ΝΑΡΔΙΝΑ ΜΥΡΑ ΝΟΣΤΑΛΓΙΑ ΚΑΙ ΔΡΟΣΕΡΕΣ ΒΙΟΛΕΤΕΣ

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΖΩΤΟΣ


ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΟΥ ΥΠΕΡΡΕΑΛΙΣΜΟΥ

Τα ατσαλάκωτα φορέματα ξεκρέμασε απ’ τον τοίχο
και με μαύρο πανί σκέπασε τη ραπτομηχανή.

Με περισσή περιπάθεια ανέγνωσε
ως τελευταία απόλαυση το εκκλησιαστικό εκείνο
Επί κοίτην μου εν νυξίν εζήτησα
ην ηγάπησεν η ψυχή μου
και έστρωσε επιμελώς στο πάτωμα
νάρδινα μύρα νοσταλγία και δροσερές βιολέτες
                   τα μάτια της.
Έτσι τώρα μπορούσε
επισήμως να ισχυρίζεται ότι θα ακούγονται
μονάχα τα πουλιά το πρωινό της Κυριακής –
χρησμοί ακατάληπτοι μες στους αιθέρες.

Και στους άσπρους τοίχους
παρ’ όλην την καλλωπιστική διαθεσιμότητα
των ονείρων και των δακρύων την άχνα
θα ζωγραφίζονται ροζ κυκλάμινα
–μπορεί και ορτανσίες–
και το σηματωρό της σώμα
πυξίον ελεφάντινον επί λίθου σαπφείρου.



Από το βιβλίο: Απόστολος Ζώτος, «Αμύθητα χέρια», Εκδόσεις Στιγμή, Αθήνα 1999, σελ. 33.