FRANCESCO PETRARCA
Η ΦΛΟΓΑ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ ΜΟΥ, ΠΟΥ ΤΟ ΚΑΛΛΟΣ ΕΙΧΕ ΣΠΙΤΙ
Η φλόγα της ψυχής μου, που το κάλλος είχε σπίτι,
εδώ, στη γη, σαν νά ΄ταν οι ουρανοί, είχε περπατήσει,
αλλά νωρίς μου μίσεψε, στη χώρα της να δύσει,
και με τις λάμψεις της να λαμπρυνθεί η Αφροδίτη.
Αρχίζω να διακρίνω το καλό που μού ’κανε: ήτοι,
σωστά αυτή μού αντιτάχθη, που την είχα εγώ ποθήσει,
κι εφρόντισε όλες μου τις νεανικές φωτιές να σβήσει
με το άγριο και με το γλυκό της βλέμμα, που ’ναι κοίτη
χρυσής σοφίας. Την ευγνωμονώ, γιατί όλο εκάλει
τον πόθο μου απωθώντας με, και για να σώσει εμένα
απ’ τη φωτιά, άλλοτε εχθρική, άλλοτε καλή μου εγίνη.
Χαριτωμένες τέχνες, έργα τρισχαριτωμένα:
δουλεύει ο ένας με τη γλώσσα, με το μάτι η άλλη –
τη δόξα της φροντίζω εγώ, την αρετή μου Εκείνη.
Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.
Μούρλια η μετάφραση!
ΑπάντησηΔιαγραφή@ Λάουρα Λαλαπάνου: Εσείς ως Λάουρα ξέρετε καλύτερα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ Λάουρα, ως Λάουρα, γνωρίζει, προστιθεμένου δε του επιθέτου, "ΛαΛαπάνου", γνωρίζει ασφαλέστατα. Ορθώς εμπιστεύεσθε το κριτήριό της.
ΑπάντησηΔιαγραφήΘαυμαστό το "όλο εκάλει/ τον πόθο μου απωθώντας με"! Δεν παύετε να μας καταπλήσσετε αγαπητέ.
@ ανώνυμος: Μερικές φορές βγαίνουν και τίποτα ωραία!
ΑπάντησηΔιαγραφή