ΑΡΜΟΝΙΑ

GEORG TRAKL

ΑΡΜΟΝΙΑ

Τί νότες πεντακάθαρες μες στους λεπτούς αιθέρες

τη μέρα τραγουδούν, που θλίψη μακρινή τυλίγει

και μ’ ευωδιές γεμάτη αφάνταστες και σκορποχέρες,

πρωτόγνωρα να ονειρευόμαστε μας κάνει ρίγη.

Για τους χαμένους μας συντρόφους δέηση με χτύπους

απόσιγους των ηδονών νυχτερινής αβύσσου

τα φύλλα πέμπουν, σε αφρόντιστους σαν πέφτουν κήπους,

που από παλιά βουλιάζουν στη σιωπή του Παραδείσου.

Μες στης φωτοπλημμύρας τον αθάμπωτο καθρέφτη

τον πεθαμένο χρόνο βλέπουμε να ζωντανεύει,

τα πάθη μας να αιμορραγούν, και την ψυχή που πέφτει

στον πιο ψηλό απ’ τους ουρανούς να κυνηγά ν’ ανέβει.

Μορφή απ’ τους θανάτους παίρνουμε καινούργια, νέα·

σε μόχθους και σε πόθους αποκρύφους θα μας στείλει:

κει μέσα διοικεί η άγνωστη θεότητα, – Τι ωραία!

Εμάς μας τελειοποιούν οι αιωνίως νέοι ήλιοι.

Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.