ΚΑΙ ΠΑΛΙΝ Η ΣΕΛΗΝΗ

ΜΙΝΩΣ ΖΩΤΟΣ (1905 - 1932)


ΗΔΥΠΑΘΕΙΑ

Είναι βαθιά μεσάνυχτα, γλυκιά
Σελήνη στα μεσούρανα εκαρφώθη.
Είναι η καρδιά μου, που άφησαν οι πόθοι,
Μια γλύκα θηλυκιά.

Είναι βαθιά σιωπή· ο ηδονικός
Κάματος αναπαύει πια τα γύρω,
Χαϊδευτικά με αγγίζει όλο το μύρο
Κι η ζέστα της σαρκός.

Ψυχή μου, αλήθεια; κι όπως προχωρώ
Δε με βαραίνει φόβος, σκέψη ολίγη;
Ω! ας μη μιλούμε κι έχουμε διαφύγει
Τον άγρυπνο φρουρό.

Στην τρυφερότη που έπνευσε, ξανά
Κρυφαναθρώσκει ολόβαθα η ορμή μου,
Κι απ' τη θερμότη εθάρρεψε η ψυχή μου
Και μέλπει σιγανά:

«Γλυκιά που είν' όλα εκεί! σε μυστική
συνένωση, να λέμε και να λέμε,
με το χρυσό σου αγκίστρι ψάρεψέ με,
σελήνη ερωτική».

Είναι βαθιά μεσάνυχτα, γλυκιά
Η πλάση απ' την αγάπη αποκαρώθη.
Ζητά η καρδιά, που σίμωσαν οι πόθοι,
Μια ζέστα θηλυκιά.



Πλην του ποιητή εικονίζεται και η κ. Αλύσα Μιλάνο.