ΤΟ ΜΑΔΗΜΕΝΟ ΒΟΥΡΤΣΑΚΙ

ΓΙΑΝΝΗΣ ΡΙΤΣΟΣ


ΚΑΡΚΙΝΟΣ

Και μονομιάς όλα ξεμάκρυναν – μορφές, τα δέντρα, η θάλασσα,
πράγματα, γεγονότα, η ποίηση, – πέρα, πιό πέρα,
σε μιάν αντίπερα όχθη – τά ’βλεπε, δεν τά ’βλεπε. Εκείνα
έφυγαν τάχα και τον άφησαν ή αυτός; Ο θάνατος
ακίνητος, τον κατοικούσε ώς την άκρη των νυχιών. Τις νύχτες
άκουγε την πελώρια εκείνη ακινησία εντός του. Ωστόσο,
πριν απ’ τον ύπνο και μετά το ξύπνημα, εξακολουθούσε
να πλένει ταχτικά τα δόντια του με το παλιό,
   μαδημένο βουρτσάκι,
δείχνοντας άσπρο, βέβαιο, καθαρό, το τελευταίο χαμόγελό του.


27.VII.68



Από την ποιητική συλλογή «Πέτρες».
Από το βιβλίο: Γιάννης Ρίτσος, «Ποιήματα» τ. Ι, Κέδρος, Αθήνα 1989, σελ. 118.