ΕΚΕΙΝΟ ΤΟ ΚΑΜΕΝΟ ΔΕΝΤΡΟ

ΜΑΝΟΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΟΥ


ΚΑΤΑΔΡΟΜΕΙΣ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ ΜΑΣ

Είναι στιγμές που όλοι αφήνουνε το Άργος.

Είναι στιγμές που ξεκινάμε απ’ τις Μυκήνες
κι από τη Θήβα
υπήκοοι μιάς μοίρας που είναι καμένο δέντρο.

Ποιός λερώνει τη ζωή του και λέει πως δεν πονά;

Χρόνια επιστρέφουμε απ’ αυτά τα μέρη
φαρμακωμένοι μέσα στις ανάγκες μας
στων συγγενών και φίλων την ατελείωτη δίψα
ξεχνώντας τί ζητάμε να αποφύγουμε
ή ποιοι θα θέλαμε να μας ξεχάσουν –
καταδρομείς της ψυχής μας.

Χρόνια επιστρέφουμε από τους ίδιους δρόμους.

Όμως αυτές οι πόλεις είναι το δέρμα που μας φυλάκισε
σ’ αυτόν τον τόπο που κανείς δεν έχει μνήμη·
σκοτάδια που ανταμώνουνε η αρπαγή και ο φόνος,
στερήσεις, χωρισμοί, στρατοδικεία,
βυζαντινοί κοιτώνες με τα βουνά του εμφύλιου
το θλιμμένο πρόσωπο του Μαρξ μπροστά στην Αφροδίτη

ή, κάποτε, ο εφιάλτης ενός ονείρου
όταν αιμόφυρτος πετάγεσαι απ’ το κρεβάτι σου
και βλέπεις στο διάδρομο εκείνο το καμένο δέντρο αν τρί-
  ζουν τα κλωνάρια του
σημάδι πως θ’ ανθίσει, την άνοιξη που γύρευες.



Από το βιβλίο: Μάνος Ελευθερίου, «Το μυστικό πηγάδι», Εκδόσεις Γνώση, Αθήνα 1983, σελ. 9.