ΚΙΝΕΖΙΚΟ

THÉOPHILE GAUTIER (1811-1872)


CHINOISERIE

Ce n’est pas vous, non, madame, que j’aime,
Ni vous non plus, Juliette, ni vous,
Ophélia, ni Béatrix, ni même
Laure la blonde, avec ses grands yeux doux.

Celle que j’aime, à présent, est en Chine ;
Elle demeure, avec ses vieux parents,
Dans une tour de porcelaine fine,
Au fleuve jaune, où sont les cormorans ;

Elle a des yeux retroussés vers les tempes,
Un pied petit, à tenir dans la main,
Le teint plus clair que le cuivre des lampes,
Les ongles longs et rougis de carmin ;

Par son treillis elle passe sa tête,
Que l’hirondelle, en volant, vient toucher,
Et, chaque soir, aussi bien qu’un poète,
Chante le saule et la fleur du pêcher.



************

ΠΑΡΑΞΕΝΙΑ

Όχι, δεν ερωτεύομαι εσάς, κυρία μου, όχι!…
Ούτε κι εσάς, Αγγελική, ούτε κι εσάς, Βεατρίκη,
Δεν αγαπώ πια τη Μυρτώ, μηδέ την Ευρυδίκη,
Μηδέ και την Αρτέμιδα, γλυκά ματάκια πώχει.

Εκείνη τώρα π’ αγαπώ, είναι μακριά στην Κίνα
Και με τα γονικά της ζει στα ωραία μέρη εκείνα,
Σε κάποιον πύργο από λεπτή και γνήσια πορσελάνη,
Στον ποταμό τον κίτρινο, που ζουν οι πελεκάνοι.

Έχει τα μάτια απ’ της νυχτιάς τις λάμψεις φωτισμένα
Και ποδαράκι που μπορείς στο χέρι σου να κλείσεις,
Έχει νυχάκια με κινά καλά κοκκινισμένα,
Που σε τσιμπούνε, όταν πολύ το στόμα της φιλήσεις.

Απ’ το καφάσι της συχνά προβάλλει το κεφάλι
Που αγγίζει όπως πετάει λαφριά το μαύρο χελιδόνι
Και κάθε βράδυ κάθεται στο παραθύρι μόνη
Και τ’ άστρα, σαν ποιήτρια, και τις σημύδες ψάλλει.



Μετάφραση: Στέφανος Κουμανούδης.
Από το περιοδικό «Μπουκέτο», τ. Ι, τχ. 478 (30.4.1933), σελ. 565.