ΓΕΡΜΑΝΟΙ ΑΚΑΔΗΜΑΪΚΟΙ ΔΙΔΑΣΚΑΛΟΙ ΕΝ ΕΛΛΑΔΙ

ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΕΝΤΡΩΤΗΣ

ΓΕΡΜΑΝΟΙ ΑΚΑΔΗΜΑΪΚΟΙ ΔΙΔΑΣΚΑΛΟΙ ΕΝ ΕΛΛΑΔΙ

Βορείως των Άλπεων, και ιδίως στην ίδια την πατρίδα τους,

οι εννιά στους δέκα (αν όχι και οι δέκα)

σε τέμενος ιερό των Μουσών

θέση εργασίας δεν θα έβρισκαν

ούτε καν ως κηπουροί.

(Τα εκεί πανεπιστήμια, βλέπετε,

διαθέτουν κήπους μεγάλους και ακμαίους,

όπου αιώνες τώρα ανθούν και ευημερούν

βοτανικές διαλεκτικές και περιπατητικές επιστήμες.)

’Δω κάτου,

όπου κήπους δεν έχουν πια ούτε τα σπίτια,

’δω κάτου,

όπου ζούμ’ εμείς και ανέκαθεν γοητευόμαστε

από καθρεφτάκια επήλυδων

και χάντρες πρεταπορτέ φιλελληνισμού,

’δω κάτου,

όταν τους είδαμε,

στα μέρη μας λέω όταν τους είδαμε

πεινασμένους, ρακένδυτους και ακίνδυνους πια

(καθώς τους είχαμε νικήσει στον πόλεμο)

τους ανεβάσαμε στην έδρα

να μας μάθουνε

–τί να μας μάθουνε τα έρμα τα ζουλάπια;… τί οι ασπάλακες;–

την τύφλα τους.

Ex cathedra, λοιπόν, οι νέοι τούτοι Τεύτονες

ενθυμούνται πως είναι Γερμανοί

όποτ’ εμείς οι Βαλκανογραικοί τούς δίνουμε αφορμές

(και πολύ συχνά, ναι, φευ, τους δίνουμε αφορμές)

να μας βρίζουνε, να μας προσβάλλουν·

τότε, αφορμής δοθείσης, οι γερμανοδιδάσκαλοι μάς μαστιγώνουν

κουνώντας μας δάχτυλα και πετώντας μας λόγια.

Οπουδήποτε αλλού, εκτός καθέδρας, οι Νεοούννοι ετούτοι

είν’ Έλληνες καλύτεροι κι από τους πιο καλούς δικούς μας:

τεμπελιάζουν καλύτερα, ψεύδονται καλύτερα,

σε πουλάνε καλύτερα, πολύ καλύτερα.

Κι άμα πέσουν σε τραπέζι με τζάμπα φαγητό στο Πρυτανείο,

σαρώνουν τα εδέσματα, σπένδουν αόκνως στον Διόνυσο

και αφήνουνε τον άλλο κόσμο νηστικό και διψασμένο.

Και χαίρονται πολύ,

ω πόσο χαίρονται πολύ,

γιατί ιδίως τότε,

αλλά και με κάθε ευκαιρία

τους λέμε και τους ξαναλέμε ευχαριστώ

που τους προσλάβαμε

αγράμματους όντες

να μας βρίζουνε, να μας προσβάλλουν.

     Κέρκυρα, 20 Νοεμβρίου 2013