ΜΑΡΙΣΕΛ

JUAN GONZALO ROSE (1928-1983)


ΜΑΡΙΣΕΛ

Θυμάμαι πως είσουν
σαν των ρόδων την άνοιξη σε ρινίσματα
ή σαν κουβέντες που ψευδίζουν τα παιδιά
ανάκατες με χαμόγελα στα όνειρά τους μέσα.

Θυμάμαι πως είσουν
σαν το νερό που πίνουνε αμίλητοι οι κύκνοι
ή σαν των αετών το σάλιο
όταν τους πετάει με πόθο ο έρωτας πάνω στ’ αετώματα.

Στην τελευταία άμμο του απογεύματος ξάπλωνες
με το κορμί σου φορτωμένο τη χάρη της γαζέλας,
κι έπειτα έφτανε η νύχτα στο γυμνό σου στήθος
ίδια όπως μπαρκάρει το φεγγάρι σ’ ένα ιστιοφόρο.

Και τώρα, Μαρισέλ, περνά η ζωή, διαβαίνει,
κι ούτε μία της στιγμή χαρά δεν μας προσφέρει.

Έπρεπε νά ’χε μ’ εμάς πεθάνει και ο χρόνος
ή, έστω, να μ’ αγάπαγες όσο κι εγώ σε αγαπούσα.



Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.