ΣΑΝ ΤΣΙΓΑΡΟ

ΤΙΤΟΣ ΠΑΤΡΙΚΙΟΣ


ΠΕΡΙΠΕΤΕΙΕΣ ΤΟΥ ΣΩΜΑΤΟΣ

Και πάλι θα εμφανιστώ σαν άχρηστος παλιάτσος
να δείχνω τις πληγές που κακοφόρμισαν
το άθλιο τέλος που φωλιάζει μέσα μας.
Γερνούμε νεκροζώντανοι, αμέριμνοι
ναρκωμένοι από το μανδραγόρα του έρωτα
τ’ αμμουδερά μας κόκαλα φυραίνουν, τρίβονται,
μέσα απ’ τα σπήλαια των πνευμόνων
ανεβαίνουν πλόκαμοι με μυζητήρες
τα στόματα αλλάζουν σε μαλάκια σάπια
ο ένας προσφέρει στον άλλο θάνατο σαν τσιγάρο
ένα μικρό προκατασκευασμένο θάνατο
που εξαντλείται σ’ ελάχιστα λεπτά.
Έτσι κι εμένα το δέρμα ξελεπιάζει σα σκουριά
μένουν τα μάτια, που κάποτε υποδαυλίσαν τ’ όνειρο,
τώρα μονάχα να παρατηρούν.


Από τη συλλογή «Μαθητεία» 1955.
Από το βιβλίο: Τίτος Πατρίκιος «Ποιήματα, Ι (1953-1959)», Κέδρος, Αθήνα 1998, σελ. 154.