ΕΝΑΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ

ΓΙΑΝΝΗΣ ΡΙΤΣΟΣ


ΕΝΑΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ

Παράξενος άνθρωπος, αλήθεια, μ’ ένα βλέμμα πρωθύστερο,
μ’ ένα βήμα πρωθύστερο. Μέσα στο σώμα του (το ξέραμε
  σίγουρα)
είχε μαζέψει, όχι καθόλου εικόνες, όχι αντίγραφα – τα πράγματα
  τα ίδια,
κείνα τα ωραία πευκόφυτα βουνά, το λόφο με τις τρεις κολώνες,
τον ελαιώνα κάτω απ’ το λόφο, το κόκκινο άλογο, τα σκαλοπάτια
σκαμμένα στο βράχο που ανεβάζουν στο σπίτι που καπνίζει, μαζί
τα δυό ποτήρια στον ασημένιο δίσκο. Όταν τον κλείνουν, αυτός
  ανεβαίνει
εκείνα τα πευκόφυτα βουνά (μέσα στο σώμα του), κάθεται στην
  πέτρα,
κοιτάει τη θάλασσα, χαϊδεύοντας ένα πλατύ πλατανόφυλλο στα
  γόνατά του
σάμπως να ισιώνει ένα γράμμα χουφτωμένο απ’ την οργή ή από
  τη λύπη.



Από την ποιητική συλλογή «Χειρονομίες» (1969-1970).
Από το βιβλίο: Γιάννης Ρίτσος, «Ποιήματα» τ. Ι΄, Κέδρος, Αθήνα 1989, σελ. 189.