ΓΙΑΝΝΗΣ ΣΚΑΡΙΜΠΑΣ
ΦΑΝΤΑΣΙΑ
Νά 'ναι σα να μας σπρώχνει ένας αέρας μαζί
προς έναν δρόμο φιδωτό που σβει στα χάη,
και σένα του καπέλου σου πλατιά και φανταιζί
κάποια κορδέλα του, τρελά να χαιρετάει.
Και νά 'ν' σαν κάτι να μου λες, κάτι ωραίο κοντά
γι' άστρα, τη ζώνη που πηδάν των νύχτιων φόντων,
κι αυτός ο άνεμος τρελά-τρελά να μας σκουντά
όλο προς τη γραμμή των οριζόντων.
Κι όλο να λες, να λες, στα βάθη της νυκτός
για ένα -με γυάλινα πανιά- πλοίο που πάει
όλο βαθιά, όλο βαθιά, όσο που πέφτει εκτός:
όξ' απ' τον κύκλο των νερών - στα χάη.
Κι όλο να πνέει, να μας ωθεί αυτός ο αέρας μαζί
πέρ' από τόπους και καιρούς, έως ότου -φως μου-
(καθώς τρελά θα χαιρετάει κείν' η κορδέλα η φανταιζί)
βγούμε απ' την τρικυμία αυτού του κόσμου...
Από την ποιητική συλλογή "Ουλαλούμ"
Πολύ ωραία!
ΑπάντησηΔιαγραφήΜια πρόταση για το blog (ή, όπως λεν μερικοί, ελπίζω χαριτολογώντας, βλόγιον): Καλή ιδέα θα ήταν να δημοσιεύονται και σχολιασμένα ποιήματα, ή και αυτόνομα μικρά μελετήματα: εν προκειμένω δεν θα υπήρχε ιδιαίτερη δυσκολία για τον συγγραφέα τού "Ο μαιτρ του φάλτσου και τα νευρόσπαστά του"!
Καλλίμαχος
Αγαπητέ Καλλίμαχε, θαν το αποφύγω. Μόνο κατ' εξαίρεσιν... και πάλι, όχι... Μιλάνε οι στίχοι μόνοι τους, και λένε ό,τι λένε όπως το λένε (για τον καθένα). Χαίρε!
ΑπάντησηΔιαγραφή