ΓΙΑ ΤΗΣ ΠΟΙΗΣΕΩΣ ΤΗΝ ΚΟΡΗ

FEDERICO GARCÍA LORCA


ΣΤΗΝ ΚΑΡΜΕΛΑ ΤΗΝ ΠΕΡΟΥΒΙΑΝΑ

Φως υακίνθου έρχεται και μου φωτάει το χέρι
να γράψω τ’ όνομά σου, μελανιά μου κόμη·
στη στάχτη την ουδέτερη των στίχων δρόμοι
πηλού και θέρους ίσως μού ανοιχτούν – ποιός ξέρει;

Απόλλων υπαρκτός το απάνθρωπο παρτέρι
σβήνει, όπου το αίμα μου εαρινά σπαρτά στο χώμα
πλέκει με χίμαιρες βελόνες και αέρος σώμα:
των σπόρων η σιωπή στα στάχυα, δες, ασπαίρει.

Για της ποιήσεως μονομαχούν την κόρη
παράνοια, ρόδα, μέτρα και αριθμοί, και οξύνει
τις χάρες σου ο ήλιος που πασίχαρος σ’ εθώρει.

Μελανουράκι μου, αχ, με μέση φιγουρίνι!
Περού μεταλλικό, αχ, μελαγχολίας δόρυ!
Αχ, Ισπανία, άγρια πέτρα και νεκρή σελήνη!



Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.