ΤΑ ΦΑΙΝΟΜΕΝΑ ΑΠΑΤΟΥΝ...

FRANCISCO DE QUEVEDO


Ο ΠΟΙΗΤΗΣ ΣΥΓΚΡΙΝΕΙ ΤΟΝ ΕΡΩΤΑ ΜΕ ΤΟΝ ΚΙΣΣΟ, ΓΙΑΤΙ ΕΧΟΥΝ ΤΑ ΙΔΙΑ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ: Ο ΚΙΣΣΟΣ ΣΤΗΝ ΑΡΧΗ ΣΤΟΛΙΖΕΙ ΤΟ ΔΕΝΤΡΟ, ΠΑΝΩ ΣΤΟ ΟΠΟΙΟ ΣΚΑΡΦΑΛΩΝΕΙ, ΚΑΙ ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΟ ΠΝΙΓΕΙ

Δες τον κισσό! Χιλιομπλεγμένος σκαρφαλώνει
στον πράσινο λαβύρινθο, όσο ν’ αγκαλιάσει
το μπόι της λεύκας όλο. Μα, αν θαν της χαλάσει
το κάλλος και αν την ίδια κάνει νά ’ν’ αγχόνη

του εαυτού της, ή εάν με χάδια ζαχαρώνει
τον έρωτά της, βλέμμα ή διάνοια να το πιάσει
δ ε ν γ ί ν ε τ α ι . Το τί έχει η Τύχη προδικάσει
–καλό ή κακό– στο δέντρο, ο μόνος που το βιώνει

είν’ ο κορμός του. Οπότε, Λίση μου, όποιος βλέπει
με φθόνο πόση λύσσα με βαράει και πόσο
τρελά ποθώ να μ’ έχεις στη δική σου σκέπη,

την τύχη μου ας ρωτήσει κάλλιο. Θαν της δώσω
την άδεια ναν του πει τί θα τον αποτρέπει
να ψάχνει να μου μοιάσει έστω και στο τόσο!...



Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.