ΜΟΝΑΞΙΑ

 

FEDERICO GARCÍA LORCA

 

ΜΟΝΑΞΙΑ

 

Παρατώ ό,τι φοράω

και στραγγίζω την καρδιά μου.

Ομίχλη στάζει απ’ την καρδιά μου.

Όταν του δάσους το γαλάζιο

θα κρύβει το χώμα,

η καρδιά μου εμένα θα μουλιάζει ακόμα

στην ομίχλη μέσα.

 

Ποτάμι γαλάζιο.

Το παλιό μου γυρεύω φιλί.

Το φιλί της ώρας

της μιας και της μοναδικής μου.

 

Το στόμα μου

σβησμένη λάμπα

το φως γυρεύει.

Ποτάμι γαλάζιο.

Είχα όμως

στοίβες τα φιλιά,

καλούπια είχα στομάτων διαγραμμένων

και φιλιά αιώνια

κολλημένα σάμπως στρείδια

στο φιλντισένιο τ’ άλμπουρο.

 

Το καράβι σταματάει.

Μι’ άρρυθμη ηρεμία υπάρχει,

κι ανεβαίνω στην κουβέρτα

το λυρικό μου ένδυμα φορώντας.

 

Τ’ αλλόκοτα φιλιά εκεί

με πνίγουν.

Σαπουνόφουσκες

που φτιάχνει μια ψυχή,

όσο η δικιά μου φεύγει

περνώντας μέσα από υπερβόρεια

κρύα στάχτη.

 

Ποτάμι γαλάζιο.

 

Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.