ΚΑΡΝΤΟΥΤΣΙ ΚΑΙ ΣΠΑΤΑΛΑΣ

GIOSUÈ CARDUCCI


ΤΟ ΒΟΔΙ

Σ’ αγαπώ, βόδι πράο, γιατί μου μπάζεις
αίστημα στην καρδιά απ’ αλκή κι ειρήνη,
όταν μονάχο ως άγαλμα κοιτάζεις
τη γόνιμη των κάμπων πλατοσύνη,

ή σαν συντρέχεις, στ’ άλατρο λυγώντας,
τ’ άγρυπνο έργο του άνθρώπου, ευτυχισμένο:
σε σπρώχνει, σε κεντάει κι αργογυρνώντας
του απαντάς με το βλέμμα ειρηνεμένο.

Η πλατεία, μαύρη, ογρή σου μύτη αχνίζει,
κι ύμνος τερπνός το μουγκρητό σου σβιεί
στον αίθριο αγέρα· κι αυστηρή απαλάδα

του μεγάλου γλαυκού ματιού, φεγγίζει
την απέραντη πράσινη σιωπή,
την ήσυχη και θείαν απ’ την πεδιάδα.


Μετάφραση: Γεράσιμος Σπαταλάς




ΓΕΡΑΣΙΜΟΣ ΣΠΑΤΑΛΑΣ


ΘΡΑΣΟΜΑΝΑΕΙ ΤΗΣ ΣΤΑΦΥΛΙΑΣ ΤΟ ΦΥΛΛΩΜΑ

Θρασομανάει της σταφυλιάς το φύλλωμα κι απάνω,
που η αύρα το ταράζει,
μύρια πετράδια παρδαλά σκορπάει το φως το πλάνο,
μες στο σμαράγδι το πυκνό, ζαφείρι και τοπάζι.

Και γλυκοαχάει της μέλισσας το βόμβισμα κι αντάμα
τρελά πετάει τριγύρω,
πολύχρωμη μια εφήμερη πεταλουδούλα -ω θάμα!-
που τις στιγμές της ευτυχιάς απ' τη ζωή έχει κλήρο.

Στον ίσκιο παίζουν τα παιδιά, και τα πουλιά λαλάνε,
και πλαγιαστός, ανάρια,
τα μάτι' ασκώνει ο γεωργός, που από χαρά σκιρτάνε,
κοιτώντας τα πολύρωγα του θείου χυμού μαστάρια.