Η ΧΗΡΑ ΤΟΥ ΦΕΓΓΑΡΙΟΥ

 

FEDERICO GARCIA LORCA

 

Η ΧΗΡΑ ΤΟΥ ΦΕΓΓΑΡΙΟΥ

 

Του φεγγαριού τη χήρα

ποιός θαν τη λησμονήσει;

Τη γης ονειρευόταν

πως από κρύσταλλο είναι.

 

Χλομή τρελή και θέλει

στη θάλασσα να γείρει –

ξεπλέκει τα μαλλιά της,

φωνάζει με κοράλλια.

 

Τη γυάλινή της κόμη

ποιός θαν τη λησμονήσει;

Στο στήθος εκατό έχει

πηγές, και τόσα χείλη.

 

Μακριές σιντριβανίσιες

την παραστέκουν λόγχες

κι απ’ το ήσυχο τη σώζουν

της παραλίας κύμα.

 

Φεγγαροφέγγαρο όμως

θε να γυρίσει πότε;

Του ανέμου, ιδού, η κουρτίνα

τρέμει, όλο τρέμει, τρέμει.

 

Του φεγγαριού τη χήρα

ποιός θαν τη λησμονήσει;

Τη γης ονειρευόταν

πως από κρύσταλλο είναι.

 

Κι όπως τον κόντε Αρνάλδο

κανείς δεν σε ξεχνάει.

Κι αυτός ονειρευόταν

Τη γης την κρυσταλλένια.

 

Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.