FRANCISCO DE QUEVEDO
ΟΙ ΚΑΜΠΟΙ ΧΑΙΡΟΝΤΑΙ ΤΗΝ ΑΝΟΙΞΗ,
ΟΧΙ ΟΜΩΣ ΚΑΙ Η ΕΡΩΤΕΥΜΕΝΗ ΚΑΡΔΙΑ
Βραχνή μια τρίλλια εδώ αναγγέλλει πως ανέβη-
κε η άνοιξη στον ουρανό· τον γερανό όλοι
θωρούν να ορθογραφεί στον άνεμο· σε σχόλη
η Πρόκνη με ωδές το λυτρωμό γυρεύει.
Γαλάζιο χρώμα χαρωπό, και βασιλεύει
ψηλάθε αλέκιαστο απ’ των νεφών τους μολυ-
σμούς· η Παλλάς και του έαρος οι θεμιστοπόλοι
καλούνε τ’ όνειρο, και στη Χλωρίδα νεύει
πασίχαρο. Ο ήλιος μεγαλώνει την ημέρα,
μα και τη δίψα – και το ρυάκι έχει αφήσει
αλλού τ’ αρμονικό φλιφλί του. Στη φοβέρα
μονάχα εγώ είμαι καταδικασμένος, Λίσι,
να ζω: χειμώνα νά ’χω στην καρδιά μου, ad ferra –
να καώ στο χιόνι, και η πυρά να με δροσίσει.
Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής
Η εικονιζόμενη κυρία, που συνοδεύει τον ποιητή ως "Λίσι", είναι η συμπατριώτισσά του Εύα Μέντες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου