Η ΚΟΙΜΩΜΕΝΗ ΚΑΙ Ο ΑΫΠΝΟΣ

ΑΝΔΡΕΑΣ ΜΑΡΤΖΩΚΗΣ


ΑΫΠΝΙΑ

Η φύσις σ’ αστροσκέπαστη κι ανθοστρωμένη κλίνη
Γλυκά σαν κόρη αμέριμνη στον ύπνον ησυχάζει·
Η νύχτα την ανάπαψη σε κάθε πλάσμα δίνει,
Μα τα δικά μου βλέφαρα ο ύπνος δεν πλησιάζει.

Τώρα κι εσύ στο ευωδιακό σεντόνι τυλιγμένη,
Σαν το νεράκι του γιαλού ατάραχα κοιμάσαι·
Το βλέφαρό σου ασάλευτο τον ύπνο μου χορταίνει,
Κι εμέ, που τον στερεύομαι, σκληρή, δεν συλλογάσαι.

Κοίμου, κι ας μένουν άγρυπνα τα μάτια τα δικά μου,
Μ’ αποκοιμήσου μια στιγμή και μέσα στην καρδιά μου.