Ο ΠΕΡΙΠΑΤΟΣ

GEORG TRAKL

Ο ΠΕΡΙΠΑΤΟΣ

1

Στο δάσος μέσα μουσική τ’ απόγευμα βομβίζει.

Στα σταροχώραφα τα σκιάχτρα πάντα φοβερίζουν.

Γαλήνιες οι κουφοξυλιές στο δρόμο αργά σκορπίζουν·

αλλόκοτο και αβέβαιο ένα σπίτι αναλαμπίζει.

Στον χρυσαφένιο αέρα αιωρείται οσμή από θυμάρι,

σε κάποιο βράχο πάνω στέκεται ιλαρό ένα πλήθος.

Σ’ ένα λιβάδι παίζουν μπάλα τα παιδιά ως συνήθως

και εμπρός σου ξαφνικά χορεύει ένα δεντρί με χάρη.

Σαν σε όνειρο: η αδελφή χτενίζει την ξανθιά της κόμη,

κι από μακριά σού γράφει τώρα κάποιος φίλος γράμμα.

Δεμάτια σκίζουνε το γκρι, ίσια και λοξά συνάμα,

κι ενίοτε αιωρείσαι εσύ, ελαφρύς και θαυμαστός ακόμη.

2

Κυλάει ο χρόνος. Ο ήλιος με τα τόξα, ω, τα χρυσά του!

Ω στέρνα με τους φρύνους σου, ω εικόνα που κοάζει·

στην άμμο, ω, της τρυφής παράδεισος γλυκά βουλιάζει.

Ο θάμνος χρυσοτσίχλονα κρατάει στα γόνατά του.

Και σού πεθαίνει αδελφός σε μαγεμένη χώρα –

ατσάλινο το βλέμμα των ματιών του σε φερμάρει.

Στον χρυσαφένιο αέρα αιωρείται οσμή από θυμάρι.

Σε μια πολίχνη βάζει πυρκαγιά έν’ αγόρι τώρα.

Ανάβουν οι εραστές και καίγονται σαν παπαδούλες

που ψάχνουν νά ’μπουν με χαρά στης λάμπας το φιτίλι.

Κουρούνες το ψοφίμι ας φαν που η τύχη θαν τους στείλει·

στο μέτωπό σου κελαρύζουν πράσινες βροχούλες.

Στη βάτο επέρχεται γλυκά των αγριμιών ο ψόφος.

Εξαίσϊα μια μέρα παιδική σε ακολουθάει,

ο ανάστατος, ο γκρίζος άνεμος που σε φυσάει.

Μοσχοβολιές που πέθαναν ξεπλένει το λυκόφως.

3

Ένα παλιό νανούρισμα στον φόβο σου είναι νύχι.

Θεοσεβής γυναίκα το παιδάκι της θηλάζει

στο δρόμο. Εσύ μια ονειρική βρυσούλα ακούς να στάζει,

κι απ’ της μηλιάς τούς κλάδους ικεσίας πέφτουν ήχοι.

Γλυκό ψωμί, γλυκό κρασί ύστερ’ απ’ την εργασία.

Καρπούς να βρει γυρεύει τ’ ασημένιο σου το χέρι.

Νεκρή το βήμα τη Ραχήλ στον κάμπο θα την φέρει.

Το πράσινο τής κάνει φιλική χειρονομία.

Ευλογητά τα στήθη των φτωχών δουλών (και σώα)

που κάθονται ονειροπόλες στην παλιά τη βρύση.

Σε στράτες σιωπηλές το πόδι τους ας περπατήσει

με τ’ ακριμάτιστα του Θεού τα πλάσματα, τ’ αθώα.

Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.