ΓΙΩΡΓΟΣ ΛΙΚΟΣ
ΣΑΛΑΜΙΝΑ
Το τραγούδι της τρελής τόσο νοσταλγικό
Από τα χρόνια του Οδυσσέα στις σειρήνες
Απ’ τη βαθιά κραυγή της θάλασσας
Μέχρι την πιο λεπτή γραμμή της γαλανής
Φωνής σου.
Κάτω στα τείχη χτυπιούνται
Σπασμένα φτερά κι’ οβίδες κι’ όνειρα
Και σίδερα σπασμένα.
Όμως δεν μπορώ να κατεβώ
Με τόσα βάρη πάνω στα χέρια μου.
Μιά γυναίκα μέσα στις ιαχές γεννάει
Σκάβουν το βράχο οι δυό ερωτευμένοι
Κάτω στα τείχη όλοι νεκροί.
Τ’ άλλο πρωί πουλιά να κελαηδούνε
Η άγουρη άνοιξη οι άσπρες εκκλησιές
Ο ήλιος να σκαρφαλώνει στον ουρανό.
Ο βορηάς θα στεγνώσει τα πρόσωπα.
Απ’ τη μεγάλη σάλα φύγαν
–Αλήθεια πώς φύγανε τόσοι νεκροί–
Ο κόσμος απέραντος και ανοιχτός
Στην ακροθαλασσιά ο έρωτας παίζει τα βότσαλα.
Από το βιβλίο: Γιώργος Λίκος, «Ποίηση 1944-1990», Εκδόσεις Νεφέλη, Αθήνα 1992, σελ. 54.
Ρέει η ΖΩΗ {Γυναίκα που κινείται αναμεσα σε συστοιχίες Δασών Εμπειρίας}
ΑπάντησηΔιαγραφήκαι γεννά Ποίημα,
την ώρα που οι Ερωτευμένοι χορεύουν στη Μουσική που γεννιέται από το ΠΡΩΤΟ κλάμα του νεοΓέννητου Στίχου!!!
Σε φιλω γλυκά..
@ ~reflection~ : Χαίρε, φιλτάτη.
ΑπάντησηΔιαγραφή