ΚΩΣΤΑΣ ΒΑΡΝΑΛΗΣ
ΣΚΛΑΒΟΙ ΠΟΛΙΟΡΚΗΜΕΝΟΙ
(Πρόλογος)
Πάλι μεθυσμένος είσαι, δυόμιση ώρα της νυχτός.
Kι αν τα γόνατά σου τρέμαν, εκρατιόσουνα στητός
μπρος στο κάθε τραπεζάκι. "Γεια σου, Kωνσταντή βαρβάτε"!
― Kαλησπερούδια αφεντικά, πώς τα καλοπερνάτε;
Ένας σού δινε ποτήρι κι άλλος σού δινεν ελιά.
Έτσι πέρασες γραμμή της γειτονιάς τα καπελιά.
Kι αν σε πείραζε κανένας, -αχ, εκείνος ο Tριβέλας!-
έκανες, πως δεν ένιωθες και πάντα εγλυκογέλας.
Xτες και σήμερα ίδια κι όμοια, χρόνια μπρος, χρόνια μετά...
H ύπαρξή σου σε σκοτάδια όλο πηχτότερα βουτά.
Tάχα η θέλησή σου λίγη, τάχα ο πόνος σου μεγάλος;
Aχ, πού σαι, νιότη, πού δειχνες πως θα γινόμουν άλλος!
"πού δειχνες" ή "πόδειχνες" γράφει το αρχικό; Κάπου το θυμάμαι , αχνά, "πόδειχνες"
ΑπάντησηΔιαγραφήΕύχομαι να έχετε τα νιάτα σας και την ομορφιά σας
ΑπάντησηΔιαγραφήΑΧ ΠΟΥ ΣΑΙ ΜΠΑΜΠΙΝΙΩΤΗ ΠΟΥ ΔΕΙΧΝΕΣ ΠΩΣ ΘΑ ΓΙΝΟΜΟΥΝ ΑΛΛΟΣ
Χρόνε, ζηλιάρη τσ’ αντρειγιάς και τσ’ ομορφιάς προδότη,
για πε μου, γιάειντα μάχεσαι και καταλυείς τη νιότη;
Τη νιότη μου ’ρωτεύτηκα με τα περίσσα κάλλη
κι ήβρηκε ο νους μου κοιμηθιά στη δροσερή τζη αγκάλη.
Γλυκό πουλί τση νιότης μου με το γ-κελαηδισμό σου,
εδιάβηκεν η ζήση μου σ’ ένα γλυκό σκοπό σου.
Τση νιότης το λουλουδικό ο χρόνος ξεριζώνει
εις το μπαξέ σαν το θωρεί τση ζήσης να φυτρώνει.
Μέσα στο γ-κύκλο τση ζωής η νιότη λαμπυρίζει,
μα σα γ-και τ’ άστρο χύνεται κι οπίσω δε γυρίζει.
Έ τη μ-παντέρμη πώς περνά η νιότη και διαβαίνει
και τα καλύτερα κιανιούς τα χρόνια ντου τα παίρνει!
Νιότη που στέκει στα πρεπά και στα ψηλά σαϊντίζει
στο μπαξεδάκι τσ’ αθρωπιάς σαν τον αθό μυρίζει!
Του μουλτεζίμι στο σωρό, του τρυγητή στο τρύγος
μοιάζει τση νιότης ο μπαξές, ζαρίφικος, μα λίγος.
[μουλτεζίμης: ο φοροεισπράκτορας των σιτηρών την εποχή της Τουρκοκρατίας – ζαρίφικος: λεπτεπίλεπτος και όμορφος].
Μήνα που σέρνεις τσ’ έντεκα, δυο ζάλα κάμε οπίσω,
να πάρω νιότη δυο ρουφιές, να ξανασυνεχίσω.
Θε μου μεγαλοδύναμε, απού ’δωκες τη νιότη,
κι εκειά ελπίζει και πατεί ούλη η γι-αθρωπότη.
Στη νιότη μου μ’ ορτάκηδες και φίλους επορπάτου,
που μπάλλες δε λογιάζανε και ζάλα του θανάτου.
[μπάλλες: βλήματα, οβίδες ή σφαίρες].
Τση νιότης όμορφο πουλί που μίσεψες μακριά μου,
ώστε να ζω θα σε γροικώ να φτερουγάς στ’ αφχιά μου.
Πράσινο κι ανθοστόλιστο είν’ το δεντρί τση νιότης
σαν το ποτίζει με χαρές του χρόνου ο καταπότης.
Αθός ήτον η νιότη μου στσ’ άνοιξης την πεζούλα
μα ο χρόνος κι οι ανεμικές στεγνώσαν τη δροσούλα.
Σπαθί κρατείς δαμασκηνό, νιότη μου αμαζόνα,
κι απάνω σ’ άτι φτερωτό τον Ήλιο ’χεις κορώνα.
Χαρά στη νιότη που βαστά ανάποδα το κιάλι
και τα βουνά θωρεί μικρά και τη ζωή μεγάλη.
Η νιότη τσ’ έχει τσι χαρές μα τση ξεφεύγει ότi
ένα ανοιγόκλειμα ματιού είναι κι η έρμη νιότη.
Όλα τση νιότης μπορετά, μα σ’ ένα σφέλνει μόνο:
θαρρεί θα κάμει αδερφοχτό και σύντεκνο το χρόνο.
Νά ’τανε τρόπος να κρατώ την κάψα πού ’χει η νιότη,
για να μπορώ στα γεραθειά ν’ αντέξω την κρυγιότη.
Ρυτιδιασμένο πρόσωπο και στα μαλλιά μου χιόνια,
κι αναστορούμαι με καημό τση νιότης μου τα χρόνια.
Τη νιότη δεύτερη φορά ποτέ δε θα τη ζήσεις,
Γγι’ αυτό σ’ ελπίδες ψεύτικες μην τήνε καταλύσεις.
Ποιος σάντολος σε βάφτισε και σε ποια κολυμπήθρα;
Νιότη μου, δεν επόσωσες ούτε μια δαχτυλήθρα.
Νιότη, κι είντα πογίνηκες κι εγίνηκα σεΐρι;
Κατάμουτρα μου τά ’κλεισες πόρτα και παραθύρι!
[σεΐρι: θέαμα, περίγελος]
Νά ’χα κλουβί ολόχρυσο, νιότη να φυλακίσω!
με τα φτερά τζη πέταξε και δε γυρίζει οπίσω.
ΚΙ ΕΝΑ ΑΚΟΜΑ
Στίχοι: Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου
Μουσική: Απόστολος Καλδάρας
Πρώτη εκτέλεση: Βίκυ Μοσχολιού
Πήρα απ' τη νιότη χρώματα
κι απ' την αγάπη νήμα
κι έπλεξα ένα όνειρο
όμορφο, μα τι κρίμα,
εσύ το ποδοπάτησες
στο πρώτο σου το βήμα.
Όμως θέλω τη ζωή μου να τη χαρώ
γι' αυτό δεν τα πάω κόντρα με τον καιρό,
γι' αυτό δεν τα πάω κόντρα με τον καιρό,
κι αν μου έφυγε μι' αγάπη, άλλη θα βρω.
Στο περιβόλι της καρδιάς
με πλάνεψες και μπήκες.
Τα μύρα μου και τους ανθούς
στον έρωτά μου βρήκες,
πάτησες τα λουλούδια μου
και σαν τον κλέφτη βγήκες.
Kαλή Χρονιά να έχουμε Υγεία και οικογενειακή ευτυχία
ΑπάντησηΔιαγραφήΚι εγώ με τη σειρά μου εύχομαι ολόψυχα καλή χρονιά στους αγαπητούς Συναλωνιστές, γεμάτη υγεία, χαρά και πνεύμα δημιουργίας!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΚι έτσι για να σας ευχαριστήσω, στέλνω από τη λεβεντογέννα (κι όχι μόνο) Κρήτη την εξής μαντινάδα:
"Όσα πιστόλια και χασίς στα Ζωνιανά κρυμμένα,
τόσα καλά στο σπίτι σας θε να 'ρθουν μαζωμένα!"
Θερμούς χαιρετισμούς!
Γεια σου Έλενα και καλή χρονιά, όπως και σε όλους ευχές για υγεία και ευτυχία.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαι σου απαντώ με μια αυτοσχέδια μαντινάδα για το καλό τση χρονιάς
Όσα δενδρύλια χασίς
φυτρώνουνε στην Κρήτη
τόσα να έρθουνε καλά
μες στο δικό σου σπίτι
και όταν τα καπνίσουμε
και κάνουμε κεφάλι
στην προσφιλή σου ποίηση
επέστρεφε και πάλι
γιατί στο λέω δεν κρατώ
ούτε και τ' απαντέχω
τις μαντινάδες να γροικώ
και όχι τον Βαγιέχο
Επειδή ούτε κι η Έλενα μπορεί να αδιαφορήσει για τη "δράση" του Μένανδρου, αφιερωμένο:
ΑπάντησηΔιαγραφήΣτην ποίηση πάντα θα γυρνώ κι εκείνη ας με ζορίζει,
γιατί βαθιά την αγαπώ και κόπους μου αξίζει.
Το Αλωνάκι ας είν' καλά κι οι φίλοι εδώ πέρα
που μ' αγαπούν, τους αγαπώ και γράφουν κάθε μέρα.
Την Κρήτη τώρα αφήνω εγώ κι ο άνεμος με παίρνει
γιατί αλλού ο δρόμος μου με πάει και με φέρνει.
Θερμούς χαιρετισμούς!
@ θεόδωρος α. Πέππας: Νομίζω ότι έχεις δίκιο: "πόδειχνες" - παρασύρθηκα από το μελοποιημένο τραγούδι του Μαμαγκάκη. Αύριο θα ελέγξω.
ΑπάντησηΔιαγραφή@ κική: "Ποιος σάντολος σε βάφτισε και σε ποια κολυμπήθρα;" Χαίρε, Κική, σε πάω!
@ μενανδρος & Έλενα: Ευχαριστώ που κρατήσατε το ΑΛΩΝΑΚΙ ανοιχτό!
@ ΟΛΟΥΣ: ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ!
Τρελλός παπάς με βάφτισε
ΑπάντησηΔιαγραφήμα ήμουν χοντρή και τα 'φτυσε
@ Κική: Σε βάφτισε παππάς τρελλός / και επιστοποιήθη ατελώς / πως αυτός μεν ήταν at a loss / ενώ εσύ 'σουν παρά θίν' αλός.
ΑπάντησηΔιαγραφή