ΤΗΣ ΓΛΩΣΣΑΣ ΤΟ ΔΕΣΙΜΟ

FRANCESCO PETRARCA


ΣΟΝΕΤΤΟ 143: [ΚΑΙ ΣΑΝ Σ’ ΑΚΟΥΩ ΝΑ ΜΙΛΕΙΣ ΜΕ ΤΟΣΟ ΓΛΥΚΟΣ]

Και σαν σ’ ακούω να μιλείς με τόσο γλύκος,
σαν να ’σουν ο Έρως που τους πιστούς του εμπνέει,
το πάθος μες στους πόθους μου πυρφόρο καίει
με ορμή, ως νά ’ν’ μαζί και λέοντας και λύκος.

Της Δόννας μου παντού, όπου γης, υπάρχει οίκος
(και στην καρδιά μου μέσα ακόμα, που όλο κλαίει,
Αυτή έχει σπίτι) – κι έρχεται ως εκεί και λέει
εις μάτην πως οδύρομαι… στενάζω αδίκως.

Τη βλέπω, ωστόσο, κάθε τόσο με ανεμόεσσα
την κόμη της ν’ ανοιγοκλείνει την καρδιά μου,
μιας κι έχει τα κλειδιά – κι, αχ, με θερίζει ο πόνος!

Βαθύς ο πόθος, όμως, όσο κι αν επόνεσα,
τη γλώσσα μου μού δένει, κόβει τη μιλιά μου
ναν της πω ότι η καρδιά μου είναι Εκεινής ο θρόνος.



Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.
Το σονέττο μάς το συστήνει η κ. Mar Flores.