ΟΝΕΙΡΑ

 

FEDERICO GARCÍA LORCA

 

ΟΝΕΙΡΑ

 

Όλα μου τα όνειρα κλείνουν

όπως πρέπει να κλείνει

το γέρικο

αστέρι

που δεν θέλει να ξοδέψει

το τελευταίο του φως.

 

Όλα μου τα όνειρα

λερωμένα απ’ έξω

απ’ τα μάταια

λόγια μου.

Το όνειρό μου!

Σιτοβολώνας αστεριών

με τα χρυσά τους

σκουληκάκια.

 

Το όνειρό μου!

Δρόμος επαρχιακός

μ’ ένα παγκάκι

μόνο κι έρημο.

Και η Κυρία Αφαίρεση

βάζει τα εκατό της μάτια

να κάνουνε γύρους,

ενώ μια μαύρη φιγούρα

έχει της βροχής πάρει

το δρόμο.

 

Όλα μου τα όνειρα κλείνουν.

 

Του γαλάζιου οι κληματίδες

μου πέφτουν στο κούτελο.

Και συννεφόκλαδα

των έλατων

του Ιεχωβά

τον αγνό θολώνουν τώρα

ορίζοντα.

 

Ω σύγχυση θεία

του γαλάζιου που αναδύθηκε!

Άστρα πεσμένα

στου φεγγαριού τη φαλάκρα,

ωσάν της ιδεώδους βλάστησης λοφία.

Τα άλλα αστέρια

ξεμυτίζουνε απ’ το κέλυφός τους.

Και ενός νέου ουρανού ο σπόρος

μέσα στο άπειρο πάει και θάβεται

ψύχος.

 

Η καρδιά μου

γεμίζει

φτερά!

Των αναμνήσεων

το στράτευμα

χάνεται

στο δρόμο

του Θανάτου.

Καβάλα εγώ στο πέταλο

του ρόδου

της γης

το ιδεώδες δάσος διασχίζω.

Ένας Τοσοδούλης δίχως παραμύθι

μα και με κανέναν απολύτως πόθο.

 

Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.