ΤΑΜΕΙΟ

ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΙΧΟΣ

ΤΑΜΕΙΟ

Στο Δεύτερο Αρρένων Αθηνών ήταν, στη Σουρμελή, περιμέναμε να μπούμε, ο Βαμβακάς είχε το βιβλίο, απογευματάκι, τέτοια εποχή, Ρωμιοσύνη, κι ένα υφαντό στο εξώφυλλο... Μου έφυγε το έδαφος από τα πόδια. Αν αυτό ήταν ποίημα τότε όλα αυτά τα κείμενα από το δημοτικό που έλεγα αναλύσεις ήταν ποιήματα. Το ζήτησα δανεικό, να είναι καλά όπου κι αν βρίσκεται το παιδί, και το έφαγα με τα φλούδια. Το άκουσα και τραγουδισμένο από το Σταθμό της Αλήθειας που έβαζε ο πατέρας παράνομα και σιγανά. Είμαστε στο 1973. Τον ξαναβρήκα το Ρίτσο, στη Μάσενκα. Τα τεράδια που γέμισα για να ξεπεράσω το σοκ της ανάγνωσής του τα έφαγε το σκοτάδι. Το τεύχος από τα Αιολικά Γράμματα υπάρχει ακόμα. Στα πενήντα πέντε κάνω ταμείο. Εκείνο που ονειρεύτηκα στα δεκαπέντε είμαι. Είδα και τη γενναιόδωρη Έρη σε μια συγκέντρωση για την ποίηση. Ήθελα να τις πιάσω τα χέρια και να κλάψω, σαν ευχαριστώ. Δεν γίνονται στη ζωή αυτά τα πράγματα. Μόνο στα ποιήματα. Κι από Μονεβάσια ξέρω, και τη Ματούλα γνώρισα, και την οδό Κόρακα κοιτάζω από τη στάση Άγιος Νικόλαος του μετρό. Έτσι δίνουν λαβή οι ποιητές σε άλλους, λεληθότως. Περαστικός από τη Μονεμβάσια, δεν παρέλειψα να πάω στον τάφο. Πολύ μικρός, ο Ρίτσος ήταν πανύψηλος, είναι πανύψηλος, κάποτε θέλω αυτόν να με κοιτάει όταν υπάρχω, και δεν το λέω κανενός. Πρέπει να προφυλάξω μιαν εκκίνηση ζωής μη τη βρωμίσουν τα ελάχιστα ανθρωπάκια με τη μηδενική γενναιοδωρία που ακολούθησαν... Κάνω ταμείο. Πόσοι είναι στα πενήντα πέντε με τον εαυτό τους στα δεκαπέντε ολόκληρο; Να γράφω. Συγχωρήστε με όσοι δεν τα καταφέρατε στο δρόμο...