VOLKER BRAUN (1939)
ΤΕΧΝΗΧορεύει στους τάφους, με χάρη
με τη δόλια μνήμη της. ΞΕΡΟΥΜΕ
ΟΤΙ ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΚΡΑΤΗΘΟΥΜΕ ΣΕ ΤΙΠΟΤΑ. Καλεί
τους πεθαμένους, τους ξεχασμένους
αυτούς με τα μαχαίρια και τις αξιώσεις τους. Η αγάπη
έσβησε, ο θυμός πάγωσε,οι σπαταλημένοι καιροί. Ποια
είναι η σκέψη που εμείς οι
θνητοί βάζουμε ενάντια στο ΜΕΓΑΛΟ ΜΑΤΑΙΩΣ; Τολμά να την σκεφτεί
υπόγεια εκεί όπου όλα ζουν. Πώς
είναι δυνατόν τα πράγματα στην κατάσταση που είναι
να χορεύουν;
Μετάφραση: Νίκος Παναγόπουλος.
Παρμένο από το φιλικό ιστολόγιο «Ποιείν».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου