ΤΟ ΡΙΓΟΣ ΤΗΣ ΧΑΡΑΣ

ΔΙΟΝΥΣΙΟΣ ΣΟΛΩΜΟΣ


[ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΩΔΗΣ]

Πασίλαμπρη η σελήνη
στου κύματος την άρμη ορμάει και χώνεται,
που υψώνεται και ντύνει
της αφρογέννητης θεάς τα μέλη τα παρθενικά·
ζητά να τα εμψυχώσει εκεί, καθώς
με καθαρότατο θα κινηθούνε φως
–τί δροσερό και πώς μαρμαίρον!–,
στα ωραία βήματα, τα θεϊκά, κατά πόδα.
Το γαλανό η σελήνη γλείφει των ματιών-αστέρων
και τον χρυσό φιλάει της κόμης που ήδη ευώδα,
κι ενώ το ρίγος της χαράς ακένωτο έτρεχε σα βρύση
μες στο λιβάδι της θαλάσσης, τη νιά θεά να χαιρετίσει.



Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.