ΑΣ ΜΠΟΡΟΥΣΑ Ν’ ΑΝΟΙΞΩ ΤΟ ΑΔΡΟ ΜΟΥ ΑΝΘΟΣ

 

EUNICE ODIO

 

ΑΣ ΜΠΟΡΟΥΣΑ Ν’ ΑΝΟΙΞΩ ΤΟ ΑΔΡΟ ΜΟΥ ΑΝΘΟΣ

 

Ας  μπορούσα ν’ ανοίξω το αδρό μου άνθος

νά ’βλεπες τη μύχια γεωγραφία του,

 

τη γλυκιά ορογραφία του αδρότατου άνθους:

ας μπορούσα να πηδήξω από τα μάτια μου

 

για να με δεις, ορθάνοιχτη στον ήλιο,

κι ας μη με χτυπούσε ξαφνικά, στο μάγουλο,

 

τούτη η μαζεμένη σκιά,

τούτη η σιωπηλή ακτή

 

που είναι ό,τι είναι για το δάκρυ κάτι μαντήλια,

ένα λευκό διαμέρισμα, ακάλυπτο.

 

Ας μπορούσα να μείνω ανοιχτή στον ήλιο

σαν την απλή τη θάλασσα·

 

και ψηλή, νεογέννητη κόρη του νερού,

να μεγάλωνε το χρώμα μου στων νερών τους πρόποδες.

 

Γιατί να μην μπορώ να γυμνώσω τα πόδια μου

σ’ ένα σπίτι όπου ανεβαίνουν τ’ αλφάβητα

 

απ’ τα χείλη στη λέξη, και όπου ξωτικά από μέντες

σερβίρουν πράσινο τσάι και σκιές ανθισμένες;

 

Γιατί να μη μπορώ

να γυμνώσω τα πόδια μου σ’ ένα σπίτι

 

όπου κάθε μέρα

κάποιος χρόνος ξεγυμνώνει το μελαγχολικό του ανάστημα,

 

και όπου η γαλάζια ακτή μιας λειψανοθήκης

προστατεύει το πορτρέτο ενός γείτονα του Μάη που έχει φύγει;

 

Μολονότι

δεν μπορώ να γυμνώσω τα πόδια μου σε τούτο το σπίτι

ούτε να βάλω την καρδιά μου στο τραπέζι,

 

μπορώ ν’ ανοίξω σαν λουλούδι

και να πηδήσω από τα μάτια μου για να με δεις

ορθάνοιχτη στον ήλιο.

 

Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.

 

SI PUDIERA ABRIR MI GRUESA FLOR