ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΣΚΟΤΑΔΙ

ΤΡΑΓΟΥΔΑΕΙ Ο ΚΩΣΤΑΣ ΧΑΤΖΗΣ


ΓΚΡΕΜΙΣΜΕΝΑ ΣΠΙΤΙΑ

Γκρεμισμένα σπίτια μέσα στο σκοτάδι,
έτσι είν' η ζωή μας μεσημέρι-βράδυ.
Μη ζητάς, κορίτσι μου, ένα κορδελάκι
από τα ερείπια φτιάχνω ένα σπιτάκι.

Γκρεμισμένα σπίτια μέσα στο σκοτάδι,
έτσι είν' η ζωή μας μεσημέρι-βράδυ.



Στίχοι: Νότης Περγιάλης.
Μουσική: Γιάννης Μαρκόπουλος.

ΘΕΡΒΑΝΤΕΣ!

MIGUEL DE CERVANTES (1547-1616)


ORLANDO FURIOSO A DON QUIJOTE DE LA MANCHA

Si no eres par, tampoco le has tenido:
que par pudieras ser entre mil pares;
ni puede haberle donde tú te hallares,
invicto vencedor, jamás vencido.

Orlando soy, Quijote, que, perdido
por Angélica, vi remotos mares,
ofreciendo a la Fama en sus altares
aquel valor que respetó el olvido.

No puedo ser tu igual; que este decoro
se debe a tus proezas y a tu fama,
puesto que, como yo, perdiste el seso.

Mas serlo has mío, si al soberbio moro
y cita fiero domas, que hoy nos llama,
iguales en amor con mal suceso.


Το υλικό της ανάρτησης μάς το έστειλε η εικονιζόμενη φίλη του ιστολογίου κ. Anahi Gonzales.

ΕΝΑΣ ΠΟΙΗΤΗΣ ΠΟΥ ΑΡΕΣΕ ΠΟΛΥ ΣΤΟΝ ΔΙΟΝΥΣΙΟ ΣΟΛΩΜΟ

ONOFRIO MINZONI (1734-1817)


RIME SULLA MORTE DI CRISTO

I

Quando Gesù con l'ultimo lamento
Schiuse le tombe e la montagna scosse,
Adamo rabbuffato e sonnolento
Levò la testa, e sopra i piè rizzosse.

Le torbide pupille intorno mosse
Piene di meraviglia e di spavento,
E palpitando addimandò, chi fosse
Lui che pendeva insanguinato e spento.

Come lo seppe, alla rugosa fronte,
Al crin canuto, ed alle guance smorte
Colla pentita man fe' danni ed onte.

Si volse lagrimando alla Consorte,
E gridò sì, che rimbombonne il monte:
Io per te diedi al mio Signor la morte.


************************************************

SU LO STESSO ARGOMENTO

Dolores inferni circumdederunt me.
PS.17

Deus meus, ut quid dereliquisti me?
MATT. 27


II

AHI! che mi attenda un infernal tormento,
L’Eterno Figlio tra le nubi disse :
E’ l Vate, ch'era ad ascoltarlo intento,
L'alte parole sospirando scrisse.

Aii! che dal Padre abbandonar mi sento :
Sul duro tronco, or' ha le membra affisse,
Or egli grida; ed al feral lamento
Imbruna il Sol per non usata eclisse.

Signor, t'intendo. La terribil ora,
L'ora crudel si è questa, in cui ti strugge
L'immenso duol che profetasti allora.

Correr a Dio con instancabil voglia,
E veder, che sdegnoso egli sen fugge,
È dell'inferno l'infinita doglia.


*********************************

SOPRA GLI STESSI DUE TESTI

MEDITAZIONE

III

IL giusto Iddio, quanto nel cupo inferno
L'Empio ne va più sitibondo in traccia,
Tanto da sè più disdegnoso il caccia,
Ed hanne i disperati ululi a scherno.

Così fa del suo Figlio aspro governo,
II rigetta così dalla sua faccia,
Nè per chiamarlo, che dolente ei faccia,
Gli si volge in soave atto paterno.

Ma tempo fu, che il Nume in traccia corse
Del Peccatore, e il Peccator fuggío:
Cristo no dal suo Padre unqua non torse.

Or perchè viene anch'ei posto in obblio?
Perchè dell'Empio le sembianze ha forse?
Sì: ben or veggio, chè sia colpa, e Dio.



Από το βιβλίο: RIME E PROSE / DI OMOFRIO MINZONI / FERRARESE / EDIZIONE COMPLETA / PRECEDUTA / DALL’ELOGIO DELL’AUTORE / MILANO / PER GIOVANNI SILVESTRI / M.DCCC.XXX.

ΛΟΡΚΑ!

Τραγουδάει ο Amancio Prada.

FEDERICO GARCÍA LORCA


EL POETA HABLA POR TELÉFONO CON EL AMOR

Tu voz regó la duna de mi pecho
en la dulce cabina de madera.
Por el sur de mis pies fue primavera
y al norte de mi frente flor de helecho.

Pino de luz por el espacio estrecho
cantó sin alborada y sementera
y mi llanto prendió por vez primera
coronas de esperanza por el techo.

Dulce y lejana voz por mí vertida.
Dulce y lejana voz por mí gustada.
Lejana y dulce voz amortecida.

Lejana como oscura corza herida.
Dulce como un sollozo en la nevada.
¡Lejana y dulce en tuétano metida!

ΛΕΓΕ ΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΜΕ Τ' ΟΝΟΜΑ ΤΟΥΣ

ΤΡΑΓΟΥΔΑΕΙ Ο ΓΙΩΡΓΟΣ ΝΤΑΛΑΡΑΣ


ΛΕΓΕ

Λέγε την άσφαλτο γυαλί
που χαρακώνονται οι πολλοί
λέγε τα σπίτια φυλακές
και τις ζωές μας πλαστικές

Λέγε τα πράγματα με τ' όνομά τους
λέγε τα πράγματα με τ' όνομά τους
και διαπίστωνε αργούς θανάτους
λέγε τα σπίτια φυλακές
και τις ζωές μας πλαστικές

Λέγε τα σπίτια φυλακές
και τις ζωές μας πλαστικές
λέγε τα χρόνια μας βροχή
συνάλλαγμα και Ι.Χ
λέγε τον έρωτα δασμό
και νύχτα δίχως προορισμό

Λέγε τα πράγματα με τ' όνομά τους
λέγε τα πράγματα με τ' όνομά τους
και διαπίστωνε αργούς θανάτους

Λέγε τον έρωτα δασμό
και νύχτα δίχως προορισμό
Λέγε τα σπίτια φυλακές
και τις ζωές μας πλαστικές



Στίχοι: Κώστας Τριπολίτης.
Μουσική: Μίκης Θεοδωράκης.

ΔΑΝΤΗΣ!

DANTE ALIGHERI


DOGLIA MI RECA

Doglia mi reca ne lo core ardire
a voler ch'è di veritate amico:
però, donne, s'io dico
parole quasi contra a tutta gente,
non vi maravigliate,
ma conoscete il vil vostro disire;
ché la beltà ch'Amore in voi consente,
a vertù solamente
formata fu dal suo decreto antico,
contra 'l qual voi fallate.
Io dico a voi che siete innamorate
che se vertute a noi
fu data, e beltà a voi,
e a costui di due potere un fare,
voi non dovreste amare,
ma coprir quanto di biltà v'è dato,
poi che non c'è vertù, ch'era suo segno.
Lasso, a che dicer vegno?
Dico che bel disdegno
sarebbe in donna, di ragion laudato,
partir beltà da sé per suo commiato.
Omo da sé vertù fatto ha lontana:
omo no, mala bestia ch'om simiglia.
O Deo, qual maraviglia
voler cadere in servo di signore,
o ver di vita in morte.
Vertute, al suo fattor sempre sottana,
lui obedisce e lui acquista onore,
donne, tanto che Amore
la segna d'eccellente sua famiglia
ne la beata corte:
lietamente esce da le belle porte,
a la sua donna torna;
lieta va e soggiorna,
lietamente ovra suo gran vassallaggio;
per lo corto viaggio
conserva, adorna, accresce ciò che trova;
Morte repugna sì che lei non cura.
O cara ancella e pura,
colt'hai nel ciel misura;
tu sola fai segnore, e quest'è prova
che tu se' possession che sempre giova.
Servo non di signor, ma di vil servo
si fa chi da cotal serva si scosta.
Vedete quanto costa,
se ragionate l'uno e l'altro danno,
a chi da lei si svia:
questo servo signor tant'è protervo,
che gli occhi ch'a la mente lume fanno,
chiusi per lui si stanno,
sì che gir ne convene a colui posta,
ch'adocchia pur follia.
Ma perché lo meo dire util vi sia,
discenderò del tutto
in parte ed in cóstrutto
più lieve, si che men grave s'intenda:
ché rado sotto benda
parola oscura giugne ad intelletto;
per che parlar con voi si vole aperto:
ma questo vo' per merto,
per voi, non per me certo,
ch'abbiate a vil ciascuno e a dispetto,
ché simiglianza fa nascer diletto.
Chi è servo è come quello ch'è seguace
ratto a segnore, e non sa dove vada,
per dolorosa strada;
come l'avaro seguitando avere,
ch'a tutti segnoreggia.
Corre l'avaro, ma più fugge pace:
oh mente cieca, che non pò vedere
lo suo folle volere
che 'l numero, ch'ognora a passar bada,
che 'nfinito vaneggia.
Ecco giunta colei che ne pareggia:
dimmi, che hai tu fatto,
cieco avaro disfatto?
Rispondimi, se puoi, altro che «Nulla».
Maladetta tua culla,
che lusingò cotanti sonni invano;
maladetto lo tuo perduto pane,
che non si perde al cane:
ché da sera e da mane
hai raunato e stretto ad ambo mano
ciò che si tosto si rifà lontano.
Come con dismisura si rauna,
cosi con dismisura si distringe:
questo è quello che pinge
molti in servaggio; e s'alcun si difende,
non è sanza gran briga.
Morte, che fai? che fai, fera Fortuna,
che non solvete quel che non si spende?
se 'l fate, a cui si rende?
Non so, poscia che tal cerchio ne cinge
che di là su ne riga.
Colpa è de la ragion che nol gastiga.
Se vol dire «I' son presa»,
ah com poca difesa
mostra segnore a cui servo sormonta.
Qui si raddoppia l'onta,
se ben si guarda là dov'io addito,
falsi animali, a voi ed altrui crudi,
che vedete gir nudi
per colli e per paludi
omini innanzi cui vizio è fuggito,
e voi tenete vil fango vestito.
Fassi dinanzi da l'avaro volto
vertù, che i suoi nimici a pace invita,
con matera pulita,
per allettarlo a sé; ma poco vale,
ché sempre fugge l'esca.
Poi che girato l'ha chiamando molto,
gitta 'l pasto ver lui, tanto glien cale;
ma quei non v'apre l'ale:
e se pur vene quand'ell'è partita,
tanto par che li 'ncresca
come ciò possa dar, si che non esca
dal benefizio loda.
I' vo' che ciascun m'oda:
chi con tardare e chi con vana vista,
chi con sembianza trista
volge il donare in vender tanto caro
quanto sa sol chi tal compera paga.
Volete udir se piaga?
Tanto chi prende smaga
che 'l negar poscia non li pare amaro.
Così altrui e sé concia l'avaro.
Disvelato v'ho, donne, in alcun membro
la viltà de la gente che vi mira,
perché l'aggiate in ira;
ma troppo è più ancor quel che s'asconde
perché a dicerne è lado.
In ciascun è di ciascun vizio assembro,
per che amistà nel mondo si confonde:
ché l'amorose fronde
di radice di ben altro ben tira,
poi sol simile è in grado.
Vedete come conchiudendo vado:
che non dee creder quella
cui par bene esser bella,
esser amata da questi cotali;
che se beltà tra i mali
volemo annumerar, creder si pòne,
chiamando amore appetito di fera.
Oh cotal donna pera
che sua biltà dischiera
da natural bontà per tal cagione,
e crede amor fuor d'orto di ragione.
Canzone, presso di qui è una donna
ch'è del nostro paese;
bella, saggia e cortese
la chiaman tutti, e neun se n'accorge
quando suo nome porge,
Bianca, Giovanna, Contessa chiamando:
a costei te ne va chiusa ed onesta;
prima con lei t'arresta,
prima a lei manifesta
quel che tu se' e quel per ch'io ti mando;
poi seguirai secondo suo comando.



Το υλικό της ανάρτησης μάς το έστειλε η εικονιζόμενη φίλη του ιστολογίου κ. Alexis Bledel.

ΓΚΑΙΤΕ!

JOHANN WOLFGANG VON GOETHE (1749-1832)


NACHGEFÜHL

Wenn die Reben wieder blühen,
Rühret sich der Wein im Fasse;
Wenn die Rosen wieder glühen,
Weiß ich nicht, wie mir geschieht.

Tränen rinnen von den Wangen,
Was ich tue, was ich lasse;
Nur ein unbestimmt Verlangen
Fühl' ich, das die Brust durchglüht.

Und zuletzt muß ich mir sagen,
Wenn ich mich bedenk' und fasse,
Daß in solchen schönen Tagen
Doris einst für mich geglüht.



Το υλικό της ανάρτησης μάς το έστειλε η εικονιζόμενη φίλη του ιστολογίου κ. Carmela de Cesare.

ΡΑΤΣΙΣΤΙΚΑ ΚΑΘΗΚΙΑ

Αυτά τα ρατσιστικά καθήκια, που εξέμεσσαν στην παρέλαση της 25ης Μαρτίου τους οχετούς του άδειου κεφαλιού τους, είναι "βατραχάνθρωποι" του Λιμενικού Σώματος ("ΜΥΑ") και δυστυχώς ΤΟΥΣ ΠΛΗΡΩΝΩ και ΕΓΩ. Παρελαύνοντες -όπως παρήλασαν- διέπραξαν εγκληματικές πράξεις κατά συρροήν.

Έστω και ένας εισαγγελέας υπάρχει;
Υπουργός Προστασίας του Πολίτη υπάρχει;
Υπουργός Εθνικής Αμύνης υπάρχει;
Πρωθυπουργός υπάρχει;
Η ΕΛΛΑΔΑ ως ευνομούμενο ευρωπαϊκό κράτος ΥΠΑΡΧΕΙ;

Διατάχθηκε λέει ένορκη διοικητική εξέταση... Άλλο ένα κουκούλωμα, δηλαδή.

ΣΤ' ΑΛΗΘΕΙΑ ΤΙ 'Ν' ΤΟ ΡΥΖΙ;!

BERTOLT BRECHT


ΤΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΤΗΣ ΠΡΑΜΑΤΕΙΑΣ

Στον ποταμό εκεί κάτω έχει ρύζι.
Στις βόρειες επαρχίες ρύζι θέλουν.
Στις αποθήκες αν το ρύζι μείνει,
θά ’ν’ ακριβότερο για τους Βορείους.
Οι μαούνες αν φορτώνουνε πιό λίγο,
θα μού ’ρχεται φτηνό το ρύζι εμένα.
Στ’ αλήθεια τί ’ν΄το ρύζι – ποιός το ξέρει;
   Εγώ από πού να ξέρω τί ’ν’ το ρύζι;!
   Και πού να ξέρω ποιός το ρύζι ξέρει;!
   Εγώ από πού να ξέρω τί ’ν’ το ρύζι;!
   Ποιά ’ν’ η τιμή του ξέρω – και αν συμφέρει.

Χειμώνας θά ’ρθει και θα θέλουν ρούχα.
Γι’ αυτό μπαμπάκι τώρα ν’ αγοράσω,
και το μπαμπάκι τότε να πουλήσω.
Στο κρύο θ’ ακριβύνουνε τα ρούχα·
και τα σε καλοπληρώνουν.
Μπαμπάκι θά ’χουμε να φαν κι οι κότες.
   Εγώ από πού να ξέρω τί ’ν’ μπαμπάκι;!
   Και πού να ξέρω ποιός το πράμα ξέρει;!
    Εγώ από πού να ξέρω τί ’ν’ μπαμπάκι;!
   Ποιά ’ν’ η τιμή του ξέρω – και αν συμφέρει.



Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.

ΤΡΑΓΟΥΔΑΕΙ Ο ΒΑΓΓΕΛΗΣ ΓΕΡΜΑΝΟΣ

ΤΡΑΓΟΥΔΑΕΙ Ο ΒΑΓΓΕΛΗΣ ΓΕΡΜΑΝΟΣ


Ο ΚΗΠΟΥΡΟΣ

Θά 'θελα να θά 'θελα νά 'μουν κηπουρός
σ' ένα κοραλλένιο κήπο στο βυθό
γερο-πουρός θαυματοποιός
με τα στοιχειά της νύχτας να μεθώ

Θά 'θελα να θά 'θελα νά 'μουν παπουτσής
το χρόνο να μετρώ με το σφυρί
το γυάλινο γοβάκι της
να κρύψω και κανείς να μην το βρει

Βάλε βήμα κι έμπα στο χορό
γέλα και συ αγαπούλα χρυσή
βάλε βήμα κι έμπα στο χορό
το δάκρυ σου είναι το δικό μου αθάνατο νερό

Θά 'θελα να θά 'θελα νά 'μουν κυνηγός
χαμένος σ' ένα δάσος μαγικό
σαν τον Ορφέα το μουσικό
από τις μάγισσες να φαγωθώ

Μ' αφού δεν είμαι κηπουρός
ας ήμουν της αγάπης μας φρουρός
Μ' αφού δεν είμαι κυνηγός
ας ήμουν στην ποδιά σου ναυαγός

Βάλε βήμα κι έμπα στο χορό
γέλα και συ αγαπούλα χρυσή
βάλε βήμα κι έμπα στο χορό
το δάκρυ σου είναι το δικό μου αθάνατο νερό

ΣΤΕΛΛΑ ΔΙΑΣ ΒΑΡΙΝ!

STELLA DÍAZ VARIN (1926-2006)


ALBEDRÍO

Yo soy la vigilia,
Ustedes
Son los hombres castigados,
Los labradores
De gestos oblicuos
Que al engendrar falsos surcos
La semilla huyó despavorida.

Ahora respóndanme
Con una mano enguantada
A flor de corazón.
Cual es la fecha exacta
Entre Aldebarán y Andrómeda.
El día en que los cuervos
Cosechen lo suyo
Entre las más grandes estampidas
De todos los tiempos. Amen.

ΚΑΒΑΛΚΑΝΤΙ!

GUIDO CAVALCANTI (1250/1259 - 1300)


BILTÀ DI DONNA E DI SACCENTE CORE

Biltà di donna e di saccente core
e cavalieri armati che sien genti;
cantar d'augilli e ragionar d'amore;
adorni legni 'n mar forte correnti;

aria serena quand' apar l'albore
e bianca neve scender senza venti;
rivera d'acqua e prato d'ogni fiore;
oro, argento, azzuro 'n ornamenti:

ciò passa la beltate e la valenza
de la mia donna e 'l su' gentil coraggio,
sì che rasembra vile a chi ciò guarda;

e tanto più d'ogn' altr' ha canoscenza,
quanto lo ciel de la terra è maggio.
A simil di natura ben non tarda.



Το υλικό της ανάρτησης μάς το έστειλε η εικονιζόμενη φίλη του ιστολογίου κ. Elenoire Casalegno.

ΤΡΑΓΟΥΔΑ Η ΠΑΤΡΙΘΙΑ ΜΑΛΔΟΝΑΔΟ

ΤΡΑΓΟΥΔΑ Η PATRICIA MALDONADO: LA MÚSICA

ΑΚΡΩΤΗΡΙΑΣΜΕΝΑ

ΓΙΩΡΓΟΣ ΣΕΦΕΡΗΣ


ΜΥΘΙΣΤΟΡΗΜΑ, Γ΄

Ξύπνησα με το μαρμάρινο τούτο κεφάλι στα χέρια
που μου εξαντλεί τους αγκώνες και δεν ξέρω
    πού να τ’ ακουμπήσω.
Έπεφτε στο όνειρο καθώς έβγαινα από το όνειρο
Έτσι ενώθηκε η ζωή μας και θα είναι
    πολύ δύσκολο να ξαναχωρίσει.

Κοιτάζω τα μάτια· μήτε ανοιχτά μήτε κλειστά
μιλώ στο στόμα που όλο γυρεύει να μιλήσει
κρατώ τα μάγουλα που ξεπέρασαν το δέρμα.
Δεν έχω άλλη δύναμη·

Τα χέρια μου χάνουνται και με πλησιάζουν
ακρωτηριασμένα.

ΤΡΑΓΟΥΔΙΣΤΡΙΕΣ ΤΟΥ ΦΑΝΤΟ 28: ΜΑΡΙΑ ΤΕΡΕΖΑ ΝΤΕ ΝΟΡΟΝΙΑ

ΤΡΑΓΟΥΔΑ Η MARIA TERESA DE NORONHA


FADO CORRIDO

lá porque tens cinco pedras
num anel de estimação
lá porque tens cinco pedras
num anel de estimação

agora falas comigo
com cinco pedras na mão
agora falas comigo
com cinco pedras na mão

enquanto nesses brilhantes
tens soberba e tens vaidade
enquanto nesses brilhantes
tens soberba e tens vaidade
eu tenho as pedras da rua
para passear à vontade
eu tenho as pedras da rua
para passear à vontade

mas não passes sorridente
a lardear satisfeito
mas não passes sorridente
a lardear satisfeito
pois hei-de chamar-te à pedra
pelo mal que me tens feito
pois hei-de chamar-te à pedra
pelo mal que me tens feito

hás de ficar convencido
pela afirmação consagrada
hás de ficar convencido
pela afirmação consagrada
quem tem telhados de vidro
não deve andar à pedrada
quem tem telhados de vidro
não deve andar à pedrada

ΚΟΡΙΤΣΙ ΚΑΙ ΑΡΩΜΑ ΚΑΙ ΚΑΛΛΟΣ

GÉRARD DE NERVAL (1808-1855)


ΣΕ ΜΙΑΝ ΑΛΕΑ ΤΟΥ ΛΟΥΞΕΜΒΟΥΡΓΟΥ

Μπροστά μου πέρασε κορίτσι αφράτο,
ανάλαφρο ως πετούμενο, ως πουλάκι:
στο χέρι – ανθάκι αστραφτερό, δροσάτο·
στο στόμα – του συρμού ένα ρεφραινάκι.

Είν’ μάλλον η μοναδική στην πλάση
που την καρδιά μου επότισε με αίμα·
τα μαύρα μου σκοτάδια ήρθε για ν’ αυγάσει –
τα φώτισε μ’ ένα της μόνο βλέμμα.

Αλλά όχι! – μού ’χουν πια διαβεί τα νιάτα...
Αντίο, γλυκιά που μού ’φεξες αχτίδα.
Κορίτσι και άρωμα και κάλλος – νά τα,
σαν ψέμα σβήνουν ευτυχίας που εγώ είδα.



Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.

ΤΡΑΓΟΥΔΑ Η ΚΟΝΤΣΙΤΑ ΠΙΚΕΡ

Para "La Poesía de la Copla"

ΤΡΑΓΟΥΔΑ Η CONCHITA PIQUER


LOLA PUÑALES

Entre la gente de bronce
que cantaba y que bebía,
brillaba Lola Puñales.
Era una rosa flamenca,
que a los hombres envolvía,
igual que los vendavales.

Vino primero don Pedro,
un marqués enamorado y galán,
pero la Lola con mucho saber,
lo despreció por donjuan.
Y así la Puñales, perdiendo y ganando,
trataba a los hombres de mala manera,
hasta que una noche la fueron matando,
los ojos de un hombre que dijo a su vera:

¿Quien ha encendido esta hoguera
en tus ojeras de petenera,
Lola Puñales?
Que, aunque no quieres Dolores,
matas de amores a los mejores
y más cabales.
Sin saber como ni cuando
tú te vas a enamorar,
con el fuego estás jugando
y te tienes que quemar.
Y verás, entrañas mías,
lo que son ducas mortales
cuando llores de agonía
y te den las claritas del día
sin dormir, Lola Puñales.

Con fatiguillas de muerte
y sudores de agonía,
lloraba Lola Puñales,
porque aquel hombre moreno,
se llevó pá toá la vida,
la rosa de sus rosales.

Mucho te quiero y me muero, mujer,
mucho, te juro por Diós,
y si te vi, no me acuerdo, después
de que en sus brazos cayó.

Corrió como loca buscando la reja,
en donde de otra los besos bebía
y un grito de muerte se oyó en la calleja
mientras que unos ojos quedaban sin vida.

Vayan los jueces pasando,
vayan firmando,
que está esperando,
Lola Puñales.
que no me importa esta pena,
ni ir a la trena,
que estoy serena,
y en mis cabales.
Lo maté y a sangre fría
por hacer burla de mí
y otra vez lo mataría
si volviera a revivir.
Con que apunte el escribano,
que al causante de mis males,
por jurar cariño en vano,
sin siquiera temblarle la mano,
lo mató Lola Puñales.

ΚΟΥΑΖΙΜΟΝΤΟ!

SALVATORE QUASIMODO (1901-1968)


POESIA D’AMORE

Il vento vacilla esaltato e porta
foglie sugli alberi del Parco,
l'erba è già intorno
alle mura del Castello, i barconi
di sabbia filano sul Naviglio Grande.
Irritante, scardinato, è un giorno
che torna dal gelo come un altro,
procede, vuole. Ma ci sei tu e non hai limiti:
violenta allora l'immobile morte
e prepara il nostro letto di vivi.



Το υλικό της ανάρτησης μάς το έστειλε η εικονιζόμενη φίλη του ιστολογίου κ. Claire Forlani.

Ο ΝΤΒΟΡΖΑΚ ΣΤΗ ΒΕΝΕΖΟΥΕΛΑ

ANTONÍN DVOŘÁK, CELLOKONZERT

O Gustavo Dudamel διευθύνει την Simon Bolivar Youth Sympohny της Βενεζουέλας.
Τσέλλο: Jian Wang.

ΤΟ ΛΕΥΚΟ ΧΑΡΤΙ

ΚΩΣΤΗΣ ΠΑΛΑΜΑΣ


ΣΕ ΜΙΑ ΓΡΑΦΗ

Τα άσπρα μαλλιά τα στεφανώνεις με ξανθούς ναρκίσσους,
στο βραδινό τον κάματο φέρνεις αυγής γιορτή,
λησμονημένους έξαφνα θυμίζεις παραδείσους,
Γραφή, χρυσή κιθάρα κάνεις το λευκό χαρτί.



Από την ποιητική συλλογή «Οι νύχτες του Φήμιου», 1935.

ΤΟ ΑΚΚΟΡΝΤΕΟΝ ΤΟΥ ΛΑΖΑΡΟΥ ΚΟΥΛΑΞΙΖΗ

ΤΟ ΑΚΚΟΡΝΤΕΟΝ ΤΟΥ ΛΑΖΑΡΟΥ ΚΟΥΛΑΞΙΖΗ

ΤΟ ΦΩΣ ΔΕΝ ΣΒΕΙ, ΔΕΝ ΞΕΨΥΧΑΕΙ

FRANCISCO DE QUEVEDO


ΠΟΡΤΡΑΙΤΟ ΤΗΣ ΛΙΣΗΣ ΕΞΩ ΑΠΟ ΤΑ ΚΟΙΝΑ ΚΑΙ ΤΑ ΣΥΝΗΘΗ

Χρυσοί και τέλειοι βόστρυχοι, και ανάκατοι όσο πάει,
που ο Μίδας κάποτε –είναι βέβαιο– τους είχε πιάσει·
αστέρες μαύροι απά’ στο χιόνι ανάψαν με μιά βράση
ολόφωτη, άσωστη – το φως δεν σβει, δεν ξεψυχάει·

τα ρόδα της πριν τον Απρίλη σκαν... πριν απ’ τον Μάη...
και ξέρουν στου καιρού ν’ αμύνονται τη δόλια δράση·
απ’ τις γαρυφαλλιές το κόκκινο έχει πιά αποδράσει,
κι ανθίζουν ροδαυγές πυρές, Εκείνη σαν γελάει.

Του εργώδους κι έμψυχου ουρανού τους σφριγηλούς πλανήτες,
που η Λίση ανέκαθεν να γίνει ηγέτις τους σχεδιάζει,
με μιάν ελευθερία δυναστική θα τους φορτώσει.

Ως σφαίρα λογική θ’ αστροβολάει στης γης τις κοίτες:
η Αγάπη θε να διοικεί εκεί όπου Α υ τ ή κοιτάζει,
κι η Αγάπη θα ζει όπου Ε κ ε ί ν η θέλει να σκοτώσει.



Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.

ΚΑΙ Σ' ΟΛΑ ΓΥΜΝΗ ΕΣΥ

JUAN RAMÓN JIMÉNEZ (1881-1958


Η ΟΜΟΡΦΗ ΜΕΡΑ

Και σ’ όλα γυμνή εσύ.

Είδα την αυγή ροδαλή
και το πρωί ουράνιο
είδα το δείλι πράσινο
κι είδα τη νύχτα γλαυκή.

Και σ’ όλα γυμνή εσύ.

Γυμνή στη γλαυκή νύχτα
γυμνή στο πράσινο δειλινό
και στο ουράνιο πρωινό,
γυμνή στη ροδαλή αυγή.

Και σ’ όλα γυμνή εσύ.



Μετάφραση: Κώστας Τσιρόπουλος.
Από το βιβλίο: Χουάν Ραμόν Χιμένεθ, «Προς άλλη γυμνότητα», Αστρολάβος / Ευθύνη, Αθήνα 1999, σελ. 30.

ΤΡΑΓΟΥΔΑΕΙ Ο ΑΝΤΩΝΗΣ ΝΤΑΛΓΚΑΣ

ΤΡΑΓΟΥΔΑΕΙ Ο ΑΝΤΩΝΗΣ ΝΤΑΛΓΚΑΣ


ΧΑΣΑΠΑΚΙ

Εσύ αν δε με θέλεις και δεν με αγαπάς
τί θες στη γειτονιά μου κι όλο συχνοπερνάς

Ώπα βλάμη δε σε θέλω πια
να μην περάσεις πάλι από τη γειτονιά
χασαπάκι δε σε θέλω πια
να μην περάσεις πάλι από τη γειτονιά

Περνάς, γυρνάς με βλέπεις κι όλο χαμογελάς
νομίζεις δεν το ξέρω πως άλλη αγαπάς

Ώπα βλάμη δε σε θέλω πια
να μην περάσεις πάλι από τη γειτονιά
ώπα βλάμη δε σε θέλω πια
να μην περάσεις πάλι από τη γειτονιά

Το ξέρω πως βρε βλάμη για άλληνε πονείς
μ' εμέ τί θες και παίζεις και να με τυραννείς

Χασαπάκι δε σε θέλω πια
να μην περάσεις πάλι από τη γειτονιά
χασαπάκι δε σε θέλω πια
να μην περάσεις πάλι από τη γειτονιά

Εσύ αν δε με θέλεις και δεν με αγαπάς
μου είπε η μαμά μου στο διάβολο να πας

Βρε χασάπη δε σε θέλω πια
να μην περάσεις πάλι από τη γειτονιά

ΝΕΡΟΥΔΑ!

PABLO NERUDA


ODA A LA MANZAÑA

A ti, manzana,
quiero
celebrarte
llenándome
con tu nombre
la boca,
comiéndote.

Siempre
eres nueva como nada
o nadie,
siempre
recién caída
del Paraíso:
plena
y pura
mejilla arrebolada
de la aurora!
Qué difíciles
son
comparados
contigo
los frutos de la tierra,
las celulares uvas,
los mangos
tenebrosos,
las huesudas
ciruelas, los higos
submarinos:
tú eres pomada pura,
pan fragante,
queso
de la vegetación.

Cuando mordemos
tu redonda inocencia
volvemos
por un instante
a ser
también recién creadas criaturas:
aún tenemos algo de manzana.

Yo quiero
una abundancia
total, la multiplicación
de tu familia,
quiero
una ciudad,
una república,
un río Mississipi
manzanas,
y en sus orillas
quiero ver
a toda
la población
del mundo
unida, reunida,
en el acto más simple de la tierra:
mordiendo una manzana.



Το υλικό της ανάρτησης μάς το έστειλε η εικονιζόμενη φίλη του ιστολογίου κ. Rossella Brescia.

ΤΡΑΓΟΥΔΑΕΙ Ο ΠΙΟΤΡ ΛΕΣΤΣΕΝΚΟ

ΤΡΑΓΟΥΔΑΕΙ Ο ΠΙΟΤΡ ΛΕΣΤΣΕΝΚΟ: ΤΟ ΚΡΑΣΙ ΤΟΥ ΕΡΩΤΑ

Τραγούδι του 1936.

ΤΑ ΘΗΡΙΑ ΤΩΝ ΑΙΣΘΗΣΕΩΝ

ΓΙΑΝΝΗΣ ΤΟΛΙΑΣ


ΤΑ ΘΗΡΙΑ ΤΩΝ ΑΙΣΘΗΣΕΩΝ

Ποίηση
Αρένα των στιγμών
Όπου οι μάρτυρες της γραφής
κατασπαράζονται
από τα θηρία των αισθήσεων



Από το βιβλίο: Γιάννης Τόλιας, «Λυσίπονον», Εκδόσεις Περί Τεχνών, Πάτρα 2008, σελ. 17.

ΤΡΑΓΟΥΔΙΣΤΡΙΕΣ ΤΟΥ ΦΑΝΤΟ 27: ΝΤΟΥΛΤΣΕ ΠΟΟΥΝΤΣ

ΤΡΑΓΟΥΔΑ Η DULCE PONTES


POVO QUE LAVAS NO RIO

Povo que lavas no rio
Que talhas com o teu machado
As tábuas do meu caixão.
Pode haver quem te defenda
Quem compre o teu chão sagrado
Mas a tua vida não.

Fui ter à mesa redonda
Bebi em malga que me esconde
Um beijo de mão em mão.
Era o vinho que me deste
Água pura, fruto agreste
Mas a tua vida não.

Aromas de urze e de lama
Dormi com eles na cama
Tive a mesma condição.
Povo, povo, eu te pertenço
Deste-me alturas de incenso,
Mas a tua vida não.

Povo que lavas no rio
Que talhas com o teu machado
As tábuas do meu caixão.
Pode haver quem te defenda
Quem compre o teu chão sagrado
Mas a tua vida não.

ΓΑΛΑ ΑΝΔΡΕΙΑΣ ΚΙ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ

ΔΙΟΝΥΣΙΟΣ ΣΟΛΩΜΟΣ


ΥΜΝΟΣ ΕΙΣ ΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΝ (απόσπασμα)

Στη σκιά χεροπιασμένες,
στη σκιά βλέπω κι εγώ
κρινοδάκτυλες παρθένες
οπού κάνουνε χορό.

Στο χορό γλυκογυρίζουν
ωραία μάτια ερωτικά,
και εις την αύρα κυματίζουν
μαύρα, ολόχρυσα μαλλιά.

Η ψυχή μου αναγαλλιάζει
πως ο κόρφος καθεμιάς
γλυχοβύζαστο ετοιμάζει
γάλα ανδρείας κι ελευθεριάς

Απ' τα κόκαλα βγαλμένη
των Ελλήνων τα ιερά,
και σαν πρώτα ανδρειωμένη,
χαίρε, ω χαίρε, Ελευθεριά!



Τραγουδούν και παίζουν οι: Νίκος Ντάσης, Δημήτρης Λάγιος και Κωστής Κωσταντάρας.

ΧΘΟΝΙΑ ΣΤΙΓΜΑΤΑ...

FRANCISCO DE QUEVEDO


Ο ΠΟΙΗΤΗΣ ΛΕΕΙ ΟΤΙ Ο ΕΡΩΤΑΣ ΤΟΥ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΧΘΟΝΙΕΣ ΠΡΟΣΜΕΙΞΕΙΣ

Με ζέοντα χρυσό όσο πιο μεγάλο μέρος πιάσει
ο κύκλος του ήλιου να καλύψει την υδρόγειο σφαίρα,
αντίστροφα και τόσο ο κύκλος της θολής και κερα-
σφόρας σελήνης θα μικρύνει στην πλατιά την πλάση.

Τη μιά τη λέμε φέξη και την άλλη, πάλι, χάση·
μα κι έκλειψη, όταν σκότος βασιλέψει μες στη μέρα·
ειρηνικά τη βλέπουν οι πλανήτες οι έξη έως πέρα,
κι ούτ’ έν’ αστέρι δεν κοιτά κακό γι’ αυτήν να εικάσει.

Του έρωτά μου η ζέουσα φλόγα, που ’ναι καρφωμένη
απάνω στο ζενίθ του στερεώματος είν’ ένα
φαινόμενο που χάση ουδέποτε ή έκλειψη παθαίνει.

Της γης λεκέδες –χθόνια στίγματα– δεν είν’ για μένα.
Η νύχτα δεν πατάει τη χώρα την ευλογημένη,
όπου η ψυχή μου μες στα φώτα ζει τ’ αρμονισμένα.



Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.

ΤΟΥΡΚΟΙ ΔΙΑΒΗΚΑΝ...

VICTOR HUGO


ΤΟ ΕΛΛΗΝΟΠΟΥΛΟ

Τούρκοι διαβήκαν, χαλασμός, θάνατος πέρα ως πέρα.
Η Χίο, τ' όμορφο νησί, μαύρη απομένει ξέρα,
με τα κρασιά, με τα δεντρά
τ'αρχοντονήσι, που βουνά και σπίτια και λαγκάδια
και στο χορό τις λυγερές καμιά φορά τα βράδια
καθρέφτιζε μεσ' τα νερά.

Ερμιά παντού. Μα κοίταξε κι απάνου εκεί στο βράχο,
στου κάστρου τα χαλάσματα κάποιο παιδί μονάχο
κάθεται, σκύβει θλιβερά
το κεφαλάκι, στήριγμα και σκέπη του απομένει
μόνο μιαν άσπρη αγράμπελη σαν αυτό ξεχασμένη
μεσ' την αφάνταστη φθορά.

Φτωχό παιδί, που κάθεσαι ξυπόλυτο στις ράχες
για να μην κλαις λυπητερά, τι ΄θελες τάχα να 'χες
για να τα ιδώ τα θαλασσά
ματάκια σου ν'αστράψουνε, να ξαστερώσουν πάλι
και να σηκώσεις χαρωπά σαν πρώτα το κεφάλι
με τα μαλλάκια τα χρυσά;

Τι θέλεις άτυχο παιδί, τι θέλεις να σου δώσω
για να τα πλέξεις ξέγνοιαστα, για να τα καμαρώσω
ριχτά στους ώμους σου πλατιά
μαλλάκια που του ψαλιδιού δεν τάχει αγγίξει η κόψη
και σκόρπια στη δροσάτη σου τριγύρω γέρνουν όψη
και σαν την κλαίουσα την ιτιά;

Σαν τι μπορούσε να σου διώξει τάχα το μαράζι;
Μήπως το κρίνο απ' το Ιράν που του ματιού σου μοιάζει;
Μην ο καρπός απ'το δεντρί
που μεσ' στη μουσουλμανική παράδεισο φυτρώνει,
κι έν' άλογο χρόνια εκατό κι αν πιλαλάει, δε σώνει
μεσ'απ' τον ίσκιο του να βγει;

Μην το πουλί που κελαηδάει στο δάσος νύχτα μέρα
και με τη γλύκα του περνάει και ντέφι και φλογέρα;
Τι θες κι απ΄όλα τούτα τ' αγαθά;
Πες. Τ' άνθος, τον καρπό; Θες το πουλί;
Διαβάτη,
μου κράζει το Ελληνόπουλο με το γαλάζιο μάτι:
Βόλια, μπαρούτι θέλω. Να.



Μετάφραση: Κωστής Παλαμάς.

ΤΡΑΓΟΥΔΑΕΙ Ο ΑΝΤΩΝΗΣ ΝΤΑΛΓΚΑΣ

ΤΡΑΓΟΥΔΑΕΙ Ο ΑΝΤΩΝΗΣ ΝΤΑΛΓΚΑΣ


ΠΟΥ ΝΑ ΒΡΩ ΓΥΝΑΙΚΑ ΝΑ ΣΟΥ ΜΟΙΑΖΕΙ

Πού να βρω γυναίκα να σου μοιάζει
νά 'χει μάτι που καρδιά να σφάζει
νά 'χει το καμάρι σου
κι όλη αυτή τη χάρη σου
και τη βελουδένια την ελιά σου
νά 'χει το καμάρι σου
κι όλη αυτή τη χάρη σου
πού να βρω γυναίκα να σου μοιάζει

Θα σου δώσω πλούτη κι αν γυρέψεις
μη με διώχνεις θα με καταστρέψεις
πάρε με στα χέρια σου
τ' άσπρα περιστέρια σου
την καρδιά μου μ' άλλην δε θ' αλλάξεις
πάρε με στα χέρια σου
τ' άσπρα περιστέρια σου
πού να βρω γυναίκα να σου μοιάζει.

Πες πως μ' αγαπάς κι ας είναι ψέμα
ρίξε μου κουκλί μου ένα βλέμμα
μη μ' αφήνεις μόνο μου
γιάτρεψε τον πόνο μου
πλούτη και αν δεν έχω τι πειράζει
μη μ' αφήνεις μόνο μου
γιάτρεψε τον πόνο μου
πού να βρω γυναίκα να σου μοιάζει



Στίχοι: Κώστας Κοφινιώτης.
Μουσική: Αντώνης Διαμαντίδης, Νταλγκάς.

ΣΕΛΗΝΗ ΤΟΥ ΧΕΙΜΩΝΑ

PHILIPPE JACCOTTET (1925)


ΣΕΛΗΝΗ ΤΟΥ ΧΕΙΜΩΝΑ

Για να μπεις μέσα στο σκοτάδι
πάρε ετούτο τον καθρέφτη, μέσα του σβήνει
μια παγωμένη πυρκαγιά:

αγγίζει το κέντρο της νύχτας,
εκεί πια θα δεις ν’ αντανακλάται
μόνο το βάπτισμα του αμνού.



Μετάφραση: Θανάσης Χατζόπουλος.
Από το βιβλίο: Philippe Jaccottet, «Καπνός και κρύσταλλο», μετάφραση – επίμετρο Θανάσης Χατζόπουλος, Τυπωθήτω, Αθήνα 2006, σελ. 100.

ΤΡΑΓΟΥΔΑΕΙ Ο ΜΕΓΑΣ ΜΟΥΡΟΛΟ

ΤΡΑΓΟΥΔΑΕΙ Ο ROBERTO MUROLO


SI TU, NENNA, MM’AMAVE N’AUTR’ANNO

Si tu, nenna, mm'amave n'autr'anno
quanta cose avive da me...
Mo che saccio ca tutte te sanno,
statte bona e governate!

Le cauzette de lana de Spagna
avéa fatto venire pe' te...
Ma scoperta ch'aggio la magagna...
Statte bona e governate!

Chill'acciso e 'mpesillo d'ammore,
ogne ghiuorno mme parla de te...
Ma tu tiene giá fauzo lo core...
Statte bona e governate!

La matina, lo juorno, la sera,
promettiste de stare co' me...
Ma tu si' na votabannèra...
Statte bona e governate!

ΜΑΡΙΟ ΛΟΥΤΣΙ!

MARIO LUZI (1914-2005)


QUESTA FELICITÀ

Questa felicità promessa o data
m'è dolore, dolore senza causa
o la causa se esiste è questo brivido
che sommuove il molteplice nell'unico
come il liquido scosso nella sfera
di vetro che interpreta il fachiro.
Eppure dico: salva anche per oggi.
Torno torno le fanno guerra cose
e immagini su cui cala o si leva
o la notte o la neve
uniforme del ricordo.



Το υλικό της ανάρτησης μας το έστειλε η εικονιζόμενη πολύ παλιά φίλη του ιστολογίου κ. Tasha de Vasconcelos.

ΤΡΑΓΟΥΔΙΣΤΡΙΕΣ ΤΟΥ ΦΑΝΤΟ 27: ΝΤΕΜΠΟΡΑ ΡΟΝΤΡΙΓΚΕΣ

DÉBORA RODRIGUES: CONTEMPLO O QUE NÃO VEJO

ΣΑΝ ΛΕΙΜΩΝΑ ΓΑΡΥΦΑΛΛΩΝ

ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΕΝΤΡΩΤΗΣ


ΤΑΝΓΚΟΣΟΝΕΤΤΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΤΑΙΡΑ ΔΕΒΒΩΡΑ ΜΙΡΑΔΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΒΕΓΙΑΝΕΔΑ

Λαιμό είχε σαν λειμώνα γαρυφάλλων·
να τον δαγκώσεις ήθελες, να δώσεις
στις φλέβες του θηλειές βρυγμών, και μάλλον
οσμώσεις μυστικές, που εντός σου ενόσεις,

να ενώσεις με κυλίνδρων εκκενώσεις
επάνω σ’ ένα κάλλος πάντα θάλλον:
με σύμπασες τις βρώσεις και τις πόσεις
που τρέφουν των ορμών το περιβάλλον.

Γυμνή στην κλίνη σαν μεγάλο ανθάκι
υμνεί, καλλύνει μι’ απαλήν αιώρα
που ηδύνει ή λύνει ερώτων γαϊτανάκι,

και γιαταγάνια απλώνει ηλεκτροφόρα.
Σ’ το λέει κι αλλούθε ο Λόρκα – στο στιχάκι:
Esta luz, este fuego que devora.

Ο ΜΠΑΧ ΣΤΗΝ ΚΟΥΒΑ

EMILIO ARAGÓN


BACH TO CUBA: BRANDENBURG CONCERTO Nr. 3 / 1

ΑΛΦΟΝΣΟ ΓΚΑΤΤΟ!

ALFONSO GATTO (1909-1976)


AMORE NOTTURNO

Una notte vicino alla sua casa
e dal balcone aperto nella mite
notte del Sud, la donna che m'apparve
golosa di risucchio come un'acqua
gelata. E non avrà mai volto,
sale la gola chiara, scende al buio
degli occhi avidamente salda.
A bocca aperta nella pioggia, un nero
grappolo le lasciava goccia a goccia
sapore di città disse di vento.



Το υλικό της ανάρτησης μάς το έστειλε η εικονιζόμενη φίλη του ιστολογίου κ. Reka Ebergenyi.

ΤΡΑΓΟΥΔΑΕΙ Ο ΠΗΤΕΡ ΧΑΜΜΙΛ

ΤΡΑΓΟΥΔΑΕΙ Ο PETER HAMMILL


THIS SIDE OF THE LOOKING GLASS

The stars in the heavens still shine
up above me: how lovely they'd seem
if you were with me
but you're gone through the looking-glass
and I am left to pass these nights alone.
I'm lost, I'm dumb, I'm blind,
I am drunk with sadness,
sunk by madness -
the wave overwhelms me,
the mirror repels me,
the echo of your laugh
drifts through the looking-glass
and I am alone.
No friendship no comfort no future no home,
the past lingers with me:
you're all the love I've ever known
without you I'm nothing
but empty and silent,
reflecting on all that I've lost.
I let you slip away so soon.
Can you hear me? This is my song
I am dying; you are gone.
These words are not enough to save my soul,
they just mock me from the mirror..
I'm cold and I'm yearning,
I've told you I'm burning,
my eyes can't stand the light...
like a stray dog in the night
I'll shuffle off alone.
We all make our futures
but I have lost mine;
I'm hoping for a miracle
but finding no sign...
The stars in their constellations,
each one sadly flickers and falls...
without you they mean nothing at all



Από συναυλία στο Μόναχο στις 9.12.1981.

ΣΤΗ ΣΚΟΤΕΙΝΙΑ

HENRI MICHAUX (1899-1984)


ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ ΤΟΥ ΘΑΝΑΤΟΥ

Στο δρόμο του θανάτου
Η μάνα μου απαντήθηκε μ’ ένα παγόβουνο
Θέλησε να μιλήσει,
Μα ήταν αργά,
Ένα μπαμπακωτό παγόβουνο
Μας κοίταξε κι εμένα και τον αδερφό μου
Κατόπιν έκλαψε.
Της είπαμε –ψέμα χαζό– πως καταλάβαμε.
Και τότε χαμογέλασε τόσο χαριτωμένα σαν κορίτσι δροσερό,
Που ήτανε πάντα,
Μ’ ένα χαμόγελο τόσο όμορφο, περίπου κατεργάρικο.

Κι ύστερα χάθηκε μέσα στη Σκοτεινιά.



Μετάφραση: Τάκης Σινόπουλος.

ΤΡΑΓΟΥΔΙΣΤΡΙΕΣ ΤΟΥ ΦΑΝΤΟ 26: ΜΠΕΡΤΑ ΚΑΡΝΤΟΖΟ

ΤΡΑΓΟΥΔΑΕΙ Η BERTA CARDOSO: OLHAI A NOITE