ΤΟ ΣΤΕΚΙ

ΕΛΕΝΑ ΣΤΑΓΚΟΥΡΑΚΗ



ΙΠΤΑΜΕΝΕΣ ΣΦΑΙΡΕΣ

Μες στην ξάστερη, άσπιλη νύχτα
τα φτερά της μαζεύει -να!- μια πεταλούδα∙
με χρώμα ωσάν του βερίκοκου φλούδα
απ' του σκότους φυλάγεται τα άγρια δίχτυα.

Η σοφή κουκουβάγια στο πλάι της στέκει,
το φτερό της ανοίγει και θάλπος προσφέρει∙
απαλά τη φυλάει από το άγριο το αγέρι
και το δάσος της ποίησης έχει για στέκι.

Οι δυο τους μαζί, ιπτάμενες σφαίρες,
φτερά που μαζί διαπερνούν τους αιθέρες,
μέσα στης γλώσσας το δύσκολο κόσμο.

Κουκουβάγια σοφή, σεβαστή κουκουβάγια,
ωσάν το Χριστό χαιρετώ σε με βάγια
και με άνθη σε ραίνω και φύλλα από δυόσμο.




Αφιερωμένο στον αγαπημένο μου δάσκαλο, Γιώργο Κεντρωτή.