ΨΑΛΜΟΣ 9

 

ΑΠΟ ΤΟ ΨΑΛΤΗΡΙ

 

ΨΑΛΜΟΣ 9

 

1.      Θα σε δοξάσω τώρα, Κύριε, με όλη την καρδιά μου

2.      και θα διηγηθώ όλα τα έργα σου τα θαυμαστά, μιλώντας για τα θαύματά σου·

3.      θα ευφρανθώ με τη σκέψη σου και θα γεμίσω αγαλλίαση και θα ψάλω ύμνο στο όνομά σου, Ύψιστε.

4.      Και καθώς θα τραπούν σε υποχώρηση νικημένοι οι εχθροί μου, τη δύναμή τους θα χάσουνε και θα χαθούν από μπροστά σου, θα αφανιστούν από του προσώπου σου,

5.      διότι με δίκασες και με έκρινες δίκαια, στον θρόνο καθισμένος όντας της δικαιοσύνης σου.

6.      Τα έθνη επιτίμησες και οι ασεβείς εξολοθρεύτηκαν· και έσβησες το όνομά τους δια παντός, εις τον αιώνα και εις τον αιώνα του αιώνος.

7.      Και του εχθρού οι ρομφαίες κατασυντρίφτηκαν, και ξεθεμέλιωσες τις πόλεις του, και ό,τι τον εθύμιζε εχάθη: ζόφου ορυμαγδός δια μιας το κατάπιε, το έχαψε.

8.      Και ο Κύριος μένει και υπάρχει και διαρκεί εις τον αιώνα και τον θρόνο του έχει ετοιμάσει, απ’ όπου και θα εκφωνήσει την κρίση του,

9.      και θα κρίνει την οικουμένη ολόκληρη με δικαιοσύνης πνεύμα, και τους λαούς θα τους κρίνει όλους με την ευθυκρισία του.

10.  Ο Κύριος έγινε του φτωχού το καταφύγιο, ο βοηθός του στις αντιξοότητες και στις θλίψεις έγινε·

11.  γι’ αυτό ας ελπίσουν στη συνδρομή σου όλοι όσοι γνωρίζουν τ’ όνομά σου, διότι ποτέ δεν άφησες εσύ, Κύριε, αβοήθητους όσους σου ζητούν να τους συντρέξεις.

12.  Ψάλτε ύμνους στον Θεό που κατοικεί στη Σιών, και κάντε γνωστά σε όλα τα έθνη τα έργα του,

13.  διότι αυτός που ζητάει εκδίκηση για αίμα αδικοχυμένο, καθόλου δεν ελησμόνησε των φτωχών τις δεήσεις.

14.  Ελέησέ με, Κύριε, και δες ποιά ταπείνωση υφίσταμαι εξ αιτίας των εχθρών μου – δες με εσύ που με πήρες και με σήκωσες ψηλά κουβαλώντας με μακριά απ’ του θανάτου τις πύλες,

15.  κι εγώ θα ψάλω με φωνή δυνατή όλους τους αίνους σου μπροστά στις πύλες της πόλεως Ιερουσαλήμ, της θυγατέρας της Σιών· και την αγαλλίασή μου θα εκφράσω για τη σωτηρία που θα μου έχεις χαρίσει.

16.  Τα έθνη επιάστηκαν στην παγίδα της διαφθοράς που είχανε τα ίδια στήσει· στην κρυφή τούτη παγίδα τους επιάστη τελικά το δικό τους πόδι.

17.  Από τις ορθές του κρίσεις αναγνωρίζεται ο Κύριος, ο δε αμαρτωλός συνελήφθη από τις παγίδες, που είχε με τα ίδια του τα χέρια στήσει. (Ωδή διαψάλματος)

18.  Μακάρι οι αμαρτωλοί όλοι να γυρίσουνε στον Άδη – στον Άδη να γυρίσουν, ναι, όλα τα έθνη που του Θεού ξεχνάνε το όνομα,

19.  διότι δεν πρόκειται να ξεχαστεί μέχρι τέλους ο φτωχός, η δε επιμονή των πενήτων δεν θα μείνει στο τέλος αβράβευτη.

20.  Σήκω, Κύριε, ορθώσου και δείξε ότι είσαι πιο δυνατός απ’ τους ανθρώπους, και επί τέλους ας δικαστούν και ας κριθούν τα έθνη ενώπιόν σου.

21.  Εγκατάστησε, Κύριε, στους ανθρώπους νομοθέτη, επίβαλέ τους βασιλιά και δάσκαλο, για να μάθουν έτσι τα έθνη ότι από ανθρώπους συγκροτούντα. (Διάψαλμα)

22.  Γιατί, όμως, Κύριε, έχεις σταθεί μακριά μας και γιατί από μακριά μάς δείχνεις πως δεν μας προσέχεις στις αντιξοότητες και στις θλίψεις;

23.  Όταν περηφανεύεται και καυχησιολογεί ο ασεβής, φλογίζεται και κατακαίγεται ο φτωχός, και πιάνονται τότε οι πένητες στις παγίδες των λόγων που επινοούν οι αμαρτωλοί.

24.  Διότι κομπορρημονών ο αμαρτωλός για όσα επιθυμεί η αλαζονική ψυχή του θαυμάζεται από τους ομοίους του, ο δε διαπράττων αδικίες όλο μακαρίζεται.

25.  Ο αμαρτωλός, που εξόργισε τον Κύριο, θεωρεί ότι παρά το μέγα μέγεθος της οργής του δεν θα του ζητήσει ποτέ ο Θεός ευθύνες, διότι μπροστά του ο Θεός δεν υπάρχει καθόλου.

26.  Και δεν υπάρχει περίσταση που να μην είναι μολυσμένοι οι δρόμοι που πηγαίνει ο αμαρτωλός· και καταπατά μονίμως τις εντολές σου, Κύριε, και καταφρονεί τις κρίσεις σου· αλαζονεύεται δε ότι θα καθυποτάξει όλους τους εχθρούς του.

27.  Και τούτο, επειδή είπε κάποια στιγμή μέσα του: κανένας δεν μπορεί να με κουνήσει, και κυρίαρχος θα είμαι από γενεάς εις γενεάν, και κακό ποτέ κανένα δεν θα βρει εμένα και το σόι μου.

28.  Το στόμα του είναι γεμάτο κατάρες και λόγια πικρά ανάκατα με δόλους, ενώ κάτω από τη γλώσσα του ενεδρεύουν κόποι και παραμονεύουν πόνοι.

29.  Και στο καρτέρι του κάθεται καλά κρυμμένος, με άλλους πλούσιους μαζί, καιροφυλακτώντας να σκοτώσει τον αθώο· πάνω στον φτωχό τά ’χει καρφωμένα τα μάτια του.

30.  Παραφυλάει έτσι όπως παραφυλάει το λιοντάρι στην κρυφή σπηλιά του, στο άντρο του, και παραφυλάει τον φτωχό ν’ αρπάξει, αφού θα τον έχει ξεγελαστικά από πριν τραβήξει κοντά του·

31.  και στη στημένη του παγίδα θα τον ταπεινώσει τότε οικτρά· θα σκύψει και θα πέσει ύπουλα στο χώμα, για να καταδουλώσει τους πένητες όλους.

32.  Κάποια στιγμή είχε πει μέσα του: λησμονάει ο θεός, ξεχνάει, έχει πια γυρίσει αλλού το πρόσωπό του για να μη βλέπει τίποτα, και δεν βλέπει τίποτα απολύτως.

33.  Σήκω, Κύριε και Θεέ, ορθώσου και με το χέρι σου υψωμένο δείξε ότι εσύ ποτέ τους φτωχούς δεν τους ξεχνάς.

34.  Αλλά για ποιό εξόργισε τον Θεό ο ασεβής; Διότι κάποια στιγμή κάποτε είχε πει μέσα του: δεν θα με τιμωρήσει για όσα κάνω.

35.  Πλην όμως, Θεέ μου εσύ, όλα τα βλέπεις, όλα· τους πόνους βλέπεις και τους κόπους των πενήτων και τους θυμούς των ασεβών· όλα τα καταλαβαίνεις, και τους αμαρτωλούς στης δικαιοσύνης σου θα τους παραδώσεις τα χέρια. Σε σένα έχει ο φτωχός αφεθεί, εσύ του ορφανού ήσουν πάντοτε ο βοηθός και το στήριγμα.

36.  Σπάσε το χέρι, σύντριψε τον βραχίονα του αμαρτωλού και του πονηρού, και όταν θ’ αναζητηθεί η αμαρτία του, δεν θα βρεθεί – θα έχει εξαφανιστεί μαζί του.

37.  Εις τον αιώνα θα βασιλεύσει ο Κύριος και εις τον αιώνα του αιώνος, και όσο για σας, έθνη, δια παντός από τη γη του θα χαθείτε.

38.  Τις επιθυμίες των φτωχών τις άκουσε και τις δέχτηκε ο Κύριος, και το αφτί σου, Κύριε, τα λόγια της προετοιμασίας τους πρόσεξε.

39.  Γι’ αυτό δίκαια να κρίνεις τον ορφανό και τον καταφρονεμένο, για να μην ξαναφανεί ποτέ πάνω στη γη άνθρωπος που να μεγαλαυχεί και να αλαζονεύεται.

 

Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.