ΜΕΤΑΝΙΩΜΕΝΟΙ

ΣΟΦΙΑ ΜΑΥΡΟΕΙΔΗ-ΠΑΠΑΔΑΚΗ


ΣΤΟ ΦΑΛΗΡΟ

Η πλήξη ψες μας είχε ξαναφέρει
στο Φάληρο, σε κάποιαν αμμουδιά,
ερωτικό μας άλλοτε λημέρι.
Πιο πέρα, μες στην έρημη βραδιά

πιασμένα τρυφερά, χέρι με χέρι,
δυό ερωτεμένα εκάθονταν παιδιά.
Μα εμάς του κάκου ζήταγε η καρδιά
παληές χαρές στη θύμηση να φέρει.

Κι ως άρχιξε η ψυχρούλα να πληθαίνει
«Τί θέμε» μού ’πες «δω, τέτοιον καιρό;»
Κι εφύγαμε κι οι δυό μετανιωμένοι.

Έκανε, αλήθεια, κρύο τσουχτερό
στ’ ακροθαλάσσι τη βραδιάν εκείνη.
Μα το ζευγάρι τ’ άλλο είχε απομείνει...




Από το βιβλίο: «Η χαμηλή φωνή: τα λυρικά μιας περασμένης εποχής στους παλιούς ρυθμούς. Μια προσωπική ανθολογία του Μανόλη Αναγνωστάκη», Νεφέλη, Αθήνα 1990, σελ. 196.