μπορεί, επειδή εικονίζεις τα γαλάζιο πέρας
του βίου (: της μοίρας τον τροχό), να σε λατρεύω,
Εσπέρας! Μες στου θέρους το γνεφένιο δέρας
και στους γλυκούς του ζέφυρους ε σ έ γυρεύω·

μα κι όταν νέφαλα άγρια ή ζοφερός αγέρας
χειμέριος δέρνουνε το σύμπαν, εγώ γεύο-
μαι της καθόδου σου τα βήματα, στης μέρας
τη χάση, να οδηγούν τη σκέψη μου ν’ ανέβω

σε σφαίρες μυστικές και στο μυχό να φτάσω
του αιώνιου μηδενός. Μαζί σου κλείνει η κρήνη
της αμαρτίας· οι μέριμνές μου κάνεις να σω-

ριαστούν στη γης, να πάψουν. Κι όταν τη γαλήνη
θωρώ που σε κοσμεί, θαρρώ πως θα δαμάσω
το πνεύμα το πολεμικό που με διακρίνει.



ΣΤΗ ΖΑΚΥΝΘΟ

Ποτέ δεν θα πατήσω πια στις άγιες αμμουδιές σου
- εκεί παιδάκι πήγαινα να παίξω, Ζάκυνθέ μου,
που χρυσοκαθρεφτίζεσαι στα κύματα· οι ευωδιές σου
ελληνικής θαλάσσης είναι αφροί, και μέσαθέ μου

γεννούν την Αφροδίτη πάλι, που από τις δικές σου
χαμογελάει ακτές, και τις χέρσες νήσους (πώς; ειπέ μου!)
νά ’ν’ γόνιμες τις κάνει.Τις νεφελοφυλλωσιές σου
ο τέλειος στίχος φούσκωσε του Ομήρου με του ανέμου

το φύσημα: μοιραία ύμνησε νερά, περιπλανήσεις,
την αίγλη την πολεμική του Οδυσσέα η θεία λύρα,
προτού τον φέρει πίσω, στην Ιθάκη τη βραχώδη.

Μα εσύ, μάνα μου γης, απ’ το παιδί σου, κι αν ζητήσεις
(… πες ό,τι θέλεις…), θά ’χεις μόνο ό,τι ετραγώδει,
μιάς κι άκλαφτη ταφή στα ξένα τού ’χει γράψει η μοίρα.



ΣΤΗ ΜΟΥΣΑ

Εσύ, Θεά, Αόνια Μούσα, ερχόσουν κι έχυνες στα χείλη
μου πάνω οπούς απ’ την ψυχή τής έμπνευσης, να πάρω
δυνάμεις λυρικές. Μα πού ’σαι, ω Μούσα;! Σβηστό φάρο
με θέλει τώρα η εποχή, λιγόλαδο καντήλι.

Κυλούν τα νιάτα μου σε άλγη ή θρήνους· με τη δείλη
τη ροή της Λήθης ανταμώσανε μαζί το Χάρο
βουβό άνακτα υποχθόνιο. Εκλιπαρώ σε, Μούσα φίλη,
κατάπεμψε μι’ ανάσα σου μονάχα, να καλμάρω.

Τις Ώρες ακολούθησες κι εχάθης σα δρολάπι,
και μ’ άφησες τις θύμησες να με μασούν της θλίψης
στου μέλλοντος μιά ζοφερή και τυφλωμένη πάντα.

Αυτά που ξέρω διδαγμένα τά ’χει μου η αγάπη,
κι οι δουλεμένοι ντελικάτοι στίχοι μου τις τύψεις
της τύχης μου απεικάζουν που θα με χτυπούν για πάντα.


Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής